Όχι άλλη σπέκουλα!

Κομμουνιστική ανανέωση ναι, « ανανεωτικός» σταλινισμός όχι!

του Χρίστου Τουλιάτου

Ποιος θα το φανταζόταν; Είμαι αναγνώστης της εφημερίδας Εποχή από 18 χρονών (δηλαδή εδώ και 14 χρόνια!) και βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να γράψω μία σύντομη καταγγελία για αυτήν. Και μάλιστα με αφορμή ένα άρθρο που μου ζητήθηκε να γράψω από τους συντρόφους της συντακτικής επιτροπής της! Ένα άρθρο που (κυρίως) να αποτυπώνει τη συλλογική γνώμη της Αριστερής Ανασύνθεσης για την αποτίμηση των εκλογών της 6^ης Μάη και να κάνει μία πρώτη νύξη για το από εδώ και πέρα.

Ποιος θα το φανταζόταν; Θεωρώ τίτλο τιμής το «κομμουνιστής της ανανέωσης», αυτοπροσδιορίζομαι και έτσι και το έχω χρησιμοποιήσει ως αυτοκαθορισμό σε αμφιθέατρα που δεν ήταν και ιδιαίτερα δεκτικά για κάτι τέτοιο πριν από κάποια χρόνια (όπως π.χ. το αμφιθέατρο των ΕΑΑΚ). Αλλά πάντα θλίβομαι όταν διαβάζω την ιστορία των δεξιών (κύρκειων και χατζησωκράτειων) εκδοχών αυτού του ρεύματος, τους διαρκείς αντιδημοκρατικούς χειρισμούς που έκανε απέναντι σε κάθε αριστερή φωνή εντός του, ενώ φυσικά διακηρυκτικά κατακεραύνωναν το «σταλινισμό» του «ορθόδοξου» ΚΚΕ. Και οι σύντροφοι της Εποχής και της ΑΚΟΑ σίγουρα γνωρίζουν τι εννοώ, επειδή το έζησαν από πρώτο χέρι.

Είναι θλιβερό, λοιπόν, και ενταγμένο εντός μίας μικροκομματικής αντιπαράθεσης χωρίς αρχές, να χρησιμοποιείται το άρθρο μου, να στήνεται και να διαστρεβλώνεται προκειμένου να αξιοποιηθεί σε ένα εκλογικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ και στην υπονόμευση του μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο οποίο ανήκω (όντας και μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου του).

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος λοιπόν. Έστειλα το άρθρο που μου ζητήθηκε με τίτλο «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» στο οποίο εξέθεσα σύντομα την αποτίμηση της Αριστερής Ανασύνθεσης για τις εκλογές της 6^ης Μάη. Το άρθρο κλείνει με την εκτίμηση ότι

 «Οι επερχόμενες εκλογές και η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας θα είναι πολωμένες. Θα αναδειχτεί πιο πολύ το στρατηγικό βάθος όλων των δυνάμεων και οι δυνάμεις της Αριστεράς θα κληθούν να δώσουν πιο επεξεργασμένες απαντήσεις. Εκτιμούμε ότι το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ, που αποτελεί το όριο ανοχής για το πολιτικό σύστημα και την αστική στρατηγική σχεδόν σε όλη τη μεταπολίτευση, θα έρθει στο προσκήνιο πιο έντονα τόσο επειδή είναι το αδύναμο σημείο του “αντιμνημονιακού” μπλοκ όσο και επειδή θα βαθύνει η κρίση της Ευρωζώνης. Παραμένοντας σε επικοινωνία με τις διεργασίες στο εσωτερικό του λαού, θεωρούμε ότι πρέπει να ανοίξουν αποφασιστικά τα ερωτήματα με ποιά κυβέρνηση και ποιά εξουσία, με ποιό μεταβατικό πρόγραμμα και ποιές κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις μπορούν να ανατραπούν τα Μνημόνια και η Τρόϊκα. Στη βάση αυτή θεωρούμε ότι τεκμαίρεται πολιτικά η ανάγκη πολιτικής και εκλογικής συνεργασίας των δυνάμεων που στρατεύονται ολόψυχα στην οργάνωση του λαού και σε αναγκαίους προγραμματικούς άξονες για το χρέος, το ευρώ και την ΕΕ.»

Η Αριστερή Ανασύνθεση (και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνολικά) έχει επανειλημμένα εκφράσει την εκτίμηση ότι αναγκαίοι προγραμματικοί άξονες για το χρέος, το ευρώ και την ΕΕ είναι η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Η θέση αυτή έχει εκφραστεί και σε όλες τις συσκέψεις που έγιναν φέτος με πρωτοβουλία του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για τη διερεύνηση κοινών δράσεων και μετωπικών συγκλίσεων. Και μάλιστα από τον υποφαινόμενο εκ μέρους της Αριστερής Ανασύνθεσης και σε μία-δυο από αυτές έχει παραστεί ο σ. Λάμπρου εκ μέρους της ΑΚΟΑ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι θέσεις της Αριστερής Ανασύνθεσης είναι γνωστές και όποιος θέλει να ανατρέξει σε πρόσφατες μετεκλογικές αποφάσεις της μπορεί απλά να μπει στην ιστοσελίδα της.

Για αυτό το λόγο, δεν δέχομαι πιθανό ισχυρισμό περί άγνοιας αυτών των θέσεων ή πιθανής αλλαγής τους. Επειδή όλοι δεν ήμαστε χθεσινοί… Δυστυχώς έγινε σκόπιμη χρησιμοποίηση του άρθρου παρά τους σκοπούς του συντάκτη του και, το χειρότερο, σε πλήρη αναντιστοιχία με το περιεχόμενο και το πνεύμα του. Και αναμφισβήτητη ένδειξη αυτού είναι η αλλαγή του τίτλου που έβαλα στο άρθρο μου στο εντελώς παραπλανητικό «Αναγκαία η πολιτική και εκλογική συνεργασία»! Δεν αξιώνω από τη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας να δέχεται a priori τον τίτλο ενός άρθρου που προτείνει ο συντάκτης του. Αξιώνω όμως το να μην αποτυπώνει ο τίτλος που επιλέγει κάτι άλλο από αυτό που γράφει το ίδιο το άρθρο! Την εκτίμησή μου ότι έγινε λαθροχειρία επιτείνει το ότι το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε δίπλα από μία στήλη που αναφερόταν σε «κρίσιμη» συνεδρίαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χθες υπονοώντας σαφώς ότι τίθεται ζήτημα αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχει σε αυτές τις εκλογές. Πολιτική αρχών είναι να καλείς ανοιχτά άλλες δυνάμεις της αριστεράς σε μία πολιτική και προγραμματική κατεύθυνση. Πολιτική αρχών δεν είναι η σπέκουλα ούτε η διασπορά φημών εδώ και μία εβδομάδα ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι Οικολόγοι δεν θα κατέβουν σε αυτές τις εκλογές και θα στηρίξουν ΣΥΡΙΖΑ! Την αίσθησή μου ότι έγινε χειρισμός εντείνει και το ότι το άρθρο μου στάλθηκε σε μαζική διαδικτυακή λίστα φίλων της Εποχής με αποτέλεσμα να πληροφορηθώ και εγώ τον τίτλο του τηλεφωνικά από φίλο πριν αγοράσω την ίδια την εφημερίδα…

Υπό άλλες συνθήκες, θα απαντούσα ίσως σε πιο αμβλυμένο τόνο. Δεν μπορώ όμως παρά να απαντήσω έτσι επειδή αντιλαμβάνομαι ότι έχει γίνει ένας καταμερισμός δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ για την προεκλογική αντιμετώπιση άλλων πολιτικών και εκλογικών προτάσεων. Αυτό είναι θεμιτό σε κάθε πολιτικό σχηματισμό. Αυτό όμως που δεν είναι θεμιτό είναι οι λαθροχειρίες και η αντιπαράθεση χωρίς αρχές ή, ακόμα χειρότερα με τη λογική «αυτές είναι οι αρχές μου, αν δεν σας αρέσουν έχω και άλλες» ανάλογα με τη σύνθεση του ακροατηρίου. Δεν μπορεί, λοιπόν, να αφαιρέσει κανείς τη δυνατότητα στις δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να διατυπώσουν την πολιτική και προγραμματική πρότασή τους. Δεν μπορεί αριστερές φωνές να χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι δεν νομιμοποιείται καμία κριτική απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή «εξυπηρετείται αντικειμενικά η δεξιά». Λυπάμαι, αλλά αυτό θυμίζει άλλη δεκαετία και άλλο πολιτικό χώρο. Επιχείρημα που εκτοξεύεται κατά κόρον τις τελευταίες μέρες σε συζητήσεις και στο διαδίκτυο τόσο προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και προς τον Αλέκο Αλαβάνο και το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Οι κομμουνιστές της ανανέωσης είναι και πρέπει να παραμείνουν αταλάντευτοι εχθροί της λογικής της «αντικειμενικής προβοκάτσιας».

Έχουμε μπροστά μας μία νέα εκλογική μάχη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχει σε αυτή και έχει διατυπώσει κάλεσμα και πρόταση συστράτευσης των δυνάμεων που συμφωνούν στους προγραμματικούς άξονες που έχουν τεθεί για τα ζητήματα της παύσης πληρωμών, της εξόδου από ευρώ-ΟΝΕ-ΕΕ, τη ριζική αναδιανομή εισοδημάτων προς όφελος των εργαζομένων, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με λαϊκό και εργατικό έλεγχο. Θα συμμετάσχει απαιτώντας την άμεση και μονομερή καταγγελία του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Θα ανοίξει το διάλογο για την αναγκαία οργάνωση του λαού και την κοινή δράση ώστε όποια κυβέρνηση και αν έχουμε μετά τις 17 Ιούνη να μην ευνουχιστεί και ποδοπατηθεί η λαϊκή βούληση όπως αποτυπώθηκε και στις 6 Μάη. Και φυσικά θα ασκήσει συναγωνιστική κριτική στη βάση αρχών, κριτική στους κόλπους του λαού κατά την πάντα κλασική μαοϊκή διάκριση περί των αντιθέσεων, προς τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς πέρα και έξω από άγονους ενδοαριστερούς εμφυλίους.  Με πίστη ότι ο λαός και η ριζοσπαστική Αριστερά θα κερδίσουν στο τέλος. Δεν ξέρω ποιός θα κερδίσει και θα χάσει σε κάθε καμπή. Ξέρω όμως ότι για να κερδίσεις τελικά δεν πρέπει να χάσεις την ψυχή σου, δεν πρέπει να χάσεις το ηθικό πλεονέκτημα.


___________________

 Εδώ το κείμενο όπως δημοσιεύθηκε στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας Εποχή

Ας σκεφτούμε με βάθος μεγαλύτερο του ενός μήνα

Του Χρίστου Τουλιάτου

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης Μάη έχει πυροδοτήσει διεργασίες και συζητήσεις στην ελληνική κοινωνία και στο δυναμικό της αριστεράς ειδικότερα. Στο παρόν κείμενο θα επιχειρήσω να σταχυολογήσω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς τόσο για το αποτέλεσμα όσο και για την περίοδο που ανοίγεται. Ο λόγος είναι η μόνιμη αίσθησή μου, που τώρα εντείνεται, ότι σκεφτόμαστε με πολύ μικρό βάθος. Αν όλοι λέμε λοιπόν ότι πρέπει να μην χάνουμε ευκαιρίες και να μην βρισκόμαστε μονίμως ένα (ή περισσότερα…) βήματα πίσω από τις εξελίξεις, τότε πρέπει να επιχειρήσουμε να δούμε και πιο πέρα. Καταθέτω τις σκέψεις μου σε μορφή σημείων:

1. Η ελληνική κοινωνία πάει με ακόμα πιο ταχείς ρυθμούς σε μία μεγάλη κοινωνική και πολιτική πόλωση. Όχι μόνο πολιτική, αλλά και κοινωνική. Το εκλογικό αποτέλεσμα κονιορτοποίησε εφεδρικά σενάρια με κύριο το σενάριο όπου οι light κρυφομνημονιακές δυνάμεις (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι) θα έπαιζαν το ρόλο τους. Με πιο απλά λόγια, πηδήξαμε μία πίστα, την πίστα της «αριστερής» μνημονιακής διαχείρισης. Το σενάριο συγκυβέρνησης υπό τον Κουβέλη δεν αναιρούσε το παραπάνω, αφού αυτή η λύση είναι ήδη καμένη και αυτός είναι και ο λόγος που όλοι πλην του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ ήταν διστακτικοί να την αποδεχθούν. Ήταν σαφής η αμηχανία και της ΔΗΜΑΡ και της ΝΔ και του ΙΙF και των ξένων σε αυτό. Μέχρι και ο ΣΕΒ κάλεσε σε οικουμενική και με το ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς επειδή στερείται πολιτικής νομιμοποίησης μία κυβέρνηση ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και η όποια επιβολή της θα οδηγούσε σε νέα κοινωνική έκρηξη σύντομα. Τι σημαίνει όμως και τι καθήκοντα βάζει η ολοένα επιταχυνόμενη πόλωση πολιτικά και κοινωνικά;

2. Πρώτα από όλα πρέπει να απαντήσουμε ένα σαφές ερώτημα που σχετίζεται με το παραπάνω. Ποιο είναι τοπρόσημο των εκλογών; Είναι αριστερόστροφο; Είναι κάτι άλλο; Σπεύδω να απαντήσω ότι συμφωνώ με την ποσοτική και ποιοτική ανάλυση που καταλήγει ότι είναι αριστερόστροφο. Ποσοτική επειδή εκφράζει μία μετατόπιση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά ενώ το ποσοστό της δεξιάς είναι στο σύνηθες όριο της στη μεταπολίτευση. Ποιοτική επειδή εκφράζει τη διαιρετική τομή που άνοιξε το Μνημόνιο και την πλατιά πλειοψηφική θέση ότι πρέπει να κινηθεί η χώρα σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση η οποία έχει χρωματιστεί κυρίως από την αριστερά.

3. Όμως αποτελεί πολυτέλεια να παραμείνουμε σε αυτά και να τα κεντρικοποιήσουμε, αφού πρώτον υπάρχεισαφής και επικίνδυνη αναδιάταξη εντός της δεξιάς σε ακροδεξιά (20%) και ακραία νεοφιλελεύθερη (7%) κατεύθυνση. Αυτές οι δύο κατευθύνσεις είναι συμπληρωματικές, είναι η Ακροδεξιά του Κολωνακίου και του Περάματος. Δεν είναι κάτι άλλο και αυτό θα φανεί σύντομα. Είναι οι δυνάμεις που στο δίπολο δημοκρατία ή αστικό καθεστώς θα απαντήσουν καθαρά το δεύτερο. Και δεύτερον, επειδή η «αντιμνημονιακή» κατεύθυνση είναι αντιφατική, έχει προς το παρόν αριστερόστροφη ηγεμονία, αλλά αυτή η ηγεμονία ΔΕΝ είναι αταλάντευτη. Κοινώς, η ηγεμονία της Αριστεράς είναι εύθραυστη. Και αναφέρομαι τόσο στη μεταπολιτευτική ηγεμονία σε επίπεδο δημοκρατικών αντανακλαστικών όσο και στην κινηματική ηγεμονία στη μνημονιακή περίοδο.

4. Κομβικά ζητήματα για την εξέλιξη της ηγεμονίας είναι τα ζητήματα της επανοικειοποίησης της πατρίδας, της δημοκρατίας και της εγγύησης σχετικής αποτελεσματικότητας των αγώνων και των πολιτικών στρατηγικών. Τι σημαίνει όμως αυτό σε επίπεδο πολιτικών στρατηγικών; Ποια πρέπει να είναι η στάση μας στοζήτημα της αριστερής κυβέρνησης και της εξουσίας; Η στάση μας στο ζήτημα της δυνατότητας αριστερής κυβέρνησης πρέπει να είναι κριτική, αλλά όχι στείρα καταγγελτική. Και αυτή η θέση να εντάσσεται εντός μίας ευρύτερης τοποθέτησης για το ζήτημα της εξουσίας και της μεταβατικής διαδικασίας. Μία απόπειρα σύγχρονης τοποθέτησης της μεταβατικής διαδικασίας σε μία χώρα του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου της Ευρώπης δεν μπορεί a priori να αποκλείσει το ενδεχόμενο μία αριστερή κυβέρνηση να αποτελέσει αφετηρία μίας επαναστατικής διαδικασία υπό προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις κοινωνικές (ύπαρξη κινηματικών όρων και εργατικών και λαϊκών δομών που θα πιέζουν σε επίπεδο κοινωνικής βάσης προς ριζοσπαστική κατεύθυνση) και πολιτικές (ύπαρξη πολιτικού μετώπου και κομμουνιστικού φορέα που θα θέτουν κάθε στιγμή κρίσιμες οριοθετήσεις επιχειρώντας να οξύνουν αντιθέσεις και να πιέσουν προς ριζοσπαστική κατεύθυνση τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες). Με αυτή την έννοια, η τοποθέτησή μας πρέπει να είναι μία τοποθέτηση που αναδεικνύει τα όρια την ίδια στιγμή που θέτει ως καθήκον το στόχο να διευρύνει τα όρια, να πάει αυτή την τοποθέτηση στο όριο των δυνατοτήτων της αναδεικνύοντας τη διέξοδο που θα προχωρήσει τα πράγματα. Και αυτό επάγει άμεσα το καθήκον της οργάνωσης του λαού σε επίπεδο μορφών, αντανακλαστικών και κινητοποίησης. Αν αυτή είναι η πιο άμεση κοινωνική προϋπόθεση τότε δεν μπορούμε παρά να την ιεραρχήσουμε πρώτη . Όχι ως διακήρυξη, αφού πολλά λέμε για λαϊκή αυτοοργάνωση αλλά λίγα έχουμε κάνει σε επίπεδο αλληλεγγύης και γειτονιάς (με σημαντικά παραδείγματα αυτά του Βύρωνα, της Εργ.Λέσχης Νέας Σμύρνης, τη λαϊκή συνέλευση Νέας Φιλαδέλφειας, κάποιες λαϊκές συνελεύσεις στην επαρχία κ.ά.). Η δουλειά που γίνεται σε σωματεία είναι σημαντική, αλλά χρειάζονται πολλά ακόμα. Οργάνωση του λαού άμεσα σε κατεύθυνση ρήξης με το Μνημόνιο, με το αστικό πολιτικό σύστημα, σε κατεύθυνση δημοκρατίας κόντρα σε μαύρες εκδοχές, με ζύμωση για όλα τα ενδεχόμενα, με σαφή τοποθέτηση ότι ανάμεσα στο λαό και το ευρώ διαλέγουμε το λαό.

5. Είναι σαφές πλέον ότι τα ζητήματα της πατρίδας και της δημοκρατίας είναι κομβικά για την ηγεμονία. Η αριστερά δεν μπορεί άλλο να χαρίζει σε όλες τις αναγνωρίσιμες εκδοχές της (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) το εθνικό ζήτημα στη δεξιά. Είναι σαφές ότι η ανασύνθεση της (ριζοσπαστικής) δεξιάς γίνεται γύρω από αυτό το ζήτημα, αλλά και ότι και οι ακραία μνημονιακές δυνάμεις επενδύουν σε αυτό έστω και υποτελώς. Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια της ιδεολογικής κριτικής και απομόνωσης από τα αυθόρμητα αντανακλαστικά του κόσμου. Οφείλουμε να τα μετασχηματίσουμε δημιουργικά όπως πάντα η Αριστερά έκανε τις περασμένες δεκαετίες. Ακραίο καταστροφικό παράδειγμα είναι το ΚΚΕ που πλέον αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι την ετικέτα «Αριστερά» και την αριστερή πατριωτική τοποθέτηση. Θεωρώ λογικό επακόλουθο να αρνηθεί να επενδύσει και σε δημοκρατικά αντανακλαστικά θεωρώντας ότι έτσι ενισχύει την…αστική δημοκρατία.

6. Σημαντικό σημείο για τη συζήτηση είναι το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ. Η επιμονή μας στην αντιΕΕ κατεύθυνση είναι πολυτέλεια πλέον μπροστά στη λαϊκή προσδοκία για μια αριστερή κυβέρνηση; Απαντώ ξεκάθαρα όχι. Εκτιμώ ότι η 6^η Μάη είναι τομή, αποτελεί κορύφωση και στιγμιαία νίκη της αντιμνημονιακής-αντινεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης. Εκτιμώ όμως επίσης ότι είναι η αφετηρία ενός νέου σταδίου στην αντιπαράθεση όπου το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ αντικειμενικά θα κεντρικοποιηθούν από όλο το αστικό μπλοκ (δανειστές, ξένοι, ΕΕ, κόμματα, φορείς του κεφαλαίου, ΜΜΕ). Και αυτό αρκετά σύντομα και για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί τακτικά είναι το αδύναμο σημείο του αριστερού αντιμνημονιακού μπλοκ και για αυτό θα ενταθεί η πίεση σε αυτό άμεσα. Δεύτερον, επειδή θα αναδειχθούν πιο καθαρά οι στρατηγικές στο έδαφος της έντασης της κρίσης της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα βαθαίνει σε Ισπανία, Ιταλία, ακόμα και σε χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά (Ολλανδία). Αν δεν εκτιμούμε ότι η νίκη Ολάντ θα σημάνει σημαντική αλλαγή πλεύσης, αλλά σηματοδοτεί πιο «αναπτυξιακή» στροφή στο έδαφος της μη διακυβευόμενης λιτότητας και ταυτόχρονα οξύνει αντιθέσεις εντός ΕΕ (Γαλλία vs. Γερμανίας κλπ.), τότε είναι σαφές ότι η πίεση για την «ευρωπαϊκή προοπτική» θα ενταθεί. Και η ηγεμονία σε σχέση με αυτό δεν είναι δεδομένη. Όταν ο Τράγκας λέει σήμερα ή λαός ή ευρώ, όταν η Χρυσή Αυγή αφήνει ανοιχτό το ερώτημα (όσο και αν τελευταία στιγμή έδωσε προσωρινά εχέγγυα για ευρώ-ΕΕ), τότε εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε σα να μην ακούμε! Όταν έχουμε πει ρητά ότι μπορεί να εμφανιστεί αστική στρατηγική προοπτικά που θα επιχειρήσει να ενσωματώσει μία κατεύθυνση εκτός ευρώ (έστω και εξ ανάγκης στο έδαφος εξώθησης ή και τυχαίου πιστωτικού γεγονότος σε μία απότομη καμπή της κρίσης παγκόσμια) δεν μπορούμε να αδιαφορούμε. Όταν, ακόμα περισσότερο όπως εκτιμώ, η έξοδος από ευρώ ή/και ΕΕ θα είναι ένα νέο 1922 για την ελληνική αστική τάξη και για αυτό η αστική έκφρασή του θα είναι πάρα πολύ επικίνδυνη και σε αντίθεση με όλο το αστικό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης.

6. Τι πρέπει να κάνουμε σε σχέση με αυτό; Πρέπει να υιοθετήσουμε μία στείρα καταγγελτική στάση που προεπικυρώνει κάποια «προδοσία» του ΣΥΡΙΖΑ όπως κάνει το ΚΚΕ; Σαφέστατα όχι. Τέτοια στάση μας απομονώνει από τη διεργασία που εξελίσσεται εντός του λαού. Πρέπει να μπούμε στο ΣΥΡΙΖΑ ή να κάνουμεσύμπραξη ή κριτική εκλογική στήριξη; Απαντώ όχι. Θα μπορούσα να συζητήσω ένα τέτοιο ενδεχόμενο αν θεωρούσα πρώτον ότι η «αντιμνημονιακή» περίοδος είναι σχετικά μακρά και το ζήτημα θα παιχτεί σε σχετικό βάθος χρόνου και δεύτερον αν υπήρχε διεργασία βάσης που ενέπλεκε πλατύ κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό σε μία ριζοσπαστική κατεύθυνση με ανοιχτό το ερώτημα του ευρώ και της ΕΕ. Το να μιλάμε με όρους εκλογικών δυναμικών δεν είναι το ίδιο. Με αυτή την έννοια διαφωνώ με επιχειρήματα που παρομοιάζουν μία επιλογή αυτοτελούς παρέμβασης των αντιΕΕ δυνάμεων σήμερα με τους τροτσκιστές το ’41 και το πόσο αφερέγγυους τους έκανε το ’45 παρόλο που είχαν δίκιο σε όψεις της κριτικής τους. Διαφωνώ τόσο επειδή η στάση τους ήταν καταγγελτική τύπου ΚΚΕ του σήμερα όσο και επειδή η «εθνικοαπελευθερωτική» περίοδος ήταν μακρά. Διαφωνώ επίσης και επειδή το ΕΑΜ δεν ήταν μία εκλογική σύμπραξη από την οποία έμειναν εκτός, αλλά μία βαθιά κοινωνικοπολιτική διεργασία από την οποία απομονώθηκαν συνολικά. Το ΕΑΜ και η Μπολιβαριανή διαδικασία απέχουν ακόμα αρκετά από την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη χώρα μας.

7. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι πρέπει να κινηθούμε πολιτικά σε αντιστοιχία με την κοινωνική κίνησή μας. Οργάνωση λαού παντού με ανοιχτή ζύμωση και προετοιμασία για όλα τα ενδεχόμενα και αυτοτελής παρέμβαση των αντιΕΕ δυνάμεων, ενωτική στη βάση και με ανοιχτό πνεύμα στην κοινή δράση. Είναι η ώρα να γίνει πράξη παντού το αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο, το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής που ήδη έχει εξαγγείλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά λίγο έχει υλοποιήσει. Εδώ και τώρα πρέπει να οργανωθούν κοινές λαϊκές επιτροπές-συνελεύσεις σε γειτονιές, σχολές, χώρους που να συμμετέχουμε από κοινού με όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που κινούνται σε αγωνιστική, ριζοσπαστική, δημοκρατική κατεύθυνση. Να εξειδικευτεί τι σημαίνει αυτό σε χώρους νεολαίας, σε γειτονιές, σε εργασιακούς χώρους. Να ανοίξει μία πλατιά διεργασία στη βάση των αντιμνημονιακών ριζοσπαστικών αντανακλαστικών με ανοιχτό το ερώτημα για ευρώ-ΕΕ, χωρίς δηλαδή προαπαιτούμενο σε σχέση με αυτό, αλλά με τη σαφή ρήση ότι ανάμεσα σε θυσίες για το λαό και το ευρώ διαλέγουμε το λαό.

8. Θεωρώ απαραίτητο από σήμερα και εντός του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής να υπάρξει σοβαρός προβληματισμός για το ποια πρέπει να είναι η αναγκαία οργανωτική προετοιμασία απέναντι στα οριακά ενδεχόμενα της πόλωσης. Όποιος σκέφτεται με όρους ενός μήνα μπροστά και τακτικίστικα είναι δεδομένο ότι θα πιαστεί με τις πιτζάμες. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε στην έκρηξη της Χρυσής Αυγής και τον οργανωτικό οργασμό με το πανελλαδικό στήσιμο πυρήνων που έκανε ήδη προεκλογικά και θα κάνει το επόμενο διάστημα. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε άλλο στο κοινωνικό και γεωγραφικό χωρισμό «χώρων ευθύνης» του κινήματος και των φασιστών με γκέτο και απαγορευμένες ζώνες εκατέρωθεν. Επαναλαμβάνω τόσο χωρικά (γειτονιές, χωριά) όσο και κοινωνικά (μπετονάρισμα μικρών επαγγελματιών-πήρε 19% σε αυτό το στρώμα- και μέρους της εργατικής τάξης και της νεολαίας της εργασιακής περιπλάνησης και του μέσου -προσοχή όχι του κατώτερου από ό,τι δείχνουν οι έρευνες!!- μορφωτικού επιπέδου). Δεν μπορούμε να θεωρούμε απλά γραφικό το Γιακουμάτο που θύμιζε στη Δούρου του ΣΥΝ σε πάνελ την περίοδο ‘64-’65 και το γνωστό πρωτοσέλιδο της Αυγής το ’67! Δεν μπορούμε να κλείνουμε άλλο τα μάτια όταν η περίφημη Πατριωτική Πολιτοφυλακή ολοκλήρωσε την…29^η τακτική άσκησή εμπλέκοντας δεκάδες άτομα όπως φαίνεται σε φωτογραφίες και βίντεο. Επαναστατική αριστερά είναι η αριστερά της επαναστατικής στρατηγικής και της σύνδεσής της με την τακτική. Και ο νοών νοείτο.

9. Αν ισχύουν οι παραπάνω εκτιμήσεις και η ιεράρχηση στο κοινωνικό επίπεδο για το αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο, τότε πρέπει να δούμε και τι οφείλουμε να κάνουμε στο πολιτικό επίπεδο. Θεωρώ ότι πρέπει να επιταχυνθεί η κατεύθυνση της προγραμματικής επεξεργασίας για την παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση εκτός ευρώ και ΕΕ με όσους συμφωνούν σε αυτή την προοπτική. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να εμβαθύνει το πρόγραμμά της άμεσα για να γίνει η πρόταση του μεταβατικού προγράμματος πάλης αξιόπιστη και πειστική. Το συζητά εδώ και μήνες, πριν τη συνδιάσκεψη, και λίγα έχει κάνει για αυτό. Εδώ και τώρα να αγκαλιάσει όλες τις πρωτοβουλίες που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση, να συμβάλλει στην ενοποίησή τους, να βάλει πλάτη με συνδικαλιστές και διανοούμενούς της. Πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες και επαφές με το δυναμικό του Αριστερού Βήματος, την αντιΕΕ πτέρυγα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, με το Αριστερό Ρεύμα, με δυναμικό που διαφοροποιείται από το ΚΚΕ με παρόμοιες ανησυχίες, με μικρότερες δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, με διανοούμενους και κόσμο του κινήματος. Αλλά και να βάλουμε πλάτη στο περιεχόμενο. Ειδικά οι Κλαδικές Επιτροπές πρέπει να επιχειρήσουν να συμβάλλουν στο αντικείμενό τους. Τελείωσε ο καιρός που όλα αυτά θα γίνουν μαγικά με κάποια «έξυπνη» πρωτοβουλία που θα πάρουμε εμείς ή άλλοι. Τελείωσε ο καιρός της εύκολης διακήρυξης και της σχεδόν αποκλειστικά τακτικής, κεντρικοπολιτικής ή συνδικαλιστικής, κουβέντας.

10. Δεύτερον, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει άμεσα να αναλάβει κάλεσμα για μετωπική πολιτική συσπείρωση των ριζοσπαστικών αριστερών αντιΕΕ δυνάμεων. Αν ισχύουν οι εκτιμήσεις που έγιναν παραπάνω για την ταχύτητα με την οποία θα προχωρήσουν τα πράγματα, τότε υπάρχει ανάγκη να εκφραστεί και αυτοτελώς η αντιΕΕ αριστερά. Κάλεσμα όχι με ταυτοτικούς όρους «αντικαπιταλιστικής» αριστεράς, αλλά με πολιτικούς όρους, στη βάση περιεχομένου και κατεύθυνσης. Κάλεσμα και προς το ΚΚΕ και προς το Αριστερό Ρεύμα και προς το ΜΑΑ και προς την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Και ο καθένας να κληθεί να απαντήσει σε αυτό ώστε ανάλογα να διαμορφωθεί μία μετωπική σύγκλιση γύρω από τα ζητήματα του μεταβατικού προγράμματος. Είναι σαφές ότι με μία κατάσταση πνευμάτων φτάσαμε έως εδώ και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε έτσι. Οι οριακές στιγμές κρίνουν την πορεία των πραγμάτων και βρισκόμαστε σε μία τέτοια από την 6^η Μάη (προοίμιο της οποίας υπήρξε η σύντομη προεκλογική συζήτηση για τη συνεργασία με δυνάμεις του ΜΑΑ). Όταν τρακάρεις φταίει πάντα αυτός που κρατάει το τιμόνι και όχι οι συνεπιβάτες που τον παρενοχλούν λέγοντας ότι ίσως πάμε προς τοίχο. Εκτιμώ ότι δεν θα πάρουμε θετικές απαντήσεις αυτή τη στιγμή. Ήδη κάποιοι σύντροφοι από την αντιΕΕ πτέρυγα λένε ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με όρους παράταξης. Έτσι είναι έστω και εμβρυακά. Αλλά, επαναλαμβάνω, η ταχύτητα των πραγμάτων εκτιμώ ότι επιτάσσει την αυτοτελή έκφραση των αντιΕΕ δυνάμεων. Παράταξη δεν σημαίνει απαραίτητα ενιαίο εκλογικό σχηματισμό (όπως δεν θα σημαίνει και για τους αστούς σε αυτή τη φάση ακριβώς επειδή το κοινωνικό βάθος της πόλωσης είναι σε αρχικό επίπεδο ακόμα). Παράταξη σημαίνει μπλοκ δυνάμεων με συμπληρωματικό εν μέρει λόγο και κοινή δράση στο κοινωνικό επίπεδο. Με όσα περιγράφω παραπάνω θεωρώ ότι το σχέδιο αυτό είναι σε επικοινωνία και κριτική συμπόρευση και δράση με τις διεργασίες εντός του λαού και της Αριστεράς (σε αντίθεση π.χ. με τον τόνο που βγάζει το ΚΚΕ).

11. Όσον αφορά στις επερχόμενες εκλογές, θεωρώ ότι βάσει των παραπάνω μπορεί να τεκμαίρεται πολιτικά μία αυτοτελής έκφραση των ριζοσπαστικών αριστερών αντιΕΕ δυνάμεων στη βάση του μεταβατικού προγράμματος για την ανατροπή Μνημονίων-Τρόϊκας-πολιτικού συστήματός τους, για την παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, την αναδιανομή προς όφελος των εργαζομένων, τις αναγκαίες εθνικοποιήσεις υπό λαϊκό και εργατικό έλεγχο.

Χρίστος Τουλιάτος

Μέλος του Πανελλαδικού Γραφείου της Αριστερής Ανασύνθεσης

Μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

EAAK - Η ομορφιά είναι στους δρόμους...

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ…Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Στην εποχή της πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της πιο λυσσαλέας επίθεσης για να υπερβεί το κεφάλαιο την κρίση του, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – Ε.Ε. - Δ.Ν.Τ και οι σύμμαχοί τους (πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, οικονομικοί κλπ), μέσω του Συμφώνου για το Ευρώ, του Psi , και των αλλεπάλληλων τοκογλυφικών δανειακών συμβάσεων προσπαθούν να επιβάλλουν ένα καθεστώς κοινωνικής καταστροφής και διαρκούς λιτότητας για το σύνολο του ελληνικού λαού . Στην εποχή όπου η ανεργία χτυπάει νούμερα ρεκόρ και οι πολιτικές αυτοκτονίες είναι εντός της ημερήσιας διάταξης τίθεται το ερώτημα: μπορούν τα πράγματα να πάνε αλλιώς για το λαό και τη νεολαία;

Η  απάντηση έχει δοθεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο από τους ανυποχώρητους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Από τις  πανεργατικές απεργίες με αποκορύφωμα τη μεγαλειώδη κινητοποίηση στις 12 Φλεβάρη ενάντια στην ψήφιση της δανειακής σύμβασης μέχρι των ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών, τις πλατείες του αγώνα και της αυτοοργάνωσης αλλά και το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη. Για να πάνε όμως τα πράγματα αλλιώς  οφείλει να τεθεί από το σύνολο της νεολαίας και του εργαζόμενου κόσμου ο στόχος για την ανατροπή της επίθεσης, και τη σύγκρουση με τους βασικούς πυλώνες της πολιτικής του κεφαλαίου (χρέος, Ε.Ε., Μνημόνια κτλ)  που έχει εξαπολυθεί και η οποία όχι μόνον αναιρεί τις κατακτήσεις νεολαίας και εργαζομένων αλλά στραγγαλίζει και τα σύγχρονα δικαιώματα και ανάγκες του λαού. Βέβαια έχουμε βαθιά επίγνωση ότι αυτή η πολιτική στοχοθεσία  δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί χωρίς την επιβολή  από την δύναμη των αγώνων μας, και από ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας-εργαζομένων . Η σπουδάζουσα νεολαία οφείλει να βρίσκεται στη μάχη αυτή παλεύοντας για αξιοπρεπή εκπαίδευση και εργασία που περνάει από την ανατροπή του εκτρωματικού νόμου 4009  και παράλληλα να ενώνεται με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας σε ένα μαχητικό αγωνιστικό μέτωπο λαού και νεολαίας που θα ανατρέψει τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και των εκφραστών του και θα επιβάλλει μια ριζικά διαφορετική πορεία στην ελληνική κοινωνία

Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε την σπουδάζουσα νεολαία στις 16 Μαΐου να ενισχύσει τα ψηφοδέλτια της Ε.Α.Α.Κ., να ενισχύσει τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. Η εκλογική ενίσχυση της Ε.Α.Α.Κ. , και σε αυτό θέλουμε να είμαστε καθαροί, δεν έχει ανταλλακτική αξία στα χέρια μας. Δεν είναι ψήφος που πωλείται, δεν είναι ψήφος υπόσχεσης φιαλών ουίσκι, δεν είναι ψήφος υπόσχεσης σημειώσεων ή ακόμα περισσότερο “βοηθείας για το μάθημα με το καλό κονέ που έχω”. Αντίθετα ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει:

1^ον  Ένα καθαρό μαύρο στην βάρβαρη πολιτική της εξαθλίωσης που μας έχουν επιβάλει οι πράσινες και γαλάζιες κυβερνήσεις όλων των προηγούμενων χρόνων και τα πολιτικοί τους εκφραστές μέσα στις σχολές (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ).Ταυτόχρονα αποτελεί ψήφο διεκδίκησης των συλλογικών συμφερόντων της σπουδάζουσας νεολαίας . Ενίσχυση των πάγιων αιτημάτων του φοιτητικού κινήματος για : ενιαία και ισχυρά πτυχία με πλήρη κατοχύρωση στην εργασία και δημόσια και δωρεάν παιδεία .

2^ον  Είναι ψήφος όχι τόσο για τις 16 αλλά πολύ περισσότερο για τις 17 Μάη. Γιατί δεν είμαστε αυτοί που την επόμενη μέρα θα κοιτάξουν να εξαργυρώσουν την ψήφο σε καρέκλες, κομπρεμί κλπ. Αντίθετα, ζητούμενο για το φοιτητικό κίνημα είναι την επαύριο κιόλας των εκλογών, το ξέσπασμα κινηματικών διαδικασιών για την ανατροπή τόσο του  νέου νόμου πλαίσιο όσο και της αντιλαϊκής επίθεσης συνολικότερα. Η ως τα τώρα στάση μας και πολύ περισσότερο η ίδια η μάχη του φοιτητικού κινήματος που κατάφερε να μπλοκάρει στην πράξη τον νέο-νόμο έκτρωμα για τα πανεπιστήμια  αποτελεί την καλύτερη απόδειξη αυτής μας της θέσης και πρακτικής, κόντρα σε κάθε προσπάθεια πειθάρχησης και φίμωσης της νεολαίας.

3^ον  Γιατί μέσα και από αυτήν τη διαδικασία θέλουμε να εκφραστεί το ρεύμα της άλλης αριστεράς, που έχει πάρει διαζύγιο από τόσο από την αριστερά του “μη χείρον βέλτιστο” και του κοινοβουλευτικού (α)διεξόδου (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΡΕΝ) όσο και από την αριστερά της ήττας, και της στείρας διαμαρτυρίας, αρκεί το κόμμα-μοναστήρι να είναι καλά (ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ). Το ρεύμα της αριστεράς των μαζικών νικηφόρων συλλογικών αγώνων, της ρήξης και της ανατροπής.

Με αυτή την έννοια και με αυτούς τους στόχους καλούμε τους φοιτητές αφενός να γυρίσουν την πλάτη στους πολιτικούς φορείς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι ανεργία και λιτότητα στην νεολαία, όπως άλλωστε και το σύστημα που υπερασπίζονται. Αφετέρου να εκφράσουν την οργή και αγανάκτηση τους όχι μέσω της ακίνδυνης επιλογής όπως έχει αποδειχθεί αυτού της αποχής/ λευκού/άκυρου άλλα αυτή η οργή να εκφραστεί μέσα από τις δυνάμεις που παλεύουν για την ήττα της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και των θεσμών που τις συντηρούν. Έτσι και αλλιώς ο κόσμος θα γυρίσει ανάποδα μονάχα από τα κινήματα νεολαίας εργαζόμενων. Με μια άλλη, λοιπόν, αριστερά για μια άλλη ζωή. Με μια αριστερά ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και τα κόμματα της, με μια αριστερά μαχόμενη, έξω από τους αδιέξοδους δρόμους της συνδιαχείρησης και του συμβιβασμού. Με την αριστερά της ρήξης και της ανατροπής !Με συλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες θα νικήσουμε!

Στις 16 Μαΐου δυναμώνουμε το ρεύμα της ανατροπής στηρίζουμε-ψηφίζουμε:

Ε.Α.Α.Κ.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012 - Μια πρώτη αποτίμηση και μια πρώτη εκτίμηση. (Η Ιστορία δεν περιμένει)

Οι πιο περίεργες εκλογές από το '74 πέρασαν στο παρελθόν. Μέχρι τις επόμενες φυσικά...
Εκλογές-τραβεστί, τις χαρακτήρισε ένας φίλος. Δε θα διαφωνήσω και πολύ.
Ο λαός κλήθηκε να πάει στο παραβάν εν μέσω ασφυκτικών πιέσεων από την κυρίαρχη τάξη, εκπεφρασμένων υπό τη μορφή των αισχρών τρομοκρατικών διλημμάτων τύπου "Ευρώπη ή χάος".


Το έχει αυτό η πουτάνα η ιστορία: Ανακυκλώνεται. Κάθε φορά που η κυρίαρχη τάξη πιέζεται πραγματικά από τον λαϊκό παράγοντα, παίζει το χαρτί της τρομοκρατίας.


Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.


31 Οκτώβρη 2011. Ο τότε Πρωθυπουργός ΓΑΠ ρίχνει στο εγχώριο -αλλά και στο ευρωπαϊκό- τραπέζι την εξής ιδέα : Να αποφασίσει ο λαός για το αν θέλει η Ελλάδα να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση. Το ερώτημα γρήγορα αναβαθμίζεται στο "Μέσα ή έξω απ΄το Ευρώ".
Οι εξελίξεις μετά απ'αυτό, ραγδαίες.
Τα αστικά κόμματα του έως τότε Μνημονίου 1 καταδικάζουν σε όλους τους τόνους την τρομακτική απόφαση του Πρωθυπουργού να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός για την τύχη του.
Όχι, ο ΓΑΠ δεν ήταν τρελός, ούτε σοσιαλιστής βεβαίως βεβαίως. Ο ΓΑΠ με αυτή την κίνηση έκανε αυτό που έπρεπε ώστε να δημιουργηθεί το Μαύρο Μέτωπο της συγκυβέρνησης, το οποίο ήταν αναγκαίο ώστε να περαστούν να έξτρα μέτρα εξαθλίωσης του λαού, αφού το ΠΑΣΟΚ με ισχνή πλειοψηφία και με έντονη κοινωνική απονομιμοποίηση, ήταν απολύτως βέβαιο πως αδυνατούσε να διαχειριστεί ένα τόσο "βαρβάτο" θέμα, όπως ήταν το νέο Μνημόνιο.
Η κίνηση του ΓΑΠ πέτυχε και ο αστικός συνασπισμός εξουσίας κατάφερε να κυβερνήσει για κάτι παραπάνω από 6 μήνες, περνώντας με απίστευτη ταχύτητα και μεθοδικότητα τα πιο βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα που γνώρισε τούτη η χώρα.
Το θέατρο είχε πιάσει τόπο. Οι κραυγές των "υπεύθυνων" φωνών της αστικής Δημοκρατίας είχαν κάνει στην άκρη για να φανούν επιτέλους τα μειδιάματα των ευρωπαίων και εγχώριων εκφραστών της πολιτικής του Κεφαλαίου έναντι στην εργασία.
Και η Αριστερά;
Η Αριστερά έχασε τότε την ιστορική ευκαιρία να σηκώσει το γάντι. Οι άναρθρες κραυγές του ΚΚΕ και οι πανικόβλητες αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσαν για "τρομοκρατικό δίλημμα" δεν είχαν τα κότσια να σηκώσουν το γάντι και να δώσουν μια μάχη, στην οποία μάλιστα θα ξεκινούσαν και με αβαντάζ (54% του λαού τότε ήταν θετικό για έξοδο από την ΕΕ, 45% ήταν θετικό για έξοδο από το Ευρώ).
Από τότε φάνηκε πως το ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει τη στρατηγική επιλογή να μην απαγκιστρωθεί από τις φιλοευρωπαϊκές του τάσεις και να θέσει ένα άλλο -σαφώς πιο εύπεπτο- δίπολο: Μνημόνιο ή Όχι Μνημόνιο.
Αυτό το δίπολο - αν και χωράει μέσα του από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον Καμμένο και τον...Μιχαλολιάκο! - αποδείχθηκε πως του βγήκε πολύ καλά.
Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ένα εκκωφαντικά υψηλό ποσοστό στις εκλογές και είναι θετικό το ότι τουλάχιστον ο κόσμος δείχνει να έχει κατανοήσει πως το Μνημόνιο μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει για αυτόν και τη χώρα του.
Και τώρα φτάσαμε στην κρίσιμη στιγμή: Οι εκλογές είναι ξανά προ των πυλών και ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ικανός να κερδίσει αυτή τη φορά. Ο κόσμος που τον ψήφισε -και ο ακόμα περισσότερος που θα τον ψηφίσει στις επερχόμενες εκλογές- περιμένει από αυτόν να κάνει πράξη αυτό γαι το οποίο έχει δεσμευτεί: Να παραμείνει στο € και να απαγκιστρωθεί από το Μνημόνιο.


Οκ, εδώ ξεκινάει το ζουμί.
Προφανώς και αυτό δεν μπορεί να γίνει. Όχι μόνο επειδή οι εταίροι μας είναι παράλληλα και πιστωτές μας, αλλά επειδή η ίδια η ΕΕ είναι ένας ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσει "φιλανθρωπικό ίδρυμα", ακόμα κι αν η "φιλανθρωπική" της δράση αφορά στη σωτηρία μιας ολόκληρης χώρας.
Από το Μάαστριχτ ακόμα, έχουν μπει υπογραφές (μαζί και αυτή του Συνασπισμού) σε μια συνθήκη η οποία ορίζει πολύ συγκεκριμένα ποια είναι η ΕΕ και τι σκοπό έχει. Το να λες τώρα πως "θα τους εκβιάσω με έξοδο ώστε να συμφωνήσουν σε κάτι καλύτερο" είναι σα να λες σε ελέφαντα "μη με πατήσεις γιατί θα σου τραβήξω μια τρίχα". Οι αυταπάτες ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εκδιωχθεί από την ευρωζώνη είναι πλέον πιο φαιδρές από ποτέ. Και δεν τα λέω εγώ αυτά - οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι τα λένε, και μάλιστα σε όλους τους τόνους.
Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα θα βρεθεί μπροστά σε μια ορισμένη κατάσταση: Να αποχωρήσει από το Ευρώ και να ακυρωθούν έτσι τα Μνημόνια  ή  να παραμείνει και να "κρεμάσει" όλους αυτούς που τον στήριξαν.
Εκτιμώ πως το δεύτερο θα ήταν δολοφονικό να το κάνει. Και δε βλέπω να έχει τάσεις αυτοκτονίας...
Άρα, αργά ή γρήγορα θα έρθει αντιμέτωπος με την έξοδο από το Ευρώ.
Γιατί, λοιπόν, δεν ανοίγει το θέμα από τώρα; Τίμια και παντελονάτα.
Κάποιος θα πει "Επειδή αν το ανοίξει, δε θα κερδίσει τις εκλογές". Άλλος θα πει "Επειδή ο λαός δεν είναι έτοιμος ακόμα". Οκ, το καταλαβαίνω. Αλλά εμείς -η Αριστερά δηλαδή- τι κάνουμε εδώ ρε παιδιά;
Αυτός δεν είναι ο ρόλος μας; Να θέτουμε στο λαό ερωτήματα, να ωριμάζουμε τη σκέψη του και να δρέπουμε τη συνείδησή του μέσα από το κίνημα; Αν πράγματι θέλουμε μια Αριστερά η οποία θα είναι εργαλείο για τις μάζες (και όχι το αντίστροφο...) ,τότε θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να πούμε την Αλήθεια στο λαό: Η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική ένωση, δεν έχει καμία σχέση με το μύθευμα της "Ευρώπης των λαών", δεν αλλάζει, δε μεταρρυθμίζεται, δεν είναι προς το συμφέρων των λαών, οι πολιτικές της οδήγησαν και οδηγούν ακόμα τη χώρα στη χρεωκοπία και το μαρασμό.
Ναι, πράγματι, η ΕΕ είναι ο διάβολος.
Και η ΕΕ, και το Καπιταλιστικό Σύστημα, και η αστική τάξη (ναι, υπάρχει αστική τάξη, τραβεστί, αλλά υπάρχει και βασιλεύει κιόλας).
Όλα αυτά είναι ο διάβολος.
Και για έναν λαό ο οποίος όλο το προηγούμενο διάστημα κατέκλυζε τις πλατείες, συμμετείχε στις πιο μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις από τη Μεταπολίτευση, έβρισκε διαρκώς ρηξικέλευθους τρόπους αυτοοργάνωσης και πάλης, μετουσίωνε το ταξικό του ένστικτο σε ταξική συνείδηση,  ε, νομίζω πως δε θα ήταν πολύ δύσκολο να κάνει κτήμα του αυτά τα ερωτήματα. Εκτός κι αν έχουμε χάσει πια εντελώς την πίστη μας στο λαό και στις δυνατότητές του να αντιλαμβάνεται ποιος πραγματικά είναι ο εχθρός του, οπότε πάμε όλοι στα σπίτια μας σαν καλοί νοικοκυραίοι (σικ).


Ο Σαμαράς είπε κάτι πολύ σωστό: Ο λαός ψήφισε ναι στο Ευρώ.
Ό,τι και να λέμε, έχει δίκιο.
Αλλά ψήφισε "ναι" στο Ευρώ  γιατί κανένας (ή σχεδόν κανένας, αν εξαιρέσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν η μόνη δύναμη που επιτακτικά έθετε το ερώτημα και μιλούσε για τον "αλλο δρόμο έξω από ΕΕ-€-Μνημόνια") δεν του έθεσε το ερώτημα καίρια.
Εκτιμώ, λοιπόν, πως ήρθε η ώρα να γίνει.
Γιατί με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε εκτός Ευρώ, one way or the other, που λένε και οι αμερικάνοι. Προσοχή όμως: είναι διαφορετικό να αποχωρήσεις και διαφορετικό να σε διώξουν (με το δεύτερο σενάριο να είναι σαφώς χειρότερο για τον λαό). Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μιλήσει ποτέ για το ενδεχόμενο να βγούμε από το € σοβαρά, όταν δεν έχει πρόγραμμα για το τι θα κάνει σε μια τέτοια περίπτωση, όταν δεν έχει από κάτω λαϊκό κίνημα το οποίο να πιστεύει και να στηρίζει ότι "υπάρχει άλλος δρόμος", τότε η κατάσταση αρχίζει και γίνεται σαφώς επικίνδυνη... Ουσιαστικά, ό,τι και να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι καταδικασμένος να "κρεμάσει" τον κόσμο που τον ψήφισε, είτε επιλέξει να μείνει στο  € και να κάνει κι άλλες θυσίες, είτε επιλέξει να το πάει στα άκρα μέχρι να μας διώξουν. (υπενθυμίζω ότι η προγραμματική του δήλωση ήταν ότι θα παλέψει για να μείνει στο € και να ακυρώσει τα Μνημόνια)
Είναι καιρός πια να γίνει κτήμα του κόσμου η άποψη πως τα Μνημόνια δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την ΕΕ και τις πολιτικές της, αλλά στην ουσία είναι τα εχέγγυα, αυτά που εξασφαλίζουν, την παραμονή στο Ευρώ! Αυτός είναι ο ρόλος τους, μαζί με το να να καρατομήσουν τα εργατικά κεκτημένα δεκαετιών του λαού και να μειώσουν δραματικά το εργατικό κόστος (πράγματα τα οποία ήδη πέτυχαν). Το να λέμε πως η ΕΕ θα αλλάξει στρατηγική μόνο και μόνο επειδή εμείς θα απειλήσουμε με έξοδο, είναι τουλάχιστον ανεδαφικό αυτή τη στιγμή. Ειδικά όταν η ίδια η Ευρωζώνη διαφαίνεται πως έχει πολύ κοντό μέλλον (δεν της δίνω πάνω από δυο χρόνια ζωής).


Άρα, για να το κλείνω σιγά-σιγά, είναι απαραίτητο για την Αριστερά - για την ανατρεπτική,τη ριζοσπαστική,την επαναστατική Αριστερά- να συσπειρωθεί κάτω από ένα πολιτικό πλαίσιο στο οποίο να δηλώνεται ξεκάθαρα ότι η ΕΕ δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο λαό, ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος των εργαζομένων είναι ζωτικής σημασίας, ότι επιβάλλεται να γίνει ριζική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων και των αδυνάτων, ότι η εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο και η άγρια φορολόγηση του μεγάλου Κεφαλαίου είναι απαραίτητη, ότι η μονομερής διαγραφή του χρέους και η παύση πληρωμών είναι είναι ένα δίκαιο αίτημα και συνάμα μονόδρομος για να ανασάνει επιτέλους ο πληττόμενος λαός . Το "έξω από την ΕΕ κι από το €" δεν είναι πολιτική θέση. Είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να ανασάνει επιτέλους αυτός ο λαός και να απεμπλακούμε από την ιμπεριαλιστική πολιτική της, την πολιτική δηλαδή της λιτότητας, της φτώχειας, της αδικίας και του κοινωνικού μαρασμού.


Αν δε γίνουν αυτά, τότε καμία κυβέρνηση, όσο "Αριστερή" και όσο "προοδευτική" και να'ναι δεν πρόκειται να ωφελήσει το λαό. Τουλάχιστον όχι μεσομακροπρόθεσμα. Αν δε γίνουν αυτά, τότε ο κίνδυνος ενσωμάτωσης στο ήδη υπάρχον Σύστημα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αυτό που χρειάζεται τώρα -ειδικά τώρα, που ο λαός έχει ήδη κάνει αριστερή στροφή- είναι να ξεριζώσουμε αυτό το Σύστημα, όχι να το διαχειριστούμε.
Κι επειδή ο χρόνος πιέζει και το αντίπαλο στρατόπεδο έχει ήδη αρχίσει να ανασυντάσσεται (πέραν της νεοφιλελεύθερης συμμαχίας Μάνου-Ντόρας-Δημιουργίας Ξανά ,συζητιέται πολύ έντονα και ένας νέος κεντροδεξιός συνασπισμός στον οποία θα μετέχουν όλες οι "φιλομνημονιακές δυνάμεις" ) , νομίζω πως δεν μας παίρνει να αναβάλλουμε άλλο τα πράγματα.
Η Ιστορία ποτέ της δεν μας περίμενε. Ούτε τώρα θα μας περιμένει...




Υ.Γ: Σκοπίμως απέφυγα να αναφερθώ στο κείμενο σε ένα πολύ σημαντικό -ίσως το σημαντικότερο- ζήτημα ,αυτό της Εξουσίας, καθώς από μόνο του αξίζει πολλές σελίδες ανάλυσης. Κοντολογίς θα πω ότι είναι πια η ώρα για την Αριστερά να μιλήσει σοβαρά για αυτό το ζήτημα , τώρα περισσότερο από ποτέ. Όχι απλά μια επιφανειακή ανάλυση της "αριστερής Κυβέρνησης", αλλά της ίδιας της Εξουσίας και αν και με ποιο τρόπο θα μπορούσε αυτή να περάσει στα χέρια της Αριστεράς. Ιδού η καυτή πατάτα. Καλή όρεξη.