H Ευρώπη στο σταυροδρόμι. Για τις καταιγιστικές αλλαγές που δεν έχουν έρθει ακόμα

Περιγραφή: Το κείμενο αυτό προσπαθεί να ανιχνεύσει τις διαφαινόμενες στρατηγικές διεξόδους για τις μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να φανεί πιο καθαρά ότι μονόδρομος για την εργασία στην Ελλάδα δεν είναι η παραμονή στο ευρώ, αλλά η έξοδος από αυτό.

Δημήτρης Λένης

Κανονικά, τους απρόβλεπτους λαβύρινθους που ακολουθεί η ιστορία μιας χώρας τούς χαράζει πρώτα και κύρια η εξέλιξη της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της. Η αλληλεπίδραση ενός κοινωνικού σχηματισμού με τον εξωτερικό περίγυρο εξαρτάται από το δυναμισμό ή την αδυναμία που επιδεικνύουν οι παραγωγικές σχέσεις στο εσωτερικό του κοινωνικού σχηματισμού, οι εσωτερικές του αντιφάσεις.

Κανονικά· γιατί η στρατηγική απόφαση της ελληνικής αστικής τάξης για πρόσδεση στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό μεταβίβασης εξουσίας που καταλήγει να είναι το ευρώ έχει αλλάξει την ισορροπία των αντιθέσεων στη χώρα, μεταφέροντας σε έναν βαθμό (και μάλλον προσωρινά) το βάρος λήψης αποφάσεων σε κέντρα αποστειρωμένα από την όποια πίεση της εγχώριας ταξικής πάλης, στοιχείο και αυτό της διαδικασίας που η κυρίαρχη γλώσσα αποκαλεί «παγκοσμιοποίηση».

Έτσι οι εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας είναι ασυνήθιστα ευαίσθητες σε σχέση με τις εξελίξεις στο εξωτερικό. Εξελίξεις που για το 2012, ακόμα και από τους πιο πεπεισμένους απολογητές του συστήματος, δεν προβλέπονται καθόλου θετικές: οι εφεδρείες του συστήματος κοντεύουν να εξαντληθούν από τον προηγούμενο γύρο του 2008. Έτσι, η ανάλυση του τι πρέπει να γίνει στη χώρα μας είναι πραγματικά αδύνατο να γίνει χωρίς εκτίμηση για την πορεία της γενικευμένης κρίσης που συνεχίζεται και οξύνεται στο ιμπεριαλιστικό κέντρο και που ενδεχομένως έχει αρχίσει να εξαπλώνεται στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και τις ανερχόμενες χώρες. Το κείμενο αυτό προσπαθεί να ανιχνεύσει τις διαφαινόμενες στρατηγικές διεξόδους για τις μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να φανεί πιο καθαρά ότι μονόδρομος για την εργασία στην Ελλάδα δεν είναι η παραμονή στο ευρώ, αλλά η έξοδος από αυτό.

Ο Τιτανικός που τον λένε Ευρώπη

Για να ξεπεράσει τα τρέχοντα προβλήματά της και να συνεχίσει να υπάρχει και να «ανθεί» με την τρέχουσα μορφή της η ευρωζώνη θα έφτανε να γίνει μία και μόνο απλή κίνηση: συγκεκριμένα, θα αρκούσε ο Άι-Βασίλης να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρόεδρος της ΕΚΤ και καγκελάριος της Γερμανίας ταυτόχρονα, κάτι που δυστυχώς απαγορεύεται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Αν δεν γίνει αυτό, το στοίχημα των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών είναι χαμένο.

Το αδιέξοδο των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών, πέρα από τους πολιτικούς ανταγωνισμούς, την ανισόμετρη ανάπτυξη και τις τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό της ευρωζώνης, οφείλεται επίσης και στο γεγονός ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο έχει την ιστορία απέναντί του. Το κέντρο της παραγωγής έχει πια φύγει από τη γερασμένη Ευρώπη. Ήδη το ΑΕΠ της Βραζιλίας ξεπέρασε το ΑΕΠ της Ιταλίας και σύντομα θα ξεπεράσει και της Γαλλίας. Και η όλο και πιο γερασμένη δημογραφικά Ευρώπη εμφανίζεται συστημικά ανίκανη σε επίπεδο παραγωγής να ξεπεράσει το αδιέξοδο, κάνοντας αυτό που πάντα ως τώρα γινόταν στην ιστορία του καπιταλισμού: εισάγοντας νέες μορφές παραγωγής, νέες μεθόδους, νέες παραγωγικές δυνάμεις. Τίποτα τέτοιο δεν φαίνεται δυνατό στο άμεσο μέλλον: οι νέες τεχνολογίες δεν αναπτύσσονται τόσο στην Ευρώπη όσο στις ΗΠΑ και την Ασία.

Η Γερμανία…

Η γερμανική πρόταση για φυγή προς τα μπρος ήταν η μείωση του εργατικού μισθού, η αύξηση της απόλυτης υπεραξίας. Το σχέδιο αυτό έδωσε πρόσκαιρα φτερά στο γερμανικό κεφάλαιο. Τα γερμανικά προϊόντα έγιναν πιο φτηνά στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς να χρειαστούν νέες επενδύσεις στη Γερμανία (αύξηση της οργανικής σύνθεσης). Η Γερμανία όλη την περίοδο του ευρώ δεν επένδυε σε εξοπλισμό, επειδή απλώς δεν χρειαζόταν. Οι επενδύσεις στη χώρα ήταν οι χαμηλότερες στην ευρωζώνη. Τα γερμανικά κέρδη πήγαν σε πιο κερδοφόρες επενδύσεις, όπως οι φούσκες της Wall St., η ισπανική οικοδομή (οι επενδύσεις στην Ισπανία έφτασαν στο 30% του ΑΕΠ), σε ελληνικούς δρόμους, αεροδρόμια, φτηνό χρήμα για δημόσιο και ιδιωτικό χρέος στις χώρες του Νότου. Η κρίση ήταν η στιγμή της αλήθειας για τα «εκπατρισμένα» γερμανικά κεφάλαια που άρχισαν να φεύγουν πανικόβλητα από τον Νότο και να γυρίζουν στο Κέντρο. Η διαδικασία αυτή όμως δεν είναι αρκετά γρήγορη και, κυρίως, είναι επισφαλής. Οι επενδύσεις κατάρρευσαν στον Νότο (ειδικά στην Ελλάδα), χωρίς να φτάσουν σε επίπεδα που να εγγυώνται ανάκαμψη στον Βορρά. Ο Νότος, σε συνθήκες κρίσης, δεν μπορεί να συνεχίζει να αγοράζει γερμανικά προϊόντα, άρα ο γερμανικός αστισμός αντιμετωπίζει ένα αδιέξοδο: μέχρι τώρα οι επενδύσεις στη Γερμανία δεν χρειάζονταν· τώρα, με τις πωλήσεις να μειώνονται, οι επενδύσεις δεν συμφέρουν.

Οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες, όσο κρατάει η αβεβαιότητα, πιστεύουν ότι επειδή παράγουν εργαλειομηχανές υψηλής ποιότητας, δεν θα χάσουν διεθνή πελατεία, είτε στις ΗΠΑ είτε στην Κίνα. Δεν φαίνεται να τα λογαριάζουν σωστά. Οι Κινέζοι όχι μόνο έχουν μειώσει την εξάρτησή τους από τους Γερμανούς, αλλά τους «χτυπάνε» πλέον στα ίσα. Ήδη απειλούν το μεγαλύτερο γερμανικό μονοπώλιο, τις εργαλειομηχανές της αυτοκινητοβιομηχανίας. Πρόσφατα η Ford, που, όπως λέει με δικαιολογημένο κομπασμό και η Λαϊκή Ημερησία (31/12/11), «πάνε πάνω από 20 χρόνια που δεν έχει αγοράσει εξοπλισμό από άλλη χώρα εκτός της Γερμανίας», έκλεισε μια μεγάλη δουλειά για τα αμερικανικά της εργοστάσια, στα οποία θα εγκαταστήσει πέντε νέες γραμμές παραγωγής κατασκευασμένες από κινεζική εταιρεία. Τα γερμανικά λιμνάζοντα κεφάλαια σύντομα θα αναγκαστούν να ψάξουν να βρουν άλλους προορισμούς εύκολου κέρδους, δημιουργώντας νέες φούσκες. Και όλα αυτά, χωρίς την απολύτως αναγκαία στρατιωτική ισχύ για να υποστηρίξει τα επεκτατικά τους σχέδια… Το επιθετικό γερμανικό «σχέδιο» που εκφράζεται από τη Μέρκελ είναι πολύ πιθανό ότι σύντομα θα πρέπει να επαναξιολογηθεί.

…και οι άλλοι

Η Γαλλία πάλι, ο άλλος πόλος της ΕΕ, είναι ζαλισμένη και μπερδεμένη από τις προοπτικές υποβάθμισης της θέσης της στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Έχοντας παλιότερα θέσει για τον εαυτό της τον στρατηγικό στόχο να είναι το πολιτικό και στρατιωτικό αντίβαρο στη Γερμανία, έχει γνωρίσει τη συντριβή. Ο στρατός της απέδειξε στη Λιβύη την ανικανότητά του σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις· το βιομηχανικό της κεφάλαιο δείχνει πλέον και αυτό να χάνει τον ανταγωνισμό με τον γερμανικό γίγαντα· ο τραπεζικός της τομέας φούσκωσε πέρα από κάθε φαντασία (οι γαλλικές τράπεζες έχουν ενεργητικό 300% του ΑΕΠ. Συγκριτικά, οι αμερικανικές είναι στο 100% του ΑΕΠ και οι γερμανικές στο 150%). Και το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος τα δάνεια των γαλλικών τραπεζών να αποδώσουν, είναι δηλαδή χρεοκοπημένες. Ο πανικός του Σαρκοζί και η συνθηκολόγησή του στις απαιτήσεις της Μέρκελ, αυτή την αιτία έχουν, ότι προσπαθεί να εξασφαλίσει την κάλυψη της Γερμανίας για να κρατήσει το ΑΑΑ της Γαλλίας. Το σχέδιο αυτό έχει κοντά ποδάρια.

Την ίδια στιγμή η Βρετανία όλο και περισσότερο απομακρύνεται από το καράβι που βουλιάζει. Ο Κάμερον προτίμησε την «ευρω-απομόνωση» παρά να διακυβεύσει έστω κι ένα μικρό κομμάτι των κερδών του Σίτι (που, ας μην το ξεχνάμε, είναι επίσης ο κύριος διαχειριστής των ευρωπαϊκών χρεών). Το βρετανικό κεφάλαιο θα προτιμήσει να κάνει δουλειές με ανερχόμενες αγορές έστω και αν κάτι τέτοιο σημαίνει ότι δεν θα είναι αυτό που καθορίζει την πορεία των πραγμάτων. Αλλά ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έχει μάθει ιστορικά να διαχειρίζεται την ήττα του. Η πορεία της Βρετανίας είναι μια εικόνα από το μέλλον της Ευρώπης: από ηγέτης του παγκόσμιου καπιταλισμού, ο ξεδοντιασμένος βρετανικός λέων έγινε μεταπολεμικά κολαούζος των ΗΠΑ για να καταντήσει μια αποβιομηχανοποιημένη δευτεροκλασάτη ιμπεριαλιστική δύναμη, με συνεχώς καθοδική πορεία τα τελευταία 100 χρόνια…

Κρίση, το άλλο όνομά σου είναι ευρώ…

Η Ευρώπη, επίκεντρο στη δεύτερη φάση της πιθανότατα μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού, βρίσκεται επομένως και αυτή σε ένα σταυροδρόμι. Μόνο που μπροστά της δεν βλέπει καθόλου ευκαιρίες, μόνο κινδύνους και παρακμή. Μπορεί να ελπίζει μόνο σε ένα θαύμα, δηλαδή η κρίση να χτυπήσει έντονα κάποιον από τους ανταγωνιστές της, δημιουργώντας έτσι ευκαιρίες, πριν καταρρεύσει η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία ή κάποιος άλλος.

Η συσσώρευση χρόνιων αντιφάσεων στην ευρωζώνη, σε επίπεδο διαμόρφωσης πολιτικής, συμπυκνώθηκε σε μια ασταθή, «αναρχο-καπιταλιστική» συνθήκη: η προφανής, πλέον, αποτυχία του προηγούμενου καθεστώτος συσσώρευσης και η κρίση ερμηνεύονται από τους παρόντες ηγέτες ως αποτυχία των όποιων υπολειμμάτων «κρατισμού» είχαν μείνει ζωντανά. Τη «λύση» θα τη δώσει η περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών, η περαιτέρω σμίκρυνση του κράτους, η καταστροφή και των τελευταίων στοιχείων δημόσιας επένδυσης που είχαν απομείνει, η υποχώρηση ακόμα και του επιτελικού κράτους-στρατηγείου από το ρόλο του.

Η νεοφιλελεύθερη καθήλωση της γερμανικής πολιτικής στους αριθμούς είναι σύμπτωμα του πολιτικού-οικονομικού αδιεξόδου. Είναι αδύνατο για τα ευρωπαϊκά κέντρα να συνειδητοποιήσουν ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι μοχλός, κουμπί που το ελέγχουν οι κυβερνώντες κατά βούληση. Το δημόσιο χρέος είναι μια σχέση μεταξύ του δημόσιου τομέα (του κράτους, ως πεδίου συμβιβασμού ταξικών συμφερόντων) και του χαοτικού, απρόβλεπτου ιδιωτικού τομέα, ο οποίος φυσικά δεν επιδέχεται τέτοια όρια – αν τον πολυζορίσεις, παίρνει τα λεφτά και τρέχει, χρεοκοπώντας… Τα αυστηρά όρια (που επιχειρείται να επιβληθούν με λιτότητα) δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, εφόσον, εξ ορισμού, δεν περιλαμβάνουν και το στοιχείο του συμβιβασμού με τις υποτελείς τάξεις.

Σε συγκυρία οξείας κρίσης, αυτή η «στρατηγική»… έλλειψης στρατηγικής και παραχώρησης της πολιτικής εξουσίας στους «τεχνοκράτες» των τραπεζών, στις ίδιες τις «αγορές» προσωποποιημένες, ενέχει τον προφανή κίνδυνο της κατάρρευσης. Το «αόρατο χέρι» δεν είναι ιδιαίτερα ικανό στο να κρατάει το τιμόνι στη φουρτούνα, όταν δηλαδή χρειάζεται μακροπρόθεσμη στοχοθεσία και όχι βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπία. Το πιθανό κέρδος που διαβλέπει το κεφάλαιο από αυτή την πολιτική δεν είναι, όμως, η έκρηξη της κερδοφορίας σε βραχυπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα (χρειάζονται χρόνια καταστροφής κεφαλαίων μέχρι να επανακάμψει η  κερδοφορία), αλλά η τελική συντριβή των πολιτικών αντιστάσεων.

Μπορεί να επιτύχει αυτή η πολιτική; Το σύστημα του ευρώ, με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιφάσεων που προκαλεί, το κάνει απίθανο. Ποτέ, κανένα σύστημα νομισματικής ολοκλήρωσης (τέτοιο ήταν ο κανόνας του χρυσού) δεν επιβίωσε όταν το χτύπησε κρίση. Εξάλλου, υπάρχουν βαθιοί, δομικοί λόγοι που κάθε αναπτυγμένο καπιταλιστικό κράτος στην ιστορία είχε το δικό του νόμισμα – το ότι ήταν υπεύθυνο πρώτα αυτό το ίδιο (και όχι οι εξωτερικοί παράγοντες, όπως στην περίπτωση του ευρώ) για τη διαχείριση των εσωτερικών του αντιθέσεων.

Εντούτοις, το κεφάλαιο έχει πολιτικές εφεδρείες. Σε περίπτωση επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών δεν μπορεί να αποκλειστεί η επιστροφή συντηρητικών, κεϋνσιανού τύπου πολιτικών που θα κάνουν «οικονομία δυνάμεων» για το κεφάλαιο, με λελογισμένη αναδιανομή του πλούτου, διάλυση ή αναμόρφωση της ευρωζώνης (με γερμανικό πυρήνα), προστατευτισμό, ενδεχομένως εθνικισμό. Και ταυτόχρονα, το γεγονός ότι υπάρχουν «σεβάσμιες» φωνές στο γερμανικό πολιτικό σκηνικό που ζητούν η Γερμανία να αναλάβει τις ευθύνες της και να μην επαναλάβει τα καταστροφικά λάθη του παρελθόντος, όπως και η κατάρρευση στις δημοσκοπήσεις του έξαλλου συνεταίρου της Μέρκελ, των Φιλελεύθερων, δείχνουν προς μια πιο ευρωπαϊκή τέτοιου τύπου λύση. Και οι δύο λύσεις θα είναι λύσεις ανάγκης· δεν είναι θέμα αν θα υπάρξει μια υποβάθμιση μεσομακροπρόθεσμα της Ευρώπης, αλλά πόσο μεγάλη θα είναι.

Σε κάθε περίπτωση όμως, το παράθυρο ευκαιρίας της Αριστεράς για ανατροπή του σκηνικού είναι στενό. Το σύστημα τώρα μπαίνει στην περίοδο μέγιστης αστάθειάς του, διεθνώς και όχι μόνο στην ευρωζώνη. Η αδυναμία της εργασίας να αντιδράσει τώρα θα σημάνει την ιστορικών διαστάσεων ήττα της και οριστική υποταγή της στο κεφάλαιο. Αντίθετα, το σπάσιμο του αδύναμου κρίκου στο ζουρλομανδύα της ευρωζώνης μπορεί να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για την απελευθέρωση των αντιστάσεων στο σύνολο των χωρών της, αν όχι κι αλλού.

πηγή: περιοδικό Εκτός Γραμμής, τεύχος 29 / Φεβρουάριος 2012

*Αναδημοσίευση από  Αριστερό blog   και  Stop euro-EE

Άλμπερτ Αϊνστάιν: Γιατί σοσιαλισμός; (Μέρος ΙΙ)

Σε συνέχεια του άρθρου  “Άλμπερτ Αϊνστάιν: Γιατί Σοσιαλισμός (Μέρος Ι)”  ,δημοσιεύεται το κείμενο του μεγάλου επιστήμονα και διανοητή αυτούσιο, όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Monthly Review to 1949. Ένας Αϊνστάιν που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός σε μας και που εντέχνως έχει περάσει στα “ψιλά”…

Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο έχουν γίνει από εμένα.

____________________________________

Ας εξετάσουμε πρώτ’ απ’ όλα το ζήτημα αυτό από την άποψη της επιστημονικής γνώσης. Μπορεί να φανεί ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές μεθοδολογικές διαφορές ανάμεσα στην αστρονομία και την οικονομία: οι επιστήμονες και στους δύο τομείς προσπαθούν να ανακαλύψουν τους νόμους, που έχουν γενική εφαρμογή σε ορισμένες ομάδες φαινομένων; για να κάνουν την αμοιβαία σχέση των φαινομένων αυτών όσο γίνεται πιο κατανοητή. Αλλά τέτοιες μεθοδολογικές διαφορές υπάρχουν στην πραγματικότητα. Η ανακάλυψη των γενικών νόμων στον τομέα της οικονομίας είναι δυσκολότερη γιατί τα υπό παρατήρηση οικονομικά φαινόμενα, επηρεάζονται συχνά από πολλούς παράγοντες, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκτιμηθούν ξεχωριστά. Εκτός από αυτό, η πείρα που συγκεντρώθηκε από την αρχή της λεγόμενης πολιτισμένης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας, υποβάλλονταν και υποβάλλεται, ως γνωστόν, σε σοβαρές επιδράσεις και περιορισμούς όχι μόνο οικονομικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα, οι περισσότερες μεγάλες δυνάμεις στην ιστορία οφείλουν την ύπαρξη τους στις κατακτήσεις. Οι λαοί κατακτητές εδραιώνονταν νομικά και οικονομικά ως προνομιούχα τάξη στην κατακτημένη χώρα… Πουθενά δεν έχει ξεπεραστεί πραγματικά εκείνο που ο Βέμπλεν αποκαλεί «ληστρική φάση» ανάπτυξης της ανθρωπότητας. Ορισμένα οικονομικά γεγονότα, που παρατηρούμε, αφορούν τη φάση αυτή και μάλιστα οι νόμοι, που μπορούμε να εξάγουμε από αυτά, δεν είναι εφαρμόσιμοι σε καμιά άλλη φάση. Δεδομένου ότι ο πραγματικός σκοπός του σοσιαλισμού είναι ακριβώς να ξεπεράσει τη «ληστρική φάση» στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας και να προχωρήσει προς τα εμπρός, η οικονομική επιστήμη στη σημερινή κατάστασή της μπορεί να ρίξει μόνο ένα πολύ ασήμαντο φως στη σοσιαλιστική κοινωνία του μέλλοντος.

Δεύτερο, ο σκοπός του σοσιαλισμού είναι κοινωνικοηθικός. Η επιστήμη δεν μπορεί να δημιουργεί σκοπούς και είναι ακόμη λιγότερο ικανή να τους εμφυσήσει στους ανθρώπους. Το μέγιστο που μπορεί να κάνει η επιστήμη είναι να προσφέρει τα μέσα για την επίτευξη ορισμένων σκοπών. Αλλά αυτοί καθεαυτοί οι σκοποί επιτυγχάνονται από προσωπικότητες με υψηλά ηθικά ιδανικά και, αν οι σκοποί αυτοί δεν είναι θνησιγενείς αλλά βιώσιμοι και ισχυροί, τους υπoστηρίζουν και τους αναπτύσσουν πολλοί άνθρωποι, που καθορίζουν εν μέρει υποσυνείδητα την αργή εξέλιξη της κοινωνίας.

Λόγω των αιτίων αυτών οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και να μην υπερεκτιμούμε την επιστήμη και τις επιστημονικές μεθόδους, όταν η υπόθεση αφορά ανθρώπινα προβλήματα. Δεν πρέπει επίσης να σκεφτόμαστε ότι μόνο οι ειδικοί έχουν το δικαίωμα να διατυπώνουν τη γνώμη τους για τα ζητήματα οργάνωσης της κοινωνίας.

Τελευταία ακούγονται πάρα πολλές φωνές ότι η ανθρώπινη κοινωνία περνάει κρίση, ότι η σταθερότητά της έχει κλονιστεί σοβαρά. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι τα άτομα αδιαφορούν ή ακόμα και εχθρεύονται τις μικρές ή μεγάλες ομάδες όπου ανήκουν. Για να δείξω τι εννοώ, επιτρέψτε να επικαλεστώ την προσωπική μου πείρα. Πρόσφατα, συζητώντας με έναν έξυπνο και αξιόπιστο άνθρωπο για την απειλή πολέμου που, κατά τη γνώμη μου, θα αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας, διαπίστωσα ότι μόνο μια υπερεθνική οργάνωση μπορεί να μας προφυλάξει από τον κίνδυνο αυτό. Σχετικά με αυτό ο συνομιλητής μου, μου είπε πολύ ήρεμα και ψυχρά: «Μα γιατί φοβόσαστε τόσο την εξαφάνιση της ανθρώπινης φυλής;».

Είμαι βέβαιος ότι μόλις έναν αιώνα πριν κανείς δε θα έκανε παρόμοια παρατήρηση με τόση ευκολία. Πρόκειται για δήλωση ανθρώπου που μάταια προσπαθούσε να βρει ισορροπία μέσα του και έχασε πρακτικά την ελπίδα για επιτυχία. Ποια όμως είναι η αιτία; Υπάρχει διέξοδος;

Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα προσωπικότητα και κοινωνικό ον. Ως προσωπικότητα πρoσπαθεί να προστατεύσει τη δική του ύπαρξη και την ύπαρξη των οικείων του, να ικανοποιήσει τις προσωπικές τους επιθυμίες και να αναπτύξει τις ικανότητές του. Σαν κοινωνικό ον επιδιώκει να κερδίσει την αναγνώριση και την αγάπη των άλλων ανθρώπων, να συμμεριστεί τις χαρές τους, να τους παρηγορήσει στη λύπη, να καλυτερέψει τους όρους ζωής τους. Μόνο η ύπαρξη αυτών των διαφόρων, συχνά αντιφατικών επιδιώξεων καθορίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ανθρώπου και από τους ιδιόμορφους συνδυασμούς τους εξαρτάται ο βαθμός που το άτομο μπορεί να πετύχει την εσωτερική ισορροπία και να συμβάλει στην ευημερία της κοινωνίας. Είναι εντελώς δυνατό η σχετική δύναμη των δυο αυτών επιδιώξεων να είναι βασικά προσδιορισμένη από την κληρονομικότητα. Αλλά η προσωπικότητα διαμορφώνεται οριστικά στο περιβάλλον, όπου ο άνθρωπος βρίσκεται στη διαδικασία της ανάπτυξής του, από τη διάρθρωση της κοινωνίας όπου μεγαλώνει, από τις παραδόσεις της κοινωνίας αυτής, από το πώς εκτιμά τους διάφορους τύπους συμπεριφοράς. Η αφηρημένη έννοια «κοινωνία» σημαίνει για το ατoμικό ανθρώπινο ον το σύνολο των άμεσων και έμμεσων αμοιβαίων σχέσεων με τους σύγχρονούς του και με όλες τις προηγούμενες γενεές. Το άτομο είναι σε θέση να σκέπτεται, να νοιώθει, να προσπαθεί να εργαστεί αυτοτελώς, αλλά εξαρτάται τόσο πολύ από την κοινωνία στη φυσική, διανοητική και συναισθηματική ύπαρξή του, που είναι αδύνατο να σκέπτεται γι’ αυτήν ή να την κατανοεί εκτός των πλαισίων της κοινωνίας. Η «κοινωνία» αυτή εξασφαλίζει στον άνθρωπο τροφή, ενδυμασία, κατοικία, εργαλεία εργασίας, τον προικίζει με γλώσσα, με τις μορφές και το βασικό περιεχόμενο των σκέψεων. Η ζωή του είναι δυνατή χάρη στην εργασία και στα επιτεύγματα πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων στο παρελθόν και στο παρόν, όλων εκείνων που κρύβονται πίσω από τη μικρή λέξη «κοινωνία» …

O άνθρωπος κατά τη γέννησή του χάρη στην κληρονομικότητα αποκτά βιολογική σύσταση, που πρέπει να τη θεωρούμε καθορισμένη και αμετάβλητη, η οποία περιλαμβάνει φυσικές επιδιώξεις που είναι χαρακτηριστικές για τα ανθρώπινα όντα. (Όπως αναφέραμε παραπάνω, η βιολογική φύση του ανθρώπου δεν μπορεί να αλλάξει για πρακτικούς λόγους). Εκτός από αυτό, στη διάρκεια της ζωής του αποκτά πολιτιστική ψυχοσύνθεση, που την παίρνει από την κοινωνία μέσω της επικοινωνίας και με πολλά άλλα είδη επίδρασης… Η κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπινων υπάρξεων μπορεί να διαφέρει πολύ ανάλογα με τα επικρατούντα πολιτιστικά πρότυπα και τύπους οργάνωσης που κυριαρχούν στην κοινωνία. Σε αυτό ακριβώς βασίζουν τις ελπίδες όσοι επιδιώκουν να καλυτερέψουν την τύχη του ανθρώπου: οι άνθρωποι δεν είναι καταδικασμένοι λόγω της βιολογικής τους ψυχοσύνθεσης να αλληλοεξοντώνονται ή να παραδίδονται στο έλεος της σκληρής και αναπόφευκτης μοίρας.

Αν αναρωτηθούμε πώς πρέπει να αλλάξουμε τη διάρθρωση της κοινωνίας και του πολιτισμού της για να γίνει πιο ευνοϊκή η ανθρώπινη ζωή, πρέπει να θυμούμαστε ότι πάντα υπάρχουν ορισμένες συνθήκες που δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε. Πολύ περισσότερο, οι τεχνoλογικές και δημογραφικές διαδικασίες μερικών τελευταίων αιώνων δημιούργησαν συνθήκες που είναι επίσης αμετάβλητες. Στις περιοχές με μόνιμο και πυκνό πληθυσμό η παραγωγή των αναγκαίων για τη ζωή αγαθών προϋποθέτει υποχρεωτικά τον καταμερισμό της εργασίας και μια μεγάλη συγκέντρωση παραγωγικού μηχανισμού. Η εποχή που τα άτομα ή συγκριτικά μικρές ομάδες μπορούσαν να έχουν πλήρη επάρκεια, η οποία όταν κοιτάμε στα περασμένα μας φαίνεται τόσο ειδυλλιακή, έφυγε μια για πάντα. θα είναι απλώς μια μικρή υπερβολή αν πούμε ότι από την άποψη της παραγωγής και κατανάλωσης η ανθρωπότητα αποτελεί σήμερα κιόλας μια παγκόσμια κοινότητα.

Τώρα μπορώ να προσδιορίσω σύντομα την ουσία της σημερινής κρίσης. Πρόκειται για τη στάση του ατόμου απέναντι στην κοινωνία. Το άτομο συνειδητοποιεί σε μεγαλύτερο βαθμό παρά ποτέ άλλοτε την εξάρτησή του από την κοινωνία. Όμως δεν εκλαμβάνει την εξάρτηση αυτή ως θετικό φαινόμενο, ως οργανική σχέση, ως προστατευτική δύναμη, αλλά μάλλον ως απειλή κατά των φυσικών του δικαιωμάτων ή ακόμα και κατά της οικονομικής του ύπαρξης. Πολύ περισσότερο, η θέση του στην κοινωνία είναι τέτοια που οι εγωιστικές επιδιώξεις του αυξάνουν συνεχώς, ενώ οι κοινωνικές, πιο αδύνατες από τη φύση τους επιδιώξεις του, όλο και πιο πολύ καταρρέουν. Όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από τη θέση τους στην κοινωνία υποφέρουν από τη διαδικασία αυτή. Αιχμάλωτοι του εγωισμού τους, χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνoνrαι, νοιώθουν ανυπεράσπιστοι, μοναχικοί, στερημένοι από την ικανότητα, με αφέλεια, απλά και απερίσκεπτα να χαίρονται τη ζωή. 0 άνθρωπος μπορεί να βρει νόημα στη ζωή – που είναι τόσο σύντομη και γεμάτη κινδύνους – μόνο αφιερώνοντας τον εαυτό του στην κοινωνία.

Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως υπάρχει σήμερα, είναι κατά τη γνώμη μου η πραγματική πηγή του κακού. Βλέπουμε μια τεράστια μάζα παραγωγών που πασχίζουν ακατάπαυστα να αφαιρέσουν ο ένας από τον άλλο τους καρπούς της συλλογικής εργασίας τους – όχι με τη βία, αλλά σύμφωνα με τους νόμιμα καθιερωμένους κανόνες. Από την άποψη αυτή είναι σημαντικό ότι τα μέσα παραγωγής, δηλαδή όλες οι παραγωγικές δυνάμεις, απαραίτητα για την παραγωγή καταναλωτικών εμπορευμάτων, καθώς και οι ολοένα νέες επενδύσεις μπορούν να είναι νόμιμα και κατά το μεγαλύτερο μέρος αποτελούν ατομική ιδιοκτησία ξεχωριστών προσώπων.

Για απλοποίηση θα αποκαλώ στη συνέχεια «εργάτες» όσους δεν ανήκουν στους ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, αν και αυτό δεν αντιστοιχεί πλήρως στη συνηθισμένη χρήση του όρου αυτού. 0 ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής είναι σε θέση να αποκτά εργατική δύναμη. Χρησιμοποιώντας τα μέσα παραγωγής, ο εργάτης παράγει νέα εμπορεύματα που γίνονται ιδιοκτησία του καπιταλιστή. Εδώ έχει ακριβώς σημασία η συσχέτιση της πραγματικής αξίας αυτού που ο εργάτης παράγει και εκείνου που του πληρώνουν. Όσο καιρό η σύμβαση εργασίας είναι «ελεύθερη», αυτό που παίρνει ο εργάτης δεν καθορίζεται από την πραγματική αξία των παραγόμενων από αυτόν εμπορευμάτων, αλλά από τις ελάχιστες ανάγκες του και την προσφορά και ζήτηση εργατικής δύναμης από τους καπιταλιστές. Έχει σημασία να καταλάβουμε ότι ακόμη και στη θεωρία η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία αυτού που έχει παράγει.

Βρισκόμαστε μπροστά στην τάση του ιδιωτικού κεφαλαίου προς την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση. Εν μέρει λόγω του ανταγωνισμού των καπιταλιστών, εν μέρει γιατί η ανάπτυξη της τεχνολογίας και ο αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας ενθαρρύνουν το σχηματισμό μεγαλύτερων παραγωγικών μονάδων σε βάρος των μικρών. Αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής είναι η ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου, η κολοσσιαία εξουσία του οποίου δεν μπορεί να ελέγχεται αποτελεσματικά ακόμη και σε μια δημοκρατική κοινωνία. Αυτό συμβαίνει, γιατί τα μέλη των νομοθετικών οργάνων εκλέγονται από τα πολιτικά κόμματα, τα οποία χρηματοδοτούνται και επηρεάζονται βασικά από τους ιδιώτες επιχειρηματίες, που επιδιώκουν για πρακτικούς σκοπούς να απομακρύνουν το εκλογικό σώμα από τους νομοθέτες. Σαν αποτέλεσμα οι αντιπρόσωποι του λαού δεν υπερασπίζονται αποτελεσματικά τα συμφέροντα των μη προνομιούχων ομάδων του πληθυσμού. Πολύ περισσότερο, στις υπάρχουσες συνθήκες οι ιδιώτες επιχειρηματίες ελέγχουν αναπόφευκτα τις κύριες πηγές πληροφόρησης (τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση). Για το λόγο αυτό, ο απλός πολίτης είναι πολύ δύσκολο και στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς αδύνατο να καταλήξει σε αντικειμενικά συμπεράσματα και να ασκεί με εξυπνάδα τα πολιτικά του δικαιώματα.

Η κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία, βασιζόμενη στην καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία, χαρακτηρίζεται επομένως από δυο κύριες αρχές: πρώτο, τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο), αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και οι ιδιοκτήτες τα διαχειρίζονται κατά την κρίση τους. Δεύτερο, η σύμβαση εργασίας είναι ελεύθερη. Φυσικά από την άποψη αυτή δεν υπάρχει καθαρή καπιταλιστική κοινωνία.

Πρέπει ιδιαίτερα να σημειώσουμε ότι οι εργάτες, χάρη στη μακροχρόνια και έντονη πολιτική πάλη σημείωσαν επιτυχίες εξασφαλίζοντας σε ορισμένες κατηγορίες εργατών «βελτιωμένη» μορφή ελεύθερης σύμβασης εργασίας. Αλλά η σημερινή οικονομία στο σύνολό της διαφέρει κατά πολύ από τον «καθαρό» καπιταλισμό.

Η παραγωγή πραγματοποιείται για χάρη του κέρδους και όχι για το όφελος, αλλά δεν υπάρχει εγγύηση ότι όλοι, όσοι θέλουν και μπορούν να εργαστούν, θα μπορέσουν σίγουρα να βρουν δουλειά. Σχεδόν πάντα υπάρχει στρατιά ανέργων. 0 εργάτης φοβάται συνεχώς να μη χάσει τη δουλειά του. Επειδή οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι εργάτες δεν αποτελούν προσοδοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών εμπορευμάτων είναι περιορισμένη με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες. Η τεχνική πρόοδος οδηγεί συχνά στην αύξηση της ανεργίας και όχι στην ελάφρυνση από τα βάρη της εργασίας. O προσανατολισμός στο κέρδος σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών είναι η αιτία της αστάθειας στη συσσώρευση και τη χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, πράγμα που οδηγεί σε όλο και πιο σοβαρές καταστάσεις ύφεσης. O απεριόριστος ανταγωνισμός οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη σπατάλη εργασίας και έτσι παραμορφώνει την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων, όπως ανάφερα πιο πάνω.

Θεωρώ την παραμόρφωση αυτή των προσωπικοτήτων το μεγαλύτερο κακό του καπιταλισμού. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει από αυτό το κακό. Το υπέρμετρο αίσθημα του ανταγωνισμού εμφυτεύεται στους φοιτητές, που τους μαθαίνουν να θέτουν υπεράνω την επιτυχία, ως προετοιμασία για τη μελλοντική καριέρα.

Είμαι πεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, δηλαδή η δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς. Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό. Η σχεδιασμένη οικονομία πρoσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, κατανέμει την εργασία στους ικανούς για εργασία και εγγυάται τα μέσα προς το ζειν για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Αντί για την εξύμνηση της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στη σημερινή μας κοινωνία, η παιδεία που συμπληρώνεται με την ανάπτυξη των εσωτερικών ικανοτήτων της προσωπικότητας, θα αποβλέπει στην ανάπτυξη σε αυτή της συναίσθησης της ευθύνης για τους άλλους ανθρώπους.

Ωστόσο, πρέπει να θυμούμαστε ότι η σχεδιασμένη οικονομία δε σημαίνει ακόμα σοσιαλισμός. Η σχεδιασμένη οικονομία αυτή καθεαυτή μπορεί να συνοδεύεται από την πλήρη υπoδούλωση της προσωπικότητας. Η επίτευξη του σοσιαλισμού απαιτεί την επίλυση ορισμένων εξαιρετικά δύσκολων κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων. Πώς, λόγου χάρη, παίρνοντας υπόψη το βάθεμα της συγκέντρωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας θα αποτραπεί η μετατροπή της γραφειοκρατίας σε δύναμη που κατέχει την πλήρη εξουσία. Πώς θα προστατευτούν τα δικαιώματα του ατόμου και ταυτόχρονα να υπάρχει εγγύηση ενός δημοκρατικού αντίβαρου στην εξουσία της γραφειοκρατίας. Οι σκοποί και τα προβλήματα του σοσιαλισμού δεν είναι τόσο απλά και η σαφής κατανόησή τους έχει μέγιστη σημασία στο μεταβατικό μας αιώνα. Δεδομένου ότι στις σημερινές συνθήκες η ελεύθερη, ανεμπόδιστη συζήτηση των πρoβλημάτων αυτών βρίσκεται πρακτικά υπό απαγόρευση, νομίζω ότι η έκδοση του περιοδικού αυτού («Monthly Review») Θα προσφέρει στην κοινωνία μεγάλη υπηρεσία.

___________________

(*) Το άρθρο του μεγάλου επιστήμονα και διανοητή Άλμπερτ Αϊνστάιν (1879-1955) δημοσιεύτηκε το 1949 στο 1ο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού «Monthly Review»