Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Υπάρχει άλλος δρόμος...




Μέχρι τις αρχές του 2013 θα έχει επιτελεστεί ίσως η πιο άγρια φιλελευθεροποίηση χώρας εν καιρώ Δημοκρατίας (έστω και αστικής). Φυσικά, οι συνταγματικές και δημοκρατικές εκτροπές αποτελούν ρουτίνα πλέον για αυτή την εκτρωματική και πλήρως απονομιμοποιημένη συγκυβέρνηση. Το ότι έχουν μετατρέψει το ίδιο τους το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο, αποδεικνύει και τη λύσσα τους να παραμείνουν στο παιχνίδι, να διασφαλίσουν όσα περισσότερα από τα συμφέροντά τους μπορούν (ας μην ξεχνάμε πως η αστική τάξη ένα κόμμα μόνο έχει: το Κράτος) , να διαλύσουν κάθε λαϊκή κι εργατική κατάκτηση ενός ολόκληρου αιώνα και να μετατρέψουν τη χώρα σε μια απέραντη παιδική χαρά για τις επενδύσεις και το Κεφάλαιο.

Ακριβώς και λόγω της έκτασης της επίθεσης, είναι προφανές πως αυτή η Κυβέρνηση σπάει και τους τελευταίους δεσμούς εκπροσώπησης που είχαν με πολύ κόπο χτίσει οι κυβερνητικές παρατάξεις τα τελευταία τριάντα χρόνια. Άλλο ένα σημάδι για εμάς ώστε να αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, όπου η αστική τάξη ουσιαστικά «θυσιάζει» τα μέχρι πρότινος κόμματά της ώστε να μπορέσει να μεταλλάξει μια και καλή το τοπίο της χώρας. Μισθοί Κίνας, δικαιώματα Βουλγαρίας, εργασιακές σχέσεις Μπαγκλαντές : αυτό είναι το μέλλον που ετοιμάζουν για την εργασία. Το κοινωνικό Κράτος θα καταλήξει απλώς ένα λήμμα στα λεξικά, η Παιδεία θα έχει πετσοκοφτεί και θα έχει ραφτεί στα μέτρα του «ιδανικού εργαζόμενου» για την εργασία, το ρεύμα  το νερό και η υγεία θα αποτελούν πλέον εμπόρευμα και με τη βούλα.

Φυσικά, η λυσσαλέα προπαγάνδα και τρομοκράτηση του λαού έρχεται για να περιφράξει –όσο μπορεί- την αντίδραση των μαζών. «Νομιμότητα ή χάος», «ευρώ ή θάνατος», «υπευθυνότητα ή αναρχία» κι άλλα πολλά εκβιαστικά και συνάμα στρεβλά διλήμματα, πέφτουν καθημερινά στο τραπέζι και τα καθεστωτικά ΜΜΕ μας τα σερβίρουν απλόχερα. Όλα αυτά όχι για να εξασφαλίσουν κάποια επανεκλογή, αλλά απλώς για να «αντέξουν» μέχρι να ολοκληρώσουν το έργο τους, μέχρι να τελειώσουν με το ξεπούλημα και το σφάξιμο. Όλη αυτή η προπαγάνδα στοχεύει κυρίως στο να αγοράσει χρόνο. Και, όπως φαίνεται, τα καταφέρνει. Και όταν η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κρατήσει για τον εαυτό της τη στάση της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», τότε καταλαβαίνουμε πολύ καλά πως αυτό μόνο προς όφελος της συγκυβέρνησης είναι.

Έχουμε πει και ξαναπεί ότι η εξουσία δεν είναι ώριμο φρούτο για να πέσει στην αγκαλιά μας από μόνη της. Αυτή είναι άλλωστε και η κριτική που κάνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Τσίπρας δε βιάζεται. Δεν είναι τυχαίο που κρατά αυτή τη στάση αναμονής, δεν είναι ότι απλώς θέλει να φανεί πιο μετριοπαθής. Ο Τσίπρας δε βιάζεται γιατί ξέρει πως θα παραλάβει καμένη γη. Και όταν παραλαμβάνεις καμένη γη, δεν υπάρχει πλέον τίποτα να κάψεις ή να γκρεμίσεις. Μόνο να χτίσεις. Επίσης αλήθεια είναι ότι πλέον η αστική τάξη έχει αρχίσει να βάζει μέσα στους σχεδιασμό της την πιθανότητα ύπαρξης μιας Αριστερής κυβέρνησης. Κι επειδή οι αστοί έχουν μεγάλη εμπειρία στο θέμα της εξουσίας, δε θα είναι διόλου δύσκολο μια τέτοια κυβέρνηση να εγκολπωθεί μέσα στον αστικό σχεδιασμό. Άλλωστε, η εμμονή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωκεντρισμό και την ευρωφιλία, ο όλο και πιο στρογγυλεμένος λόγος, η ανυπαρξία έστω και αναφοράς στη διάκριση μεταξύ Κυβερνητικής και Πολιτικής εξουσίας, αποτελούν σαφείς οιωνούς πως η ηγεμονική τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη διαλέξει βάρκα. Κι αυτή η βάρκα δε δείχνει να είναι με την ανατροπή, με την κοινωνική χειραφέτηση, με την εργασία και το λαό. Αντίθετα, φαίνεται όλο και εντονότερα μέρα με τη μέρα πως αυτή η βάρκα θα είναι μια θαλαμηγός διαχείρισης, μια πιο φιλολαϊκή ρότα προς ένα πιο «ανεκτό» αύριο.

Με βάση όλα τα παραπάνω, καθίσταται νομίζω απολύτως σαφές και απαραίτητο να βγει ο λαός στο προσκήνιο, με όρους μαζικούς, κινηματικούς, αλλά και πολιτικούς. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο στο κοινωνικό, όσο στο πολιτικό επίπεδο. Ο κόσμος δείχνει ότι είναι αποφασισμένος να δώσει σκληρή μάχη, και γι’ αυτό άλλωστε την προηγούμενη διετία κατέβηκε μαζικά σε απεργίες, σε πορείες και σε πλατείες. Έξω από το Σύνταγμα μαζεύτηκε 1,5 εκατομμύριο κόσμος. Ε, εντάξει, πόσοι περισσότεροι να περιμένουμε να μαζευτούν; Αυτό που χρειάζεται είναι ένα πολιτικό πρόταγμα, ένας πολιτικός φορέας που θα καταφέρει να εκφράσει, να εγκλολπώσει, να ζυμώσει και να ζυμωθεί με τις μάζες κι από τις μάζες. Μια οργανική πρωτοπορία που θα αξιοποιήσει τα ριζοσπαστικά αιτήματα της αγωνιστικής πλειοψηφίας και θα τα μετασχηματίσει με ένα μάχιμο πολιτικό σχέδιο. Αν μη τι άλλο, χρειάζεται σε αυτή τη συγκυρία μια εναλλακτική αφήγηση, χρειάζεται να φανεί πως υπάρχει άλλος δρόμος έξω από Ευρώ-ΕΕ-ΔΝΤ , και μάλιστα χρειάζεται αυτό το δρόμο να τον ανοίξουμε και να τον στρώσουμε εμείς οι ίδιοι. Το να λέμε «έξω από το Ευρώ» είναι μόνο η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη πρέπει να είναι ο σχεδιασμός για το πώς μπορούμε να ζήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις, πώς να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία μας ώστε να μπορεί να συντηρήσει το λαό, πώς να βαδίσουμε προς το μονοπάτι της χειραφέτησης και του σοσιαλισμού . Κι όλα αυτά δε θα γίνουν μόνο συζητώντας και σχεδιάζοντας, αλλά και πράττοντας: δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, κοινωνικές κουζίνες, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία,  δομές που θα προετοιμάζουν το λαό για κείνη την ώρα που θα αποφασίσει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις.

Το έχω ξαναπεί και επιμένω: η ώρα είναι τώρα. Δεν παίρνει ούτε μιας στιγμής καθυστέρηση. Αν θέλουμε πραγματικά να πετύχουμε την πολιτική και κοινωνική ανατροπή, τότε δεν υπάρχει καιρός για ολιγωρία, φραξιονισμούς και σεχταρισμούς. Αλλιώς θα είμαστε ξανά υπόλογοι στην ίδια την Ιστορία.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ομοφυλοφιλία στον δημόσιο διάλογο


Στους ναζί η ομοφυλοφιλία χρησιμοποιήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις ως πρόσχημα, προκειμένου ο Χίτλερ να απαλλαγεί από ανεπιθύμητους ανταγωνιστές. Ο αρχηγός των Ταγμάτων Εφόδου Ερνστ Ρεμ είχε ερωτική σχέση με τον οδηγό του, με τον οποίον τους βρήκαν μαζί στο κρεβάτι τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», όταν ο Χίτλερ ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς του δολοφονώντας μαζικά αυτούς που θεωρούσε πιθανούς αντιπάλους από τον πολιτικό του χώρο. Στην υπόθεση Ρεμ είχε αναφερθεί σε ένα άρθρο του (
Ομοφυλοφιλία και φασισμός, εκδ. Άγρα) ο γιος του Τόμας Μαν, ο Κλάους Μαν, αντιφασίστας ακτιβιστής και ομοφυλόφιλος. Κατηγορώντας τότε την Αριστερά που αντέγραφε την ομοφοβική προπαγάνδα των ναζί, έλεγε πως «εκείνο που έκανε τον Ρεμ πραγματικά αηδιαστικό δεν ήταν αυτό που του καταμαρτυρούσαν πρώτα ο αριστερός Τύπος και αργότερα ο Χίτλερ, αλλά το γεγονός πως επρόκειτο για ένα κυνικό, χοντροκομμένο καθίκι, όπως όλοι οι αρχηγοί των ναζί».

Ο Πέτρος Τατσόπουλος δήλωσε ότι η επίμαχη φράση (πως έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, άρα δεν είναι «αδερφή») απομονώθηκε, και διαστρεβλώθηκε το νόημα της - ότι το πνεύμα της ήταν ειρωνικό. Η συνέχεια της συνέντευξης έχει ως εξής: «Δηλαδή, τι άλλο να πω; Τώρα, στα γεράματα, να βγάζω φωτογραφίες με τα παιδιά μου ή με τις συζύγους μου, για ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι «αδερφή» στους φασίστες που τους βολεύει, γιατί όταν είσαι κακός στην Ελλάδα πρέπει να είσαι σε όλα κακός. Δηλαδή, να είσαι και ηλίθιος και «αδερφή» και τραμπούκος και μοχθηρός και όλα». Υπάρχει κάποιος τρόπος να διαβαστεί αυτή η παράγραφος, που να μην προϋποθέτει πως το να είσαι «αδερφή» είναι κάτι εξίσου κακό με το να είσαι ηλίθιος, τραμπούκος και μοχθηρός;

Δεν θα ήθελα καθόλου να κάνω τη χάρη στη Χρυσή Αυγή να στρέψω την κουβέντα σε έναν πολέμιό της, πολύ περισσότερο δε που διαθέτω μεγάλη κατανόηση προς οποιονδήποτε στενεύεται όταν αναγκάζεται να τηρεί τα όρια του «πολιτικού καθωσπρεπισμού», όπως έχει δηκτικά αποδοθεί ο όρος «political correctness». Με ενδιαφέρει ωστόσο πώς γίνεται ο δημόσιος διάλογος, και ιδίως πώς γίνεται ο δημόσιος διάλογος όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει, όταν καραδοκεί παντού ο πειρασμός να φερθούμε σαν άγριοι. Σε μια εποχή που βράζει ο τόπος πολιτικά, προφανώς δεν ενδιαφέρουν οι σεξουαλικές προτιμήσεις και επιδόσεις κανενός. Όμως όταν οι φασίστες μοιράζουν φυλλάδια που ειδοποιούν πως οι ομοφυλόφιλοι είναι ο επόμενος στόχος τους, όταν εδώ και καιρό χτυπούν και στέλνουν στο νοσοκομείο ομοφυλόφιλους νεαρούς στο Γκάζι (σποραδικά τέτοια περιστατικά έχουν λάβει ελάχιστη έως καμία δημοσιότητα) και ένα κομμάτι της Αριστεράς εξακολουθεί να απαντά πως «αδίκως μας κατηγορείτε ότι είμαστε αδερφές, εμείς είμαστε άντρακλες», ή «μας κατηγορείτε γιατί είστε κι εσείς αδερφάρες», θα πρέπει πιστεύω να επανεκτιμήσουμε πώς θα θέλαμε να απαντήσουμε και να απαντούμε στη στοχοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Η λύση δεν είναι να εντοπίσουμε την ομοφυλοφιλία στο εσωτερικό των φασιστικών οργανώσεων ή να διαφημίσουμε τον ανδρισμό μας, αλλά να αντιτείνουμε απλά πως για κείνους μπορεί να θεωρείται ελάττωμα, για μας, όχι. Ηθικό ελάττωμα είναι η βαρβαρότητα.

Η ατυχής δήλωση Τατσόπουλου προστίθεται στις ομοφοβικές κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εναντίον του Πέτρου Γαϊτάνου όταν δήλωσε τη συμπάθειά του προς τη Χρυσή Αυγή και στη χαρά με την οποία ξανακυκλοφόρησε (με αφορμή τον οχετό Παναγιώταρου) στο Ίντερνετ μια παλιά διαμάχη μέσω ενός φόρουμ του indymedia, στο οποίο ένα τσούρμο φασίστες κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον ότι είναι «αδερφές». Η εύλογη απάντηση των ανθρώπων που δεν θεωρούν την ομοφυλοφιλία στίγμα είναι πως δεν πειράζει καθόλου οι φασίστες να επιθυμούν άτομα του ίδιου φύλου, αρκεί να μην είναι φασίστες. Με τα λόγια του Μαν: πρόβλημα είναι να είσαι χοντροκομμένο κυνικό καθίκι, όχι να σου αρέσουν οι άντρες. Παρομοίως -αν ισχύει, που δεν το ξέρω και δεν με ενδιαφέρει- για τον Πέτρο Γαϊτάνο: Η απελευθέρωση της επιθυμίας είναι δικαίωμά του, το πρόβλημα ξεκινά όταν κρίνει πως θα πρέπει να υμνήσει τους φασίστες για τον τσαμπουκά τους.

Για χάρη της συζήτησης, κατ’ αρχάς, να πούμε πως αντιθέτως με ό,τι φαντασιώνεται η ανδροπρεπής ρητορική όλων των προελεύσεων, η «ανδρεία» -λέξη που δολίως συνδέει γλωσσικά το θάρρος με το ανδρικό φύλο- δεν σχετίζεται βεβαίως με τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το δήλωναν ευθαρσώς με τις περίφημες περιπτώσεις του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα καθώς και του Αχιλλέα και του Πάτροκλου. Υπάρχουν σχετικές αρχαίες μαρτυρίες όπου λέγεται ότι αήττητος στρατός είναι ο στρατός που αποτελείται από ζεύγη ανδρών. (Ξεν. Συμπ. VIII 32). Το γενικό ιστορικό συμπέρασμα είναι πως η σπαρτιατική πολεμική παιδεραστία κληροδοτείται στην Αθήνα με τη μορφή της φιλοσοφικής παιδεραστίας (το Συμπόσιο του Πλάτωνα είναι περιβόλι σχετικών πληροφοριών), σε μια κοινωνία που ήταν ανοιχτά αμφιφυλόφιλη. (Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στις μελέτες του K.J. Dover ή του B. Sergent, που είναι μεταφρασμένες και οι δύο στα Ελληνικά.) Οι συννεφοπτωτιστές που ξανασοκάρονται με κάθε αναζωπύρωση αυτής της συζήτησης για την αρχαιότητα, μπορούν να βρουν εκεί ένα ισχυρό πρότυπο απελευθερωμένης επιθυμίας.

Εξάλλου, το παλαιό επιχείρημα που ανέσυρε και βουλευτής του ΚΚΕ, πως ο γάμος στοχεύει στη διαιώνιση του είδους, πάσχει κατά το ότι και τα ετερόφυλα ζευγάρια επιδίδονται σε πλείστες όσες απολαυστικές δραστηριότητες που δεν στοχεύουν καθόλου στην αναπαραγωγή. Η ομοφυλοφιλία είναι αφύσικη όσο είναι και ο στοματικός έρωτας, η όπερα, η φιλοσοφία, η γυμναστική, κάθε ανθρώπινη επινόηση που προσθέτει ηδονή και νόημα στη ζωή μας. Δεν είναι το θέμα ότι η ομοφυλοφιλία εμφανίζεται και στο ζωικό βασίλειο. Αρκεί που εμφανίζεται στην ποίηση της Σαπφώς, στα σονέτα του Σαίξπηρ και στα αριστουργήματα του Καβάφη. Δικαίωση συνιστά η σαπφική λατρεία προς το ποδαράκι της Ανακτορίας, αυτό αρκεί.

Πιστεύω ότι απέναντι στην επίθεση των νεοναζί, η απάντησή μας πρέπει να είναι μια ριζική ανατροπή του κλίματος της συζήτησης. Ο Πέτρος Τατσόπουλος είναι ριζικά ακατάλληλος γι’ αυτόν τον ρόλο, για ιδιοσυγκρασιακούς λόγους. Καλό θα είναι, παρεμπιπτόντως, να αντιληφθούν στον ΣΥΡΙΖΑ πως με το να εμφανίζεις έναν σκυλοκαβγά ανάμεσα στον Παναγιώταρο και έναν έξαλλο αριστερό, απλώς επιβεβαιώνεται και οπτικά η άποψη ότι πρόκειται για σύγκρουση των άκρων, ανεξαρτήτως περιεχομένου. Ότι «εγώ δεν είμαι Αβραμόπουλος, μιλάω όπως τους αξίζει» είναι η χειρότερη δυνατή στρατηγική. Ας μη σχηματοποιούμε, εκτός από τη ρητορική του Παναγιώταρου ή του Αβραμόπουλου υπάρχουν χίλιοι άλλοι τρόποι για να απαντήσει κανείς.

Το κείμενο του Κλάους Μαν, με το οποίο ξεκίνησα, γράφεται ως παράπονο απέναντι στην Αριστερά, όχι στη Δεξιά ή στην Ακροδεξιά. Ιστορικά έχει και η κομμουνιστική Αριστερά το μερίδιό της στην ομοφοβία, από τις διώξεις του Στάλιν στις οποίες αναφέρεται ο Μαν μέχρι το δικό μας ΚΚΕ και το σαρκασμό του απέναντι στο σύμφωνο συμβίωσης. Λογικό θα ήταν, φρονώ, όσοι δεν θεωρούμε την ομοφυλοφιλία στίγμα να μην αντιστρέφουμε τα πυρά. Επιμένω να θεωρώ πως την ώρα που συζητούμε με αγωνία τι θα γίνει με την οικονομική κρίση, μαζί με τη φτώχεια υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα που πρέπει πάντοτε να σκεφτόμαστε. Και αυτό είναι να μη γίνουμε σκληροί.

Κωνσταντίνος Πουλής

Πηγή: ThePressProject

Τοξικές δόσεις


Δεν είναι λίγοι αυτοί που μέσα στην όλη αγωνία για το εάν θα επέλθει συμφωνία για τη δανειοδότηση της Ελλάδας, έκαναν το συνειρμό με τον τοξικοεξαρτημένο που με κάθε τρόπο αναζητά τη δόση του. Πέραν της ανάδειξης της πολυσημίας της γλώσσας, σίγουρα υπάρχουν ενδιαφέρουσες αναλογίες.

Καταρχάς, η ίδια η ανακοίνωση της ικανοποίησης του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης ότι «πήραμε τη δόση» και κατά συνέπεια «ξημερώνει μια καινούρια μέρα» θυμίζει τον ίδιο τον παραλογισμό της χρήσης: η όποια στιγμιαία ευτυχία στην πραγματικότητα δεν μπορεί να συγκαλύψει τις άμεσες αλλά και μακροχρόνιες συνέπειες της χρήσης, όπως και τον εγκλωβισμό σε μια πολλαπλά αρνητική συνθήκη. Με τον ίδιο τρόπο, οι πανηγυρισμοί για τη «δόση» προφανώς και δεν μπορούν να συγκαλύψουν το γεγονός ότι στο όνομά της επιβλήθηκαν εξοντωτικές περικοπές, διάλυση του κοινωνικού ιστού και πρωτοφανής συνθήκη νεοαποικιοκρατικής επιτροπείας.

Έπειτα, ο εγκλωβισμός στην αναζήτηση της εκάστοτε δόσης προκαλεί ανατριχιαστικούς συνειρμούς με την ίδια την έννοια της εξάρτησης ως κατεξοχήν συμπύκνωση του προβλήματος. Έτσι λοιπόν και η τρέχουσα οικονομική συνθήκη, πέραν του να αποτυπώνει το παράλογο μιας «θεραπείας» (εν προκειμένω του χρέους) που διογκώνει το πρόβλημα (της υπερχρέωσης, που μάλιστα πλέον πανηγυρικά παρατείνεται σε ακόμη μεγαλύτερο χρονικό βάθος), συνεπάγεται και την παράταση της αναγκαστικής εξάρτησης της συνολικής άσκησης πολιτικής από τις δανειακές ροές. Αυτές αναδεικνύονται σε βασική «γραμμή ζωής» για τη δημόσια δαπάνη αλλά και την οικονομία συνολικά, έστω και εάν – όπως ακριβώς συμβαίνει και την τοξικοεξάρτηση – ο κύριος όγκος των δόσεων απλώς ανακυκλώνει το πρόβλημα (εν προκειμένω τη διαρκή αποπληρωμή συσσωρευμένου χρέους).

Και βέβαια η εξάρτηση τόσο από εξαρτησιογόνες ουσίες, όσο και από δανειακές ροές, δεν είναι ποτέ μια απλή συναλλαγή. Συνεπάγεται τον αναγκαστικό εγκλωβισμό του χρήστη σε ένα πολύ συγκεκριμένο φάσμα πρακτικών. Εάν στην περίπτωση της τοξικοεξάρτησης αυτός μπορεί είναι όλο το φάσμα της των παραβατικών πρακτικών και των παραλλαγών του κοινωνικού αποκλεισμού, έτσι και στην περίπτωση των δανειακών ροών έχουμε τον εγκλωβισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας σε μια υποχρεωτική διαδικασία «αναμόρφωσης» κατά τις βουλήσεις των πιστωτών, σε ένα τεράστιο πείραμα για τo εάν μπορεί μια κοινωνία να ταπεινωθεί και να μεταλλαχθεί στα πρότυπα ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Εάν τα πράγματα έχουν έτσι, τότε είναι σαφές ότι αντί των κατευθυνόμενων πανηγυρισμών για τη «δόση», η λύση είναι να αναμετρηθούμε με το ερώτημα της απεξάρτησης από αυτές τις δανειακές ροές. Σημαίνει, επίσης, ότι αντιλαμβανόμαστε πόσο καταστροφική αλλά και απατηλή – σε όλες τις παραλλαγές της έννοιας της δόσης - είναι η λογική που λέει «αυτή είναι η τελευταία» ή «ακόμη μία και μετά τέρμα». Αντίστοιχα, αυτονόητο είναι ότι δεν μπορούμε να εγκλωβίζουμε την πολιτική αντιπαράθεση, όπως δυστυχώς θα ήθελε τμήμα της εν δυνάμει κυβερνώσας Αριστεράς, στην αποτελεσματικότητα ή μη ως προς τη διαχείριση της διεκδίκησης των δόσεων ή να διεκτραγωδούμε απλώς το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να την είχαμε πάρει με καλύτερους τρόπους (βλ. π.χ. τη διαρκή επαναφορά της πρότασης για ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ»). Όπως και στην περίπτωση των ναρκωτικών, καλές «δόσεις» δεν υπάρχουν.

Παρότι η αναλογία είναι επικίνδυνος τρόπος συλλογισμού, εντούτοις ο πειρασμός να σκεφτούμε κατά αναλογία προς τη διαδικασία απεξάρτησης είναι μεγάλος. Ως γνωστόν, το πρόβλημα στη διαδικασία απεξάρτησης δεν είναι τόσο οι άμεσες συνέπειες του στερητικού συνδρόμου, που είναι οδυνηρές αλλά αντιμετωπίσιμες, όσο ο απεγκλωβισμός από όλο το φαύλο κύκλο της τοξικοεξάρτησης και τις πρακτικές που σχετίζονται με αυτήν. Έτσι και στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας το ερώτημα δεν είναι τα αντιμετωπίσιμα προβλήματα μερικών μηνών σε περίπτωση διαγραφής του χρέους και αναπόφευκτης εξόδου από το ευρώ (οι πρακτικές δυσκολίες στην εισαγωγή εθνικού νομίσματος, οι συγκυριακές ελλείψεις σε ορισμένα αγαθά, οι αλλαγές καταναλωτικών συνηθειών), αλλά το εάν θα υπάρξει εκείνη η συλλογική προσπάθεια ανασυγκρότησης μιας κοινωνίας που θα προσπαθήσει να οικοδομήσει την εναλλακτική της αφήγηση. Να μπορέσουμε, δηλαδή, συνειδητά και με δική μας κυρίαρχη επιλογή να αποκοπούμε από τις αγορές, την αντίληψη της οικονομίας με όρους ανταγωνιστικότητας, την προνομιμοποίηση του κέρδους και κατά συνέπεια από την κοινωνική βαρβαρότητα που αυτές συνεπάγονται, στην κατεύθυνση, αναγκαστικά μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής. Δύσκολο αλλά αναγκαίο, εάν δεν θέλουμε να πέσουμε ξανά σε συνθήκη εξάρτησης από τοξικές «δόσεις»…


Πηγή: Αριστερό Βήμα

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα;


Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Νενικήκαμεν! Η Ελλάδα σώθηκε! Το μαύρο σύννεφο της χρεοκοπίας έφυγε οριστικά από τον γαλανό ουρανό. Είναι να απορεί κανείς που η υπερβολική σεμνότητα εμποδίζει την τρικομματική κυβέρνηση να γκρεμίσει τα τείχη της πόλης και να υποδεχτεί με τιμές Μαραθωνομάχων τον κ. Στουρνάρακαι τους συνεργάτες του, που επέστρεψαν θριαμβευτές και τροπαιούχοι από τη μάχη των Βρυξελλών.
Μάχη; Ποια μάχη έδωσαν, αλήθεια; Με ποιους, εναντίον ποίων; Επί ένα μήνα,Γερμανία και ΔΝΤ τσακώνονταν λυσσαλέα για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους κι ο αμέσως ενδιαφερόμενος, η Ελλάδα, δεν τολμούσε να ψελλίσει οποιαδήποτε θέση για το δικό του πρόβλημα. “Δώστε μας τη δόση μας και κάντε ό,τι νομίζετε” ήταν η υπερήφανη στάση αυτής της κυβέρνησης που μετέτρεψε την Ελλάδα σε άφωνο, τρομαγμένο ζητιάνο. “Όταν τσακώνονται στο βάλτο τα βουβάλια, λειώνουν τα βατράχια”, ήταν η δικαιολογία που πρόβαλαν ανωνύμως εκπρόσωποι του Μαξίμου. Όντως. Αλλά ποιοι έφεραν τα βουβάλια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στην αυλή μας και ποιοι μετέτρεψαν 11 εκατομμύρια Έλληνες σε απροστάτευτα βατράχια; Απορία, ψάλτου βηξ...
Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία των Μπανανιών, όπου μια κυβέρνηση ναπανηγυρίζει απλά και μόνο γιατί της έδωσαν τη δόση που της καθυστερούσαν οι πιστωτές της,παραβιάζοντας τη δανειακή σύμβαση που είχαν υπογράψει, παρά το τεράστιο τίμημα που είχε για τον ελληνικό λαό και τα τεράστια κέρδη για τα δικά τους θησαυροφυλάκια. Ουδέποτε τέθηκε πραγματικά ζήτημα μη καταβολής της δόσης, αφού το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν η αυτόματη κατάρρευση της τρικομματικής κυβέρνησης. Όλα τα άλλα ήταν παραμύθια της Χαλιμάς, μοχλός εκβιασμού των βουλευτών που κατάπιαν γογγύζοντας τον εξευτελισμό τους, ψηφίζοντας μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα 700 σελίδες σκληρότατων μνημονιακών μέτρων, χωρίς καν να προλάβουν να τις διαβάσουν.
Άλλωστε, από τα 34,4 δισ. που θα πάρουμε σε πρώτη φάση (γιατί και η δόση δίνεται σε... δόσεις), τα23,8 δισπάνε στις τράπεζες και από τα υπόλοιπα 10,6 δισ. θα πάει για την αποπληρωμή των δανείωνΣταγόνες στον ωκεανό θα είναι ό,τι θα πάει για μισθούς και συντάξεις.
Ναι, αλλά μαζί μ' αυτά ήρθε και το πακέτο μέτρων (μείωση επιτοκίωνεπιμήκυνσηεπαναγορά ομολόγων) για τη μείωση του χρέους μας κατά 40 δισ., περίπου 20% του ΑΕΠ, μας υπενθυμίζει η εσωτερική τρόικα. Μάλιστα. Ας υποθέσουμε, για οικονομία της συζήτησης, ότι επαληθεύονται όλες οι προβλέψεις τους- κάτι που θα αποτελούσε πραγματικό θαύμα, δεδομένου ότι όλες οι μέχρι τώρα προβλέψεις τους διαψεύδονται επί τα χείρω.
Σ’ αυτή την ιδεατή περίπτωση, το ελληνικό χρέος θα έχει πέσει το 2020 στο... 124%, δηλαδή όσο περίπου ήταν όταν ο εθνικά υπερήφανος Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την εθελούσια είσοδό μας στο μνημονιακό κλουβί. Δέκα χρόνια απίστευτων δεινών, μόνο και μόνο για να καταλήξουμε στο σημείο της εκκίνησης. Γιατί λοιπόν δεν κουρεύαμε από την αρχή το χρέος, αλλά έπρεπε πρώτα να το φουσκώσουμε στο 180% για να το επαναφέρουμε στο αρχικό του μέγεθος; Το συμπέρασμα είναι απλούστατο: Το ελληνικό χρέος ήταν απλώς το πρόσχημα για να εξαπολύσει η ελληνική πλουτοκρατία ταξικό πόλεμο στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και για να μετατρέψει η Γερμανία ολόκληρη την Ελλάδα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, με μεροκάματα Βουλγαρίαςκαι εργασιακές σχέσεις Μπαγκλαντές.
Το κυριότερο, που επιμελώς αποσιωπά η εσωτερική τρόικα, είναι οι κοινωνικά εξοντωτικοί και εθνικά ταπεινωτικοί όροι του συμβιβασμού των Βρυξελλών. Στην απόφαση γίνεται ρητά λόγος για “ειδική ομάδα παρακολούθησης” του προϋπολογισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, πράγμα που σημαίνει ότι οι Γερμανοί και οι ελάσσονες εταίροι τους θα έχουν τον τελευταίο λόγο για το τελευταίο σεντ από τις ελληνικές κρατικές δαπάνες και την εκποίηση του εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής. Παράλληλα, γίνεται λόγος για “ρήτρα αυτόματης διόρθωσης” των δημοσιονομικών παρεκκλίσεων που θα προκύπτουν, δηλαδή για νέα μέτρα, όποτε το αποφασίσουν. Αποτελεί αναίσχυντη ψευδολογία η διαβεβαίωση των κυβερνώντων ότι “δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα”, τη στιγμή που ήδη ετοιμάζουν τοπρώτοδυσβάσταχτο πακέτο νέων μέτρων με το εξοντωτικό φορολογικό πακέτο, που καταργεί το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και δίνει τη χαριστική βολή στους μικροϊδιοκτήτες ακινήτων.
Όσο για την περίφημη βιωσιμότητα του χρέους, το μπρα ντε φερ μεταξύ Γερμανίας και Αμερικής έληξε με νίκη της πρώτης. Η Μέρκελ πέτυχε αυτό που ήθελε, ότι δεν θα υπάρξει μερική διαγραφή του χρέους του δημοσίου τομέα μέχρι τις γερμανικές εκλογές- μετά, βλέπουμε. Η σύνοδος των Βρυξελλών επιβεβαίωσε την καταθλιπτική γερμανική ηγεμονία μέσα στην Ε.Ε., διαψεύδοντας όσους φαντασιώνονταν κάποιο “μέτωπο του Νότου”, ενδεχομένως με τη συμμετοχή της Γαλλίας και με υπόρρητη στήριξη της Αμερικής. Η σκληρή αλήθεια αποδεικνύει ότι κάθαρση στην ελληνική τραγωδία μέσα στην ευρωζώνη απλούστατα δεν υπάρχει και ότι οι λαϊκές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να παλέψουν για τη λυτρωτική ανατροπή πρώτα απ' όλα στο εθνικό επίπεδο.
Ακόμα χειρότερα, η Αριστερά δεν μπορεί να προσμένει λύση με τις πλάτες της Αμερικής και του ΔΝΤ, όπως φαίνεται ότι φαντάζονται ορισμένοι εκπρόσωποί της, οι οποίοι μάλιστα υιοθετούν με τη μεγαλύτερη ευκολία συνθήματα τύπου “νέο σχέδιο Μάρσαλ”, που μέχρι χθες θα προκαλούσαν ανατριχίλα σε κάθε αριστερό αγωνιστή. Το κυριότερο, η απολύτως προβλέψιμη εξέλιξη στο Eurogroup διαμηνύει πόσο άγονη είναι η λογική που εναποθέτει τις ελπίδες για μια “αριστερή κυβέρνηση” σε κάποιο “ξαφνικό ατύχημα” των κυρίαρχων κύκλων, που θα φέρει την εξουσία στο πιάτο μας, σαν ώριμο φρούτο. Άλλη μια φορά, δεν υπάρχει αδιέξοδη κατάσταση για το σύστημα, αν ο λαός και οι πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να τον εκφράσουν δεν οδηγήσουν το σύστημα σε αδιέξοδο, με τις μεγάλης κλίμακας αγωνιστικές και πολιτικές πρωτοβουλίες, που δυστυχώς δεν φαίνονται αυτή τη στιγμή στον ορίζοντα.

Πηγή: Iskra

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Αντιφασιστική Δράση στην Κυψέλη, Σάββατο 24/11

Ακολουθεί το κείμενο-κάλεσμα όπως προέκυψε κατόπιν της σύσκεψης που κάλεσε η ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πατησίων-Κυψέλης-Γαλατσίου για τη διοργάνωση κινητοποίησης αποτροπής της συγκέντρωσης "επιτροπών κατοίκων" και ακραίων εθνικιστών στην πλατεία Κυψέλης. 

______________________________________________________________________________


Οι προκλήσεις των φασιστικών συμμοριών δεν θα μείνουν αναπάντητες!
Όλες και όλοι στην Πλατεία Κυψέλης το Σάββατο 24 Νοέμβρη στις 4μμ.

Στη γειτονιά μας, την Κυψέλη, σε μια περιοχή που ντόπιοι και μετανάστες μένουμε εδώ και δεκαετίες μαζί και ζούμε από πρώτο χέρι τις συνέπειες της φτώχειας και της εξαθλίωσης των κυρίαρχων πολιτικών, μεταφερόμενες φασιστικές συμμορίες θα επιχειρήσουν το Σάββατο 24 Νοέμβρη να στήσουν μια ρατσιστική πρόκληση. Ζήλεψαν τη δράση των “ταγμάτων εφόδου” της Χρυσής Αυγής που λυμαίνονται τον Άγιο Παντελεήμονα και θα προσπαθήσουν και στη γειτονιά μας να στήσουν “συγκέντρωση αγανακτισμένων κατοίκων” και πογκρόμ “κατά των αλλοδαπών” και όσων δεν ταιριάζουν στα ναζιστικά γούστα τους.

ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ!

Κινήματα κατοίκων, εργατικά σωματεία, συλλογικότητες, συνελεύσεις, απλοί άνθρωποι, εργαζόμενοι, νεολαίοι και άνεργοι, κινητοποιούμαστε το Σάββατο 24 Νοέμβρη: συγκεντρωνόμαστε στην Πλατεία Κυψέλης, διαδηλώνουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ ντόπιοι και μετανάστες, μιλάμε για τα προβλήματα της περιοχής μας, εναντιωνόμαστε στις πολιτικές της συγκυβέρνησης, του Μνημονίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ που έχουν διαλύσει τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία μας και τους ελεύθερους χώρους μας.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας της αντιφασιστικής κινητοποίησης του Σαββάτου, οργανώνουμε μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης στα σχολεία, τους εργατικούς χώρους και τις γειτονιές. Για να μην περάσει το ρατσιστικό δηλητήριο που σπέρνουν οι φασιστικές συμμορίες, για να μην ζήσουμε συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού, όπου οι φτωχοί θα κατηγορούν τους φτωχότερους για τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Για να νικήσουν οι αγώνες μας για μια καλύτερη ζωή!

Το κάλεσμα υπογραφουν μέχρι στιγμής οι εξής συλλογικότητες:

Τοπική επιτροπή ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κυψέλης
Τοπική Επιτροπή Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ) Κυψέλης
Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ) Κυψέλης
Δημοτική Αγορά Κυψέλης
Αντιφασιστική Ομάδα Αλβανών Μεταναστών
Κίνημα “Δεν Πληρώνω”
ΕΕΚ

Στην πρωτοβουλία συμμετέχουν δάσκαλοι, καθηγητές και μαθητές των σχολείων της περιοχής.
_____________________________________________________________________________

Υ.Γ: Δώστε βάση στην υπογραφή "Αντιφασιστική Ομάδα Αλβανών Μεταναστών". Είναι Αλβανοί κάτοικοι της περιοχής χωρίς έως τώρα πολιτική σχέση με αριστερά ή αναρχία που έφτιαξαν ομάδα περιφρούρησης της κοινότητάς τους , ήρθαν στη σύσκεψη και μίλησαν! Αν μη τι άλλο ελπιδοφόρο...

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Ο έρπων φασισμός του ακαδημαϊκού μανδαρινισμού


του Παναγιώτη Σωτήρη 




Περίσσευσε και πάλι η υποκρισία απέναντι στις κινητοποιήσεις της Πανεπιστημιακής κοινότητας και ειδικά την κατάληψη του κέντρου υπολογιστών του Πανεπιστημίου Αθηνών από τους φοιτητικούς συλλόγους. Κραυγές στα κανάλια για τα… νοσοκομεία που υποτίθεται ότι κατέρρεαν εξαιτίας της κινητοποίησης των φοιτητών (στην πραγματικότητα απλώς στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Αθήνας υπήρξε μικρό πρόβλημα με την πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι προφανώς την υποδομή τους). Αναφορές σε… κουκουλοφόρους, ενώ στην πραγματικότητα ήταν φοιτητές, εργαζόμενοι και μέλη ΔΕΠ, που στηρίζονταν σε επανειλημμένες αποφάσεις των συνελεύσεών τους κατά της εφαρμογής των νόμων 4009/11 και 4076/12. Και βέβαια αλλεπάλληλες εκκλήσεις για να λάβουν δράση οι Εισαγγελείς, πρωτοστατούντων σε αυτή την επιχείρηση διαφόρων υποψηφίων για το Συμβούλιο Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είχε προηγηθεί η ανάλογη επίθεση ενάντια στο Σύλλογο ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Και εκεί ακούστηκαν κάθε είδους τερατολογίες για μια κινητοποίηση που όχι μόνο ήταν δημοκρατικά αποφασισμένη αλλά και – όπως αποδείχτηκε από το γεγονός ότι στο Αιγαίο είχαμε τελικά τη μικρότερη συμμετοχή στις εκλογές για Συμβούλιο Ιδρύματος – πραγματικά νομιμοποιημένη.
Και βέβαια σε όλα αυτά ήταν εκκωφαντική η αποσιώπηση όχι μόνο των πραγματικών περιστατικών (π.χ. καμιά καταστροφή δεν έγινε στον εξοπλισμό του Πανεπιστημίου Αθηνών), αλλά και αυτών που συμβαίνουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Καμιά κουβέντα για το τι είναι τα περιβόητα Συμβούλια Ιδρύματος και για το πώς φτιάχτηκαν για να καταλύσουν τη δημοκρατία και το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων και για να αποτελέσουν σταδιακά το μόνο κέντρο εξουσίας με ευθύνη την υλοποίηση των σχεδίων συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης. Καμιά αναφορά στο γεγονός ότι τα πανεπιστήμια θα στερηθούν εκατοντάδων υπαλλήλων ΙΔΑΧ που θα απολυθούν με τις  νέες ρυθμίσεις. Καμιά υπενθύμιση για το σχέδιο «Αθηνά» που θα κλείσει τμήματα και θα συρρικνώσει την ανώτατη εκπαίδευση. Καμιά οργή για το καθημερινό καψώνι των διαρκών περικοπών. Καμιά διαμαρτυρία για την ομηρία εκατοντάδων αδιόριστων μελών ΔΕΠ, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ, που μπορεί να περιμένουν και 7-8 χρόνια για να διοριστούν.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον έρποντα φασισμό του σύγχρονου ακαδημαϊκού μανδαρινισμού. Είναι προφανές ότι μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπάρχει ένα κομμάτι πανεπιστημιακών που έχουν επιλέξει την πλήρη προσκόλληση στη μνημονιακή εξουσία. Είναι οι ίδιοι που στήριξαν τη μεταρρύθμιση Γιαννάκου την ώρα που οι φοιτητές τους δέχονταν την αστυνομική βαρβαρότητα, οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν στο μεγάλο φαγοπότι των προγραμμάτων και την επιχειρηματική μετάλλαξη του πανεπιστημίου, οι ίδιοι που με φανατισμό σχεδόν έχουν στηρίξει κάθε κυβερνητική απόφαση τα τελευταία χρόνια. Και σήμερα αυτοί διαλέγουν το δρόμο της πλήρους σύγκρουσης με το φοιτητικό και το πανεπιστημιακό κίνημα όχι με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά με όρους ποινικοποίησης και καταστολής. Γι’ αυτό και με τόση ευκολία το προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ συμπεριφέρεται με ύφος εισαγγελέα και πρακτική κουκουλοφόρου καταδότη.
Όμως, είναι γελασμένοι εάν πιστεύουν ότι στο τέλος θα επιβληθεί η δική τους λογική. Το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει δείξει ότι έχει μεγάλα αποθέματα αγωνιστικότητας, αντίστασης και αξιοπρέπειας, για να παραδοθεί αμαχητί στις δυνάμεις της αγοράς. Οι ζηλωτές της αγοράς μπορεί να ξεσαλώνουν, οι Πρυτάνεις μπορεί να συμβιβάστηκαν, τα ΜΜΕ μπορεί να ξερνούν βιτριόλι, αλλά τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι άνθρωποι που πραγματικά αγωνίζονται για να επιβιώσει το Πανεπιστήμιο. Φοιτητές, διδάσκοντες, διοικητικοί, συμβασιούχοι, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ: το μέλλον του πανεπιστημίου επαφίεται – κυριολεκτικά – στο δικό μας πατριωτισμό.


Πηγή: AlfaVita


Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Μια απόπειρα βαθύτερης ανάλυσης της συγκυρίας




Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν το βάθος της πολιτικής κρίσης μέσα στη συνθήκη της οικονομικής κρίσης και της Μνημονιακής επιτροπείας, στην ένταση της κοινωνικής κρίσης, στις ραγδαίες ανακατατάξεις στις πολιτικές εξελίξεις. Φέρνουν στο προσκήνιο την αστάθεια του κυβερνητικού κέντρου αλλά και το ανοιχτό ενδεχόμενο να μπορέσει ο λαϊκός παράγοντας να παρέμβει καταλυτικά.
Σε αυτό συντελεί η τρομακτική πίεση από τη μεριά της Τρόικας για τη λήψη ακραία επιθετικών μέτρων, όπως αυτά που υπερψηφίστηκαν την περασμένη Κυριακή στη Βουλή (Μνημόνιο ΙΙΙ). Είναι σαφές ότι στην ΕΕ έχει πρυτανεύσει η ακόλουθη λογική: την ώρα που κυβερνήσεις και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι περισσότερο έτοιμα παρά ποτέ να αντέξουν το κόστος μιας ελληνικής αποπομπής από την  Ευρωζώνη, προσπαθούν να αποφύγουν κάτι τέτοιο σπρώχνοντας την ελληνική κοινωνία στα όρια της αντοχής της. Όχι προφανώς με την ελπίδα ότι θα μειωθεί το ελληνικό χρέος, αλλά με την ελπίδα ότι η κλίμακα των αναδιαρθρώσεων και των περικοπών θα είναι τέτοια που θα μπορούν οι αγορές να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν το ελληνικό χρέος ως απλή επισφάλεια (ή τουλάχιστον ότι θα υπάρχει μικρότερη ανάγκη καταφυγής στο μηχανισμό στήριξης. Επιπλέον, βγαίνει στο προσκήνιο ο βολονταρισμός του ευρωπαϊκού κέντρου, και η αντίληψη ότι μπορεί να υπάρξει βίαιη αναμόρφωση και μοντελοποίηση μιας ολόκληρης κοινωνίας σε ακόμη πιο νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις, αλλά και η πεποίθηση ότι στο τέλος η βίαιη συμπίεση προς τα κάτω θα οδηγήσει σε κάποιου τύπου ανάκαμψη. Προφανώς και υπάρχουν πλευρές της συγκυρίας που και οι ίδιοι αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι δείχνουν το αδύνατο μιας τέτοιας κίνησης, όπως είναι η εκ των υστέρων παραδοχή του ρόλου των πολλαπλασιαστών της ύφεσης, αλλά σε αυτή τη φάση προκρίνουν την επιθετική κίνηση, τη φυγή προς τα εμπρός. Εκτιμούν ένα καίριο τμήμα των "μεταρρυθμίσεων", η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αντικειμενικά γεννά επενδυτικής δυνατότητες. Άλλωστε, η πίεση προς τα εκεί δεν είναι μόνο από την Τρόικα: είναι σαφές ότι σημαντικό τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου θεωρεί ότι μπορεί να αντέξει το κόστος της ύφεσης και να εκμεταλλευτεί την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης που φέρνουν αυτά τα σαρωτικά μέτρα.
Σε αυτή τη βάση η ΝΔ προσπάθησε το προηγούμενο διάστημα να παρουσιάσει ένα είδος εναλλακτικής αφήγησης. Σύμφωνα με αυτή, από τη στιγμή που θα περάσουν τα μέτρα –όπως και έγινε-  και εξασφαλιστεί η επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, γίνει μια δεύτερη αναδιάρθρωση του χρέους και εξασφαλιστεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω των επόμενων δόσεων, τότε δεν διακυβεύεται η παραμονή στο ευρώ, εξασφαλίζεται, μέσω των αποκρατικοποιήσεων και της εκποίησης δημόσιας περιουσίας, μια πρώτη εισροή κεφαλαίων, οι τράπεζες έστω και σταδιακά ξαναρίχνουν χρήμα στην αγορά, και ο συνδυασμός ανάμεσα στο ξεμπλοκάρισμα των δημόσιων έργων και το φτηνό κόστος εργασίας, θα εξασφαλίσει μια δειλή ανάκαμψη.

Σε αυτό το σχέδιο συναινούν οι ηγεμονικές μερίδες του κεφαλαίου, ιδίως εάν εξασφαλιστούν ορισμένοι όροι όπως είναι η ανακεφαλαιποίηση των τραπεζών να μην οδηγήσει τελικά σε «αφελληνισμό» τους (κίνδυνο που ενυπάρχει στο σενάριο της απευθείας ανακεφαλαίοποίησης από τοι Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης) και να πάρουν ελληνικές επιχειρήσεις μερίδιο από τα δημόσια έργα.

Αυτό αποτελεί αυτή τη στιγμή και το μόνο «καλό σενάριο» της συγκυβέρνησης Σαμαρά.

Όμως αυτό το σχέδιο προσκρούει σε κρίσιμες αντιφάσεις. Καταρχάς, προϋποθέτει ένα συνδυασμό κινήσεων της Τρόικας και των πιστωτών που δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα γίνει, με δεδομένες και τις εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα στην ΕΕ (δηλ. τη Γερμανία) και το ΔΝΤ. Για παράδειγμα επιμήκυνση χωρίς νέα βοήθεια ή νέα αναδιάρθρωση του χρέους θα έχει μικρό αποτέλεσμα. Έπειτα, υπάρχει η συνολική ευρωπαϊκή διάσταση. Εάν η ύφεση βαθύνει, όπως δείχνουν τα πράγματα, συνολικά στην Ευρώπη, ληφθούν μέτρα ακόμη μεγαλύτερης λιτότητας και αλλού, ενεργοποιηθούν μηχανισμοί στήριξης και για πολύ μεγαλύτερες οικονομίες, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Δεν είναι τυχαίο ότι στο πλαίσιο και των ενδοϊμπεριαλιστικων αντιθέσεων, το ίδιο το ΔΝΤ βγαίνει και τονίζει τη σύνδεση ανάμεσα σε λιτότητα και ύφεση. Αλλά και στο εσωτερικό, το «καλό σενάριο» στο οποίο ποντάρει η κυβέρνηση Σαμαρά, προϋποθέτει την αντοχή μιας κοινωνίας που έχει περάσει προ πολλού το όριο αντοχής και συνθήκες πολιτικής σταθερότητας που κάθε άλλο παρά υπάρχουν. Το γεγονός ότι ακόμη και στους δικούς τους υπολογισμούς θα υπάρξει σε πρώτη φάση (π.χ. όλο το 2013 και πιθανώς και το 2014) παράταση της ύφεσης, άρα τρομαχτική ανεργία, κλείσιμο επιχειρήσεων, ανθρωπιστική κρίση, ιδίως εάν περάσουν τα τωρινά μέτρα, δείχνει ότι η συνθήκη της σταθερότητας κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι. Επιπλέον, το κοινωνικό τοπίο, η πιθανότητα εκρήξεων, ενίοτε και ανεξέλεγκτων, η συνεχιζόμενη, ακόμη και δημοσκοπικά, αποσάθρωση των μεταπολιτευτικών πολιτικών εκπροσωπήσεων, κάνει όλο και πιο ασταθή αυτή την κίνηση.
Επομένως, κάθε άλλο παρά «απρόβλεπτη» μπορεί να χαρακτηριστεί η κίνηση των ευρωπαίων για καθυστέρηση της δόσης, κίνηση η οποία εκθέτει τους εγχώριους κολαούζους της ΕΕ και τους αναδεικνύει στις πλέον θλιβερές μορφές ακόμα και για τα δικά τους –αστικά- πρότυπα.
Αυτό μπορεί να εξηγήσει και τις εντάσεις μέσα στο κυβερνητικό σχήμα και το πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά γεγονός, να καταψηφιστούν άρθρα από τον κορμό ενός νομοσχεδίου ή να υπάρχουν τόσες πολλές διαρροές στην ψήφιση του Μνημονίου. Η ΝΔ μπορεί να φαίνεται σταθερή, όμως στο εσωτερικό της οι συγκρούσεις οξύνονται. Το ΠΑΣΟΚ καταρρέει και ήδη επιχειρείται μια μεγάλη κίνηση εξόδου από πολλά «ιστορικά» στελέχη, με άλλους να θέλουν να αποτινάξουν από πάνω τους τη «ρετσινιά» της πολιτικής των Μνημονίων και άλλους να επιχειρούν να συγκροτήσουν έναν πόλο ανασύνθεσης της φιλοευρωπαϊκής και φιλοτροϊκανής προσέγγισης. Η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί ανεπιτυχώς να κρατήσει αποστάσεις από την πολιτική της λιτότητας αλλά συνάμα να συνεχίσει να αποτελεί τη «χρυσή εφεδρεία» και για μελλοντικές κυβερνήσεις. Όλα αυτά συμπυκνώνουν και αποτυπώνουν όχι μόνο τακτικούς πολιτικούς υπολογισμούς, αλλά και μια πρωτοφανή κρίση νομιμοποίησης που έχουν αυτές οι πολιτικές και τα στοιχεία κρίσης ηγεμονίας  που αναδύονται.
Σε αυτό το φόντο, και επειδή το πραγματικό κόμμα της αστικής τάξης είναι πάντα το κράτος, στο σύνολό του, και όχι τα πολιτικά κόμματα μεμονωμένα, έχει τεράστιο ενδιαφέρον η διαφαινόμενη αυταρχική σκλήρυνση και η ταχύτατη μετάβαση σε μια σύγχρονη εκδοχή κράτους έκτακτης ανάγκης.
Αυτό έχει ήδη δρομολογηθεί με τη σαρωτική νομοθετική αναίρεση όλων σχεδόν των κοινωνικών κατακτήσεων, μέσα από αλλεπάλληλα νομοθετικά πραξικοπήματα, με τη λογική της οικονομικής επιτροπείας, αλλά τώρα και με την προσπάθεια πραγματικής περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών. Ο συνδυασμός ανάμεσα στην αυταρχική στροφή – και με όρους αυτόνομων κέντρων στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης κρίσης του κράτους – των κατασταλτικών και δικαστικών μηχανισμών, στην άνοδο της φασιστικής Χρυσής Αυγής ως πολιτικής συμπύκνωσης και μιας τέτοιας αυταρχικής σκλήρυνσης, και η συνειδητή πολιτική επένδυση του ΠΑΣΟΚ αρχικά και κυρίως της ΝΔ τώρα σε μια «σιδερόφραχτη» δημοκρατία, με επιστροφή σε πρακτικές λογοκρισίας, απαγόρευσης μορφών μαζικής διαμαρτυρίας, ποινικοποίησης συλλογικών πρακτικών, νέων «ιδιώνυμων» για τους διαδηλωτές συγκλίνουν στην ίδια κατεύθυνση. Άλλωστε, το κυβερνητικό κέντρο γύρω από το Σαμαρά δείχνει ότι έχει προεξοφλήσει ότι άλλος δρόμος για να αντέξει η διαδικασία μέχρι να φανεί ότι βγαίνει το «καλό σενάριο» δεν υπάρχει. Μόνο που όταν αυτονομούνται κέντρα και υπάρχει ανερχόμενο πολιτικό ρεύμα καταλύτης (που λειτουργεί και ως βασική αναφορά αυτών των μηχανισμών) για την ανασύνθεση της «σύνολης δεξιάς», η αυταρχική θωράκιση δεν είναι βέβαιο ότι θα περιοριστεί στα όρια που οραματίζεται ο κάθε Δένδιας, ιδίως από τη στιγμή που και η ΕΕ έχει δείξει ότι μπορεί να συνυπάρχει με ακραία συντηρητικές και αυταρχικές πολιτικές πρακτικές στο εσωτερικό της…

Ξέρω πως έχω κουράσει, όμως μια ανάλυση της συγκυρίας νομίζω ότι είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να ψηλαφίσουμε τον τρόπο που πρέπει  να κινηθεί το επόμενο διάστημα η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα.
Και μιας και ανέφερα την Αριστερά, να σημειώσω σε αυτό το σημείο το εξής: το παραπάνω πολιτικό τοπίο, όπως περιγράφτηκε, δεν συνεπάγεται και την αυτόματη πορεία προς την εξουσία ως «ώριμο φρούτο» για την Αριστερά.
Το ότι η Χρυσή Αυγή κατορθώνει και εγκλωβίζει μεγάλο μέρος λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων, αποτελεί σημείο πολύ ανησυχητικό την Αριστερά. Στην πραγματικότητα σήμερα η άνοδος της Χρυσής Αυγής αποκόπτει την Αριστερά από το νέο κύμα αποδέσμευσης πολιτικών εκπροσωπήσεων από τα μνημονιακά κόμματα, λειτουργεί ως ανάχωμα στην οικοδόμηση ενός πλατιού «ιστορικού μπλοκ» που να αναδιατάσσει πλήρως τις κοινωνικές και πολιτικές εκπροσωπήσεις. Επίσης, αποτελεί «επιτυχία» για τη φασιστική Χρυσή Αυγή το ότι κατορθώνει και σφραγίζει πλευρές της ατζέντας στη δημόσια συζήτηση, συγκροτώντας τη δικής της αντιδραστική «αντι-ηγεμονία» και μετατοπίζοντας πλευρές των κοινωνικών και πολιτικών αντανακλαστικών και αναγνωρίσεων σε περισσότερο συντηρητικές κατευθύνσεις. Αντίθετα, η Αριστερά –και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ- μπορεί να κερδίζει δημοσκοπικά, στο πλαίσιο μιας ψήφου εναλλαγής, αλλά αδυνατεί να σφραγίσει με τον ίδιο τρόπο την ατζέντα. Και πώς να το κάνει άλλωστε, όταν παραμένει απροετοίμαστη για το ενδεχόμενο της ρήξης με το ευρώ, όταν ελπίζει στην αναδιαπραγμάτευση, όταν κινείται με την πεποίθηση ότι για κάποιο λόγο οι Ευρωπαίοι θα συναινέσουν στην αποφασιστικότητα μιας αριστερής κυβέρνησης (την ώρα που πιέζουν αλύπητα και δεν δίνουν κανένα περιθώριο ελιγμού σε μια πολύ πιο φιλική προς αυτούς κυβέρνηση). Σε ποιο βαθμό αυτή η Αριστερά έχει βγει να πει ότι υπάρχει άλλος δρόμος, για την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας, αναγκαστικά σε ρήξη με το ευρώ και το χρέος; Σε ποιο βαθμό έχει οικοδομήσει τόσο στο κίνημα όσο και στην αλληλεγγύη εκείνη την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί αυτός ο λαός να κερδίσει στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις; Σε ποιο βαθμό έχει δείξει ότι είναι κάτι ριζικά διαφορετικά άλλο από την αριστερή εκδοχή του υπάρχοντος; Σε τελική ανάλυση, σε ποιο βαθμό έχει δείξει ότι μπορεί να αντέξει τον ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο που είναι μπροστά μας;

Όμως, θα ήταν λάθος να πούμε ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα και αυτό που θα ζήσουμε θα είναι ένα ιντερλούδιο μιας αμήχανης Αριστεράς μέχρις ότου επιστρέψει στην εξουσία η ανασύνθεση της Δεξιάς, ως υβρίδιο Βορίδη και Μιχαλολιάκου. Άλλωστε, δεν φτάσαμε ως εδώ μόνο με τις πρωτοβουλίες των ηγεσιών της Αριστεράς και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο σφραγίστηκε και από μεγάλες δυναμικές: τεράστιοι αγώνες που σφυρηλάτησαν αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα και έφτιαξαν νέες συλλογικότητας, πειράματα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, μια δημόσια σφαίρα όπου κυκλοφόρησαν και είχαν απήχηση αυθεντικές εναλλακτικές προτάσεις με αφετηρία τη ρήξη με το ευρώ. Μια κρίσιμη πολιτική, κινηματική, θεωρητική, προγραμματική μαγιά.
Αυτήν ακριβώς τη μαγιά πρέπει να αξιοποιήσουμε, αν θέλουμε πραγματικά να απαλλαγούμε από τις βάρβαρες πολιτικές λιτότητας, από τη μνημονιακή επιτροπεία, από τις θυσίες ενός ολόκληρου λαού για μια χούφτα συμφερόντων του Κεφαλαίου, από την ιμπεριαλιστική ΕΕ ,το χρέος και την ανέχεια που αυτή φέρνει.
Αυτή τη στιγμή που κλυδωνίζονται όσο ποτέ από τις ίδιες τους τις αντιθέσεις κι αντιφάσεις, ο λαός επιβάλλεται να προκαλέσει τον κοινωνικό σεισμό που θα τους ρίξει στα τάρταρα μια και καλή. Η ευκαιρία για τον λαϊκό παράγοντα να επέμβει καταλυτικά στη διαμόρφωση της ιστορίας αυτού του τόπου, είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ. Χωρίς αυταπάτες ανάθεσης και δίχως τάσεις αναχωρητισμού, καθένας και καθεμιά από μας να βρεθούμε στο δρόμο, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να ενώσουμε φωνές γροθιές κι ελπίδες και να έρθουμε πιο κοντά στην κοινωνική χειραφέτηση. 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΠΑΜΕ όπως...ΠΑΣΚΕ!


Από  τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις-Κινήσεις στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ


«…Όσα συνέβησαν χτες 25/10/2012 στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ μας αφορούν όλους και όλες! Σε μια συγκυρία με ανοιχτή κυβερνητική αστάθεια, η οποία - παρά τους θεατρινισμούς - στην πραγματικότητα αποδεικνύει και το φόβο που υπάρχει στο κυβερνητικό στρατόπεδο για τη λαϊκή οργή και την αντίσταση των εργαζόμενων, θα περίμενε κανείς το συνδικαλιστικό κίνημα να βγει μπροστά, ακριβώς αυτή τη στιγμή, και να καλέσει όλες τις κοινωνικές δυνάμεις για να τη μετατρέψει σε πραγματική πολιτική κρίση. Τώρα είναι η ώρα για να δώσουμε αγώνες όχι απλώς αποφασιστικούς αλλά νικηφόρους, για να απαλλαγούμε από αυτή την κυβέρνηση, την Τρόικα, την ΕΕ και το ΔΝΤ και την πολιτική τους.
Αντ’ αυτού, η εισήγηση της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ ήταν «μία από τα ίδια», με μια γενική 24ωρη απεργία στις 9 Νοέμβρη, πολύμορφες δράσεις, συναυλία και άλλη μία απεργία την ημέρα πανευρωπαϊκής δράσης στις 14 Νοέμβρη (δηλαδή μετά την ψήφιση των μέτρων). Για άλλη μια φορά πρότειναν κινητοποιήσεις που δεν εντάσσονται σε κανένα σχέδιο ανατροπής των μέτρων και όχι απλώς πολιτικής διαμαρτυρίας.
Είναι προφανές πόσο μακριά από τις αγωνίες, τις ανάγκες και τις διαθέσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας βρίσκονται οι προτάσεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Αλλά και η ηγεσία της Αυτόνομης Παρέμβασης, που πρότεινε απογευματινή αντιφασιστική συναυλία στις 28 Οκτώβρη (όταν υπάρχουν ήδη καλέσματα συλλόγων και συλλογικοτήτων για παρέμβαση στις παρελάσεις), 48ωρη απεργία στις 8-9/11 και παρέθεσε αποσπασματικές κινηματικές δράσεις διαφόρων χώρων για να στηριχτούν από την ΑΔΕΔΥ, δεν φαίνεται να αφίσταται από τη λογική ότι τα μέτρα θα περάσουν ούτως ή άλλως.
Στην πορεία της συζήτησης, όμως, έγινε σαφές ότι η άνευρη πρόταση της Εκτελεστικής Επιτροπής δεν εξέφραζε ούτε καν κάποια από τα στελέχη των ίδιων των παρατάξεων που την παρουσίασαν! Η πίεση των εργαζόμενων για κινητοποιήσεις που θα έχουν πραγματικό περιεχόμενο ανατροπής, αποφάσεις σωματείων και Ομοσπονδιών που έχουν ήδη παρθεί, αλλά και η πρόταση των Παρεμβάσεων για γενική πολιτική απεργία διαρκείας (βλέπε στο τέλος), η οποία για πρώτη φορά πήρε 10 ψήφους (ενώ οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων είναι μόνο 4), τροποποίησαν τα πράγματα. Τελικά και η ΔΑΚΕ (αποδεκατισμένη, καθώς περισσότερα από τα μισά στελέχη της είχαν αποχωρήσει ήδη για να μην κληθούν να ψηφίσουν τίποτα...) διαφοροποιήθηκε από το πλαίσιο της ΕΕ και πρότεινε να αποφασιστεί απεργία για όλες τις μέρες που τα νέα μέτρα θα συζητιούνται στη Βουλή, καθώς και καταλήψεις στους χώρους δουλειάς με κάλυψη από την ΑΔΕΔΥ. Η ΠΑΣΚΕ, σε πανικό, υπαναχώρησε στην πρόταση να μην ψηφιστεί τίποτα πέρα από εξουσιοδότηση στην ΕΕ για να αποφασίσει, ενώ ο Γραμματέας της (ως άλλος κυβερνητικός εκπρόσωπος) απείλησε όσους συμμετέχουν σε κινηματικές διαδικασίες στις παρελάσεις.
Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις-Κινήσεις και η Αυτόνομη Παρέμβαση αποφάσισαν τελικά να στηρίξουν και την πρόταση της ΔΑΚΕ, προκειμένου να ψηφιστεί μια κινητοποίηση που θα δίνει στίγμα απεργιακού αγώνα που όντως βάζει στο στόχαστρο την ψήφιση των μέτρων.

Εκείνη τη στιγμή, ανέλπιστος σύμμαχος στην ΠΑΣΚΕ εμφανίστηκε το ΠΑΜΕ!

Με μεγάλα (και κούφια, όπως αποδείχτηκε) λόγια για το πολιτικό πλαίσιο και μια απίστευτης έντασης ρητορική απέναντι στις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, και δη των Παρεμβάσεων, επειδή είχαν πρόταση για απεργία διαρκείας, αλλά και σε αντίθεση με τα όσα έλεγαν εδώ και δύο χρόνια για αποφασιστικούς αγώνες, μάς πληροφόρησαν ότι «τα μέτρα θα περάσουν ούτως ή άλλως (!)», και ζήτησαν να μην ψηφιστεί καμία άλλη απεργία εκτός από την 24ωρη στις 9/11, αλλά να ξεκινήσουν κλαδικοί αγώνες που θα μπλοκάρουν τα μέτρα στην πράξη μετά από την ψήφισή τους! Ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ έφτασε στο σημείο να επικαλείται την ετυμηγορία της ΓΣΕΕ (αν δεν συμφωνήσει και η ΓΣΕΕ να μην βάλουμε απεργία στις 14-11), να υπερηφανεύεται ότι η απεργία στις 18 Οκτώβρη ήταν πρόταση του ΠΑΜΕ που υπερψηφίστηκε από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, να μας ενημερώνει ότι δεν έχει σημασία η μορφή του αγώνα, αλλά ποιος τον καθοδηγεί. Τέλος, έφτασε να υπερασπιστεί τις μεμονωμένες 24ωρες απεργίες, τις οποίες η πλειονότητα των εργαζόμενων θεωρεί ντουφεκιές στον αέρα, λέγοντας ότι «και οι 26 μέρες απεργίας που έχουμε κάνει τα δύο τελευταία χρόνια είναι απεργία διαρκείας».
Ο κατήφορος αυτός δεν τελείωσε παρά με την υπερψήφιση, μαζί με την ΠΑΣΚΕ, του πλαισίου της ΕΕ, που πήρε 24 ψήφους, ενώ η πρόταση για απεργία όσες μέρες θα είναι το νομοσχέδιο με τα μέτρα στη Βουλή, που υπερψήφισαν όλοι οι άλλοι, πήρε 19 ψήφους. Είναι προφανές ότι οι 7 παρόντες ψήφοι του ΠΑΜΕ έκριναν τελικά το να μην πάρει η ΑΔΕΔΥ απόφαση για οτιδήποτε άλλο πέρα από μια 24ωρη απεργία!
Το χειρότερο είναι ότι το ΠΑΜΕ, μαζί με την ΠΑΣΚΕ, πρωταγωνίστησαν στη λογική πως «ότι και να κάνουμε τα μέτρα θα περάσουν». Οπότε τι; Να κρατήσουμε δυνάμεις για μετά; Για πότε; Για όταν θα έχει καταστεί πλήρης η φτωχοποίηση όλων μας και η ανεργία θα έχει ξεπεράσει το 1/3 του ενεργού πληθυσμού; Είναι πραγματικά κρίμα οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που έχουν βοηθήσει σε μεγάλους κλαδικούς αγώνες, που εκπροσωπούν εργαζομένους που πραγματικά έχουν παλέψει στους χώρους τους, να στρέφονται σε μια λογική φόβου προς τη δυνατότητα του μαζικού κινήματος πραγματικά να αποτρέψει τα μέτρα, την κυβέρνηση και την Τρόικα.
Η συνέχεια θα γραφτεί στις συνελεύσεις και στους δρόμους. Έχουμε μεγάλη ευθύνη όλοι και όλες μας, μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους ανεργίας, να ξεκινήσει ένας μαζικός και αποφασιστικός αγώνας ΠΡΙΝ την ψήφιση των μέτρων, για να μην κατατεθούν και να μην ψηφιστούν και για να απαλλαγούμε από αυτή την καταστροφική πολιτική…..»


Οι εκπρόσωποι των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων-Κινήσεων στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ
Δέσποινα Κουτσούμπα, Θανάσης Τσιριγώτης, Ηλίας Σμήλιος, Γιάννης Λαθήρας



Εδώ η πρόταση των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων-Κινήσεων στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ:

ΠΡΟΤΑΣΗ
των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ προς το Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ (25/10/2012)

Για να μην περάσουν τα νέα μέτρα κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. να καταργηθούν μνημόνια-δανειακή σύμβαση-εφαρμοστικοί νόμοι!
Για τη Διαγραφή του Χρέους!
Για το μισθό, τη δουλειά, τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά μας δικαιώματα!
Για να ξαναπάρουμε πίσω αυτά που μας κλέψανε!
ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ,
με τη μορφή 48ωρων επαναλαμβανόμενων από την Τετάρτη 31/10, αφού τα μέτρα ήδη εξαγγέλθηκαν και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να κατατεθούν στη Βουλή και να ψηφιστούν,
-     ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ υπουργείων, δήμων και κεντρικών υπηρεσιών.
-    ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
- ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΛΑΪΚΗ-ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, με μορφή, στόχους και περιεχόμενο που αποτυπώνονται στο σύνθημα: «Δε φεύγουμε, αν δε φύγουν αυτοί με τα μνημόνια και το χρέος τους!».

Στην πορεία για τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας:
α) καλούμε συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων για να αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την οργάνωση του αγώνα τους.
β) απευθύνουμε την πρόταση στη ΓΣΕΕ, τις Ομοσπονδίες και τα σωματεία του ιδιωτικού  τομέα, τις επαγγελματικές και συνταξιουχικές οργανώσεις, ενώ καλούνται σε κοινή δράση τους φοιτητικούς συλλόγους και τις τοπικές-κοινωνικές συλλογικότητες.
γ) καλούμε όλο το λαό σε εργατικές-λαϊκές-αντιφασιστικές διαδηλώσεις στις παρελάσεις 27ης και 28ης Οκτωβρίου.
δ) σε όλες τις μεγάλες πόλεις οργανώνουμε καταλήψεις δημόσιων κτιρίων-υπηρεσιών, αποκλεισμούς και απογευματινά συλλαλητήρια με βάση το διακλαδικό συντονισμό και αποφάσεις Γεν. Συνελεύσεων πρωτοβάθμιων Σωματείων και Ομοσπονδιών.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Στα χέρια τα δικά μας



Παρατηρείται, τελευταία, μια έντονη δυσαρέσκεια για τον ΣΥΡΙΖΑ από ανθρώπους που τον στήριξαν στις περασμένες εκλογές. Κάτι οι δηλώσεις περί "υπεύθυνης αντιπολίτευσης", κάτι η απουσία από τους δρόμους και τα κινήματα καθ'όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, κάτι η πορεία δίπλα στους χρυσαυγίτες στις κινητοποιήσεις των ένστολων, κάτι τα άρθρα τύπου Ρένας Δούρου , έχει δημιουργηθεί μια -δικαιολογημένη- απογοήτευση στις τάξεις των ψηφοφόρων που του χάρισαν το αξιοπρόσεχτο ποσοστό του 27%.
Χωρίς να θέλω να επιδείξω κάποιου είδους οίηση, όλα αυτά ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένα. Ακολουθεί μια μικρή -πλην απαραίτητη- ανάλυση/αναδρομή:

Ο ΣΥΡΙΖΑ -κι ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά- είχε αρχίσει πριν ακόμη από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση να στρογγυλεύει το λόγο του, να μακιγιάρει τις ιδέες που μπορεί να φάνταζαν υπέρ του δέοντος "επαναστατικές" ή "ριζοσπαστικές", να δίνει διαπιστευτήρια στην ευρωπαϊκή ελίτ πως μια μπορεί να προσφέρει μια "εναλλακτική" λύση διαχείρισης της κρίσης, με σαφώς πιο αριστερό και φιλολαϊκό χαρακτήρα. Συμπτύσσωντας -ευφυώς,αλλά και στρεβλώς συνάμα- την πολιτική ατζέντα στο δίλημμα "μνημόνιο ή όχι" ,κατάφερε να ψηλαφίσει τις ανησυχίες του κόσμου που υποφέρει από τις απάνθρωπες μνημονιακές πολιτικές και να τον εκφράσει μέσα από μια φιλολαϊκή ρητορική και τακτική χάραξη. Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε ένα ρεύμα το οποίο με τη σειρά του έδωσε στην Αριστερά τα μεγαλύτερα ποσοστά που είχε ποτέ και διαμόρφωσε ένα εν δυνάμει ιστορικό μπλοκ.

Πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις είχα πει πολλάκις πως το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το ότι δε μιλούσε για επανάσταση , αλλά το ότι δεν τόλμησε ούτε για μια στιγμή να αρθρώσει τον αναγκαίο ριζοσπαστικό λόγο, δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει τις απαραίτητες τομές που η συγκυρία απαιτεί για να ανασάνει ο λαός. Η εμμονική ,σχεδόν, προσκόλληση στην ΕΕ και στο Ευρώ, η αδυναμία του να αποταχθεί την ΕΕ ως μια ιμπεριαλιστική ένωση, οι παλινωδίες του περί διαγραφής του χρέους, οι αλληλοαντικρουόμενες δηλώσεις στελεχών του αναφορικά με τη ριζοσπαστικότητα του προγράμματός του,ήταν σαφείς ενδείξεις πως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να ισορροπήσει πάνω σε δύο βάρκες που ,έτσι κι αλλιώς, εν μέσω ταξικής πόλωσης τραβούν ολοένα και πιο διαφορετικές πορείες.
Υπάρχει όμως κι άλλο ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε με αυτή την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ:
Άρχισε να αποχασματώνεται το κενό εκπροσώπησης το οποίο είχε δημιουργηθεί στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Έπειτα από 2 χρόνια τεράστιων κινητοποιήσεων, έπειτα από ένα συνεχές αγώνων -αυθόρμητων,όπως οι πλατείες, ή οργανωμένων- ο ΣΥΡΙΖΑ υποδήλωσε εξόχως φωναχτά "κάντε με Κυβέρνηση να λύσω εγώ τα προβλήματά σας". Και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι προσδοκίες σε μια μεγάλη μάζα ανθρώπων , που πρόσφατα είχαν απαγκιστρωθεί από το νοσηρό αστικό δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, πως πλέον βρήκαν το λιμάνι τους, ένα λιμάνι που θα τους οδηγούσε ξανά σε ήρεμα νερά. Αυτές ακριβώς ήταν οι προσδοκίες που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ το εντυπωσιακό 27%. Κι αυτές ακριβώς οι προσδοκίες είναι που μέρα με τη μέρα αρχίζουν να καταρρέουν.
Βλέπετε, φαίνεται πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ) έχει ήδη διαλέξει βάρκα, και δεν είναι αυτή που πλέει προς την κατεύθυνση της ανατροπής του συστήματος, των ανυποχώρητων κοινωνικών αγώνων και της επαναστατικής προοπτικής. Η βάρκα του ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει ρότα για να γίνει η επόμενη Κυβέρνηση, χωρίς να υπάρχει καμία συζήτηση και κανένας προβληματισμός σχετικά με την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας (βασικά, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαχωρίσουν την κυβερνητική από την πολιτική εξουσία). Κοντολογίς, έχει βάλει ρότα για να γίνει μια ακόμα αστική κυβέρνηση, με πιο αριστερά χαρακτηριστικά. Ο παραλληλισμός του με το ΠΑΣΟΚ του '81 δεν είναι ανυπόστατος, αν και προσωπικά δεν υποπίπτω σε αυτό το ολίσθημα, αφενός επειδή ο λόγος του Α.Παπανδρέου ήταν σε ορισμένα ζητήματα πιο ριζοσπαστικός από αυτόν του Α.Τσίπρα και αφετέρου επειδή η συγκυρία είναι πολύ διαφορετική.

Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ίδια: Κάντε με Κυβέρνηση. Αν μαζί με αυτό λάβουμε υπ'όψιν και το ότι η γραμμή βγαίνει από μια "φωτισμένη" ηγεσία και διαχέεται προς τα κάτω, πως η βάση δεν παίζει κανένα ρόλο στη λήψη αποφάσεων και χάραξης τακτικής, και πως επιδίωξη του κόμματος (οσονούπω) είναι η δημιουργία ενός ευρέως στρώματος οπαδών, τότε οδηγούμαστε αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως η ρότα -για την οποία μίλησα και πιο πάνω- οδηγεί στα γνωστά λημέρια της σοσιαλδημοκρατίας όπως αυτή έχει επιχειρηθεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, δηλαδή σε μια αμιγώς αστική διαχείριση της κρίσης.
Αν με ρωτούσατε πριν δυο μήνες σχετικά με την πορεία που θα τραβήξει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα σας έλεγα πως δεν έχει ακόμα καθοριστεί κι είναι υπό διακύβευση. Αν με ρωτήσετε σήμερα, θα σας πω ότι εν πολλοίς έχει κριθεί το μέλλον του εγχειρήματος.
Όπως και να'χει, η ανάγκη διεμβόλισης κόσμου που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ στις περασμένες εκλογές παραμένει επιτακτική. Αν κάτι κρίνω ως εξαιρετικης σημασίας, είναι να αντιληφθεί αυτός ο κόσμος πως δίχως τις αναγκαίες ρήξεις, δίχως τον δικό του αγώνα, δίχως τη χάραξη πολιτικής από τα κάτω, δίχως την ταξική του αλληλεγγύη  ,κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρόκειται να τον σώσει. Είναι μια σκληρή μάχη, μια μάχη με τη λογική της εκπροσώπησης που είχε καλλιεργηθεί τόσα χρόνια, είναι μια μάχη για την απόχτηση ταξικής συνείδησης, είναι όμως και μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί από τα λαϊκά στρώματα. Η ταξική πόλωση εντείνεται κι αργά ή γρήγορα ο καθένας θα πρέπει να διαλέξει πλευρά. Και μαζί με τον κόσμο θα πρέπει κι η Αριστερά να αναμετρηθεί με τον εαυτό της και τις παθογένειές της, μακριά από σεχταριστικές πολιτικές "μαγαζιού",μακριά από το σύνδρομο του "αλάθητου", μακριά από το στρογγύλεμα του λόγου της, μακριά από ανούσιους και υπερεπαναστατικούς αριστερισμούς, και κοντά σε ένα -απαραίτητο όσο ποτέ- μέτωπο ρήξης κι ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος. Μόνο έτσι, με μια Αριστερά εργαλείο στα χέρια των μαζών, μπορεί το λαϊκό κίνημα να γιγαντωθεί και να συντρίψει τους εκμεταλλευτές του και την ολοένα κι αυξανόμενη φασιστική απειλή. Μόνο μια τέτοια Αριστερά αρμόζει στις σημερινές συνθήκες.



Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ευρώ ή Ραντεβού...


Κείμενό μου που αναρτήθηκε αρχικά στο babushka.gr 



Κάνοντας μια ανάγνωση στο αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη, μπορούμε ξεκάθαρα να δούμε πως το δίλημμα που πρωτοστάτησε σε αυτές ήταν το «Μνημόνιο ή όχι». Ήταν ένα πραγματικό, ένα υπαρκτό δίλημμα (και όχι «ψευτοδίλημμα», όπως υποστηρίζει πχ το ΚΚΕ) και η απάντηση που δόθηκε από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος ήταν εκκωφαντική: Όχι Μνημόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καρπώθηκε τα μέγιστα από αυτή τη διάθεση και την αποφασιστικότητα του κόσμου να κάνει το πρώτο βήμα, το βήμα δηλαδή της άρνησης ,της απονομιμοποίησης των Μνημονίων. Κι αυτό το πρώτο βήμα ,ανεξάρτητα αν τώρα μας φαίνεται «προφανές» ή «σίγουρο», μέχρι πριν λίγο καιρό αποτελούσε απλά μιαν ελπίδα για τις δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος.
Στις επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιούνη, διαφαίνεται πως το δίλημμα θα είναι ξανά το ίδιο, αναβαθμισμένο με την πραγματική προοπτική μιας Αριστερής κυβέρνησης.
Ο λαός όμως, έχοντας κάνει το πρώτο βήμα, είναι θαρρώ έτοιμος να πάει τη σκέψη του και τον προβληματισμό του ακόμα πιο βαθιά, στη ρίζα όλων των Μνημονίων και των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που τα συνοδεύουν: Στην ίδια την ΕΕ και την ευρωζώνη.

Είναι υποτιμητικό για έναν λαό που εδώ και 2 χρόνια είναι σχεδόν καθημερινά στους δρόμους να θεωρούμε πως δεν είναι έτοιμος να βρεθεί αντιμέτωπος με τέτοια –πολύ σημαντικά πράγματι- διλήμματα. Το «μέσα ή έξω από το € και την ΕΕ» είναι ένα πραγματικό ερώτημα που αρχίζει να τίθεται επιτακτικά πλέον κι από τις ίδιες τις αστικές συστηματικές δυνάμεις, έστω και εν είδη εκβιασμού. Η Αριστερά από τη μεριά της (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ) , αντί να σηκώσει το γάντι και να ζυμώσει όλον αυτόν τον κόσμο που την εμπιστεύθηκε και στους δρόμους αλλά και στην κάλπη, περιορίζεται σε μια φοβική στάση απέναντι σε αυτό το ερώτημα, δίνοντας μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα διαπιστευτήρια για τις φιλο-ΕΕ διαθέσεις της. Από το «ακύρωση όλων των Μνημονίων» πήγαμε στην «νομική ακύρωση κάποιων μέτρων», ύστερα στην «πολιτική ακύρωση κάποιων μέτρων» και τελικά στην «επαναδιαπραγμάτευση». Κι όλα αυτά υπό το φόβο της αντίδρασης του εκλογικού σώματος στην περίπτωση που θα ετίθετο καθάρια κι επιτακτικά το δίλημμα «ευρώ ή όχι».

Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι το εξής απλό: Τα Μνημόνια, πέραν του ρόλου του οδοστρωτήρα των μέχρι τώρα λαϊκών και εργασιακών κεκτημένων, έχουν κι ακόμη έναν ρόλο: αυτόν του εγγυητή πως θα παραμείνουμε στο Ευρώ. Κοντολογίς, τα ίδια τα Μνημόνια είναι αυτά που σιγουρεύουν πως μια χώρα θα συνεχίσει να βρίσκεται μέσα σε αυτόν τον αντιλαϊκό ιμπεριαλιστικό μηχανισμό. Επομένως, μια άποψη που λέει πως είναι εφικτή η παραμονή στην ευρωζώνη και συνάμα η έξοδος από τα Μνημόνια, κάνει –εσκεμμένως ή ακουσίως- μια τρομερά στρεβλή ανάγνωση της ίδιας της πολιτικής της ΕΕ, του ίδιου του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού. Επιπρόσθετα, υποτιμά τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος και υποβιβάζει τα πραγματικά επίδικα τα οποία πλέον αφορούν άμεσα την ίδια την επιβίωση μεγάλης μερίδας του λαού.
Και να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν είναι η κάθε «δραχμή» καλή για το λαό. Ας μην ξεχνάμε πως εδώ και πολύ καιρό μειοψηφική μερίδα του εγχώριου Κεφαλαίου έχει συμφέρον από την έξοδο από το € και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Όταν τα πράγματα σφίξουν ακόμα πιο πολύ για την ευρωζώνη (η οποία παρεμπιπτόντως πάει με ακόμα πιο γοργά βήματα για φούντο), αυτή η μερίδα ίσως πάψει να είναι μειοψηφική. Εκτιμώ, δε, πως δε θα αργήσει η μέρα όπου η Δεξιά θα προτείνει η ίδια έναν εναλλακτικό δρόμο, έξω από το Ευρώ, περιγράφοντας έτσι μια αστική διαχείριση της εξόδου που σε καμία περίπτωση δε θα ωφελήσει το λαό (ίσα-ίσα θα τον καρατομήσει διπλά).

Αντί λοιπόν η Αριστερά να περιμένει σε ρόλο κομπάρσου να τεθεί το ζήτημα από τους αστούς, ας θέσει αυτή πρώτη ένα καθολικό και υψίστης σημασίας ερώτημα: «Μετά το Ευρώ,τι;»
Ας σταματήσει ,δηλαδή, να αναλώνεται δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα και εξηγώντας τα ανεξήγητα (πχ ότι είναι εφικτή η παραμονή σε ΕΕ-€ και παράλληλα η μακροχρόνια βελτίωση των επιπέδων διαβίωσης του λαού) και  ας αρχίσει να ασχολείται με το πραγματικό επίδικο του πώς μπορεί να γίνει μια κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση ώστε ο λαός να αποτινάξει από τις πλάτες του το βραχνά του χρέους του Ευρώ και των Μνημονίων και πώς μπορεί να επωφεληθεί από αυτή τη μετάβαση.
Αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη ύπαρξης αυτόνομης οικονομικής εθνικής οικονομικής πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και του λαού, αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη ρήξης με ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς που καταδυναστεύουν τις τύχες τόσων ευρωπαϊκών λαών, αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη εθνικοποίησης των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων, αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη του εργατικού ελέγχου του παραγόμενου πλούτου, πότε θα το κάνουμε;  Όταν θα έχει σκάσει η βόμβα της χρεωκοπίας στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ και οι αστικές δυνάμεις θα κάνουν πάρτι προπαγάνδας κατά όλης της Αριστεράς; Ή όταν θα αρχίσουν οι ναζί της ΧΑ να παίρνουν και επίσημα διαταγές από το αρχηγείο της ΕΛΑΣ για καταστολή των «αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων»;

Η ώρα για το λαό να προβληματιστεί, να ζυμωθεί, να αποφασίσει και να τολμήσει είναι ΤΩΡΑ. Η ιστορία δε συγχωρεί αυτούς που αργούν στα ραντεβού τους. Και οι επόμενοι μήνες, ανεξαρτήτως του ποια κυβέρνηση θα  προκύψει, αποτελούν ίσως το πιο σημαντικό ραντεβού του λαού αυτού με την Ιστορία του.

ΥΓ: Το ραντεβού αυτό θα γίνει στους δρόμους κι όχι στους διαδρόμους. Ας είμαστε όλοι συνεπείς κι αποφασισμένοι…

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Το Δόγμα του Σοκ

Όχι, δεν μπορεί να το ζω αυτό.
Πέμπτη, 7 Ιουνίου του 2012.

Άνανδρη επίθεση αρχινεοναζί της ΧΑ σε Λιάνα Καννέλη και Ρένα Δούρου. On camera, live. Ώρα 9:46 το πρωί.
Τέσσερις ώρες μετά, το κεντρικό δελτίο του MEGA στο πρώτο του θέμα κατακεραυνώνει τη συμπεριφορά κ την πράξη του αρχινεοναζί, δίχως να φείδεται χαρακτηρισμών του τύπου "τραμπούκος", "νεοναζί", "φασίστας".
Αφιερώνει 15 ολόκληρα λεπτά στο θέμα, προβάλλοντας τις τοποθετήσεις όλων των κομμάτων σχετικά με την επίθεση. Όλοι μιλούν για Φασισμό, όλοι καταδικάζουν τους τραμπούκους. Ναι, όλοι είναι Δημοκράτες. Και με αυτή την προβιά βγήκαν σήμερα στα κανάλια τους. Αλίμονο αν δεν καταδίκαζαν κι αυτό. Άλλωστε οι ίδιοι είναι που καταδικάζουν τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται. Η Ντόρα μας προειδοποιεί για την "άνοδο των ναζί". Ο Βενιζέλος μιλά "για τον κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας".
Το θέμα τελειώνει με τον Καρατζαφέρη να λέει πως στην Ελλάδα δεν πέρασε ποτέ ο φασισμός.

Δεύτερο θέμα, η εισβολή διαρρηκτών σε σπίτια στην Παιανία. Δυο Αλβανοί (έτσι έλεγε το ρεπορτάζ) με μαχαίρια πήγαιναν από το ένα σπίτι στ'άλλο κι απ'τη μια αποτυχία στην άλλη. Μέσα σε λίγη ώρα, κι ενώ είχαν επιχειρήσει να διαρρήξουν ανεπιτυχώς κάμποσα σπίτια, όλη η γειτονιά ήταν στο πόδι με τους κατοίκους να έχουν βγει απ'τα σπίτια τους. Οι διαρρήκτες ήταν τόσο ηλίθιοι (επίμονοι ή θρασείς, θα έλεγε κάποιος άλλος, εγώ ηλίθιοι πιστεύω) ώστε παρά την παρουσία της αστυνομίας και τον ξεσηκωμό των κατοίκων επιχείρησαν να ξαναμπούν σε ένα σπίτι που είχαν μπει και νωρίτερα και είχαν μάλιστα απειλήσει την ιδιοκτήτρια με μαχαίρι στο λαιμό, μπροστά στους δυο της γιους. Αυτή τη φορά δε θα'ναι τόσο τυχεροί. Οι γιοι τους πήραν στο κυνήγι και έφαγαν με μια καραμπίνα τον έναν. Ακολούθησαν αντιδράσεις των κομμάτων. Όλοι "καταλαβαίνουμε το πρόβλημα της εγκληματικότητας,αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καταφεύγουμε στην αυτοδικία". Όλοι εκτός από τον Καρατζαφέρη που είπε πως θα σταθεί δίπλα στον θύτη. Στο θέμα ανοίγει παρακλάδι, με την παρουσιάστρια των ειδήσεων να διαπιστώνει φαεινώς : "Στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας έρχεται και πάλι το μεταναστευτικό". Ακολουθούν κι άλλες δηλώσεις κομμάτων. Οι περισσότερες μιλάνε για το πόσο επικίνδυνη "βόμβα για τα θεμέλια της κοινωνίας" είναι το μεταναστευτικό. Οι περισσότερες ζητούν μεγαλύτερη αστυνόμευση.

Τώρα διάβασε ξανά τα δύο θέματα.
Διάβασε το πρώτο. Και διάβασε και το δεύτερο.
Παραλόγου λόγος.
Το πρώτο είναι αυτό που καταδικάζει το φασισμό και τον εκφασισμό.
Το δεύτερο είναι αυτό που προωθεί τον φασισμό και τον εκφασισμό.
Το πρώτο είναι "σε καίω Γιάννη μου".
Το δεύτερο είναι "σ'αλείφω μέλι".
Κατάσταση σοκ.
Ο φασισμός ζει μέσα σου κι εσύ τον καταδικάζεις.
Μπερδεύτηκες. Κλείσε την TV. Σκέψου λίγο. Θεέ,είναι όλα τόσο μπερδεμένα.
Στο έχω ξαναπεί: Κλείσε την TV σου.
Φασισμός είναι η βία.
Βία δεν είναι η διεκδίκηση των δικαίων σου. Βία δεν είναι η προάσπιση του ανθρώπου και της αξιοπρέπειας.
Βία είναι το άθλιο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες σου και ρυπαίνει το μυαλό σου. Απ'αυτή τη βία κινδυνεύεις. Από τη φασιστική βία κινδυνεύεις.
Και η αγωνιστική βία είναι η απάντηση. Βάλε στη βία πρόσημο, βάλε στο πρόσημο ταξική συνείδηση.
Ξεκόλλα.


Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Όχι άλλη σπέκουλα!


Κομμουνιστική ανανέωση ναι, « ανανεωτικός» σταλινισμός όχι!

του Χρίστου Τουλιάτου

Ποιος θα το φανταζόταν; Είμαι αναγνώστης της εφημερίδας Εποχή από 18 χρονών (δηλαδή εδώ και 14 χρόνια!) και βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να γράψω μία σύντομη καταγγελία για αυτήν. Και μάλιστα με αφορμή ένα άρθρο που μου ζητήθηκε να γράψω από τους συντρόφους της συντακτικής επιτροπής της! Ένα άρθρο που (κυρίως) να αποτυπώνει τη συλλογική γνώμη της Αριστερής Ανασύνθεσης για την αποτίμηση των εκλογών της 6ης Μάη και να κάνει μία πρώτη νύξη για το από εδώ και πέρα.
Ποιος θα το φανταζόταν; Θεωρώ τίτλο τιμής το «κομμουνιστής της ανανέωσης», αυτοπροσδιορίζομαι και έτσι και το έχω χρησιμοποιήσει ως αυτοκαθορισμό σε αμφιθέατρα που δεν ήταν και ιδιαίτερα δεκτικά για κάτι τέτοιο πριν από κάποια χρόνια (όπως π.χ. το αμφιθέατρο των ΕΑΑΚ). Αλλά πάντα θλίβομαι όταν διαβάζω την ιστορία των δεξιών (κύρκειων και χατζησωκράτειων) εκδοχών αυτού του ρεύματος, τους διαρκείς αντιδημοκρατικούς χειρισμούς που έκανε απέναντι σε κάθε αριστερή φωνή εντός του, ενώ φυσικά διακηρυκτικά κατακεραύνωναν το «σταλινισμό» του «ορθόδοξου» ΚΚΕ. Και οι σύντροφοι της Εποχής και της ΑΚΟΑ σίγουρα γνωρίζουν τι εννοώ, επειδή το έζησαν από πρώτο χέρι.
Είναι θλιβερό, λοιπόν, και ενταγμένο εντός μίας μικροκομματικής αντιπαράθεσης χωρίς αρχές, να χρησιμοποιείται το άρθρο μου, να στήνεται και να διαστρεβλώνεται προκειμένου να αξιοποιηθεί σε ένα εκλογικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ και στην υπονόμευση του μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο οποίο ανήκω (όντας και μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου του).
Ας γίνω πιο συγκεκριμένος λοιπόν. Έστειλα το άρθρο που μου ζητήθηκε με τίτλο «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» στο οποίο εξέθεσα σύντομα την αποτίμηση της Αριστερής Ανασύνθεσης για τις εκλογές της 6ης Μάη. Το άρθρο κλείνει με την εκτίμηση ότι
 «Οι επερχόμενες εκλογές και η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας θα είναι πολωμένες. Θα αναδειχτεί πιο πολύ το στρατηγικό βάθος όλων των δυνάμεων και οι δυνάμεις της Αριστεράς θα κληθούν να δώσουν πιο επεξεργασμένες απαντήσεις. Εκτιμούμε ότι το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ, που αποτελεί το όριο ανοχής για το πολιτικό σύστημα και την αστική στρατηγική σχεδόν σε όλη τη μεταπολίτευση, θα έρθει στο προσκήνιο πιο έντονα τόσο επειδή είναι το αδύναμο σημείο του “αντιμνημονιακού” μπλοκ όσο και επειδή θα βαθύνει η κρίση της Ευρωζώνης. Παραμένοντας σε επικοινωνία με τις διεργασίες στο εσωτερικό του λαού, θεωρούμε ότι πρέπει να ανοίξουν αποφασιστικά τα ερωτήματα με ποιά κυβέρνηση και ποιά εξουσία, με ποιό μεταβατικό πρόγραμμα και ποιές κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις μπορούν να ανατραπούν τα Μνημόνια και η Τρόϊκα. Στη βάση αυτή θεωρούμε ότι τεκμαίρεται πολιτικά η ανάγκη πολιτικής και εκλογικής συνεργασίας των δυνάμεων που στρατεύονται ολόψυχα στην οργάνωση του λαού και σε αναγκαίους προγραμματικούς άξονες για το χρέος, το ευρώ και την ΕΕ.»
Η Αριστερή Ανασύνθεση (και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνολικά) έχει επανειλημμένα εκφράσει την εκτίμηση ότι αναγκαίοι προγραμματικοί άξονες για το χρέος, το ευρώ και την ΕΕ είναι η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Η θέση αυτή έχει εκφραστεί και σε όλες τις συσκέψεις που έγιναν φέτος με πρωτοβουλία του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για τη διερεύνηση κοινών δράσεων και μετωπικών συγκλίσεων. Και μάλιστα από τον υποφαινόμενο εκ μέρους της Αριστερής Ανασύνθεσης και σε μία-δυο από αυτές έχει παραστεί ο σ. Λάμπρου εκ μέρους της ΑΚΟΑ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι θέσεις της Αριστερής Ανασύνθεσης είναι γνωστές και όποιος θέλει να ανατρέξει σε πρόσφατες μετεκλογικές αποφάσεις της μπορεί απλά να μπει στην ιστοσελίδα της.
Για αυτό το λόγο, δεν δέχομαι πιθανό ισχυρισμό περί άγνοιας αυτών των θέσεων ή πιθανής αλλαγής τους. Επειδή όλοι δεν ήμαστε χθεσινοί… Δυστυχώς έγινε σκόπιμη χρησιμοποίηση του άρθρου παρά τους σκοπούς του συντάκτη του και, το χειρότερο, σε πλήρη αναντιστοιχία με το περιεχόμενο και το πνεύμα του. Και αναμφισβήτητη ένδειξη αυτού είναι η αλλαγή του τίτλου που έβαλα στο άρθρο μου στο εντελώς παραπλανητικό «Αναγκαία η πολιτική και εκλογική συνεργασία»! Δεν αξιώνω από τη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας να δέχεται a priori τον τίτλο ενός άρθρου που προτείνει ο συντάκτης του. Αξιώνω όμως το να μην αποτυπώνει ο τίτλος που επιλέγει κάτι άλλο από αυτό που γράφει το ίδιο το άρθρο! Την εκτίμησή μου ότι έγινε λαθροχειρία επιτείνει το ότι το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε δίπλα από μία στήλη που αναφερόταν σε «κρίσιμη» συνεδρίαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χθες υπονοώντας σαφώς ότι τίθεται ζήτημα αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχει σε αυτές τις εκλογές. Πολιτική αρχών είναι να καλείς ανοιχτά άλλες δυνάμεις της αριστεράς σε μία πολιτική και προγραμματική κατεύθυνση. Πολιτική αρχών δεν είναι η σπέκουλα ούτε η διασπορά φημών εδώ και μία εβδομάδα ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι Οικολόγοι δεν θα κατέβουν σε αυτές τις εκλογές και θα στηρίξουν ΣΥΡΙΖΑ! Την αίσθησή μου ότι έγινε χειρισμός εντείνει και το ότι το άρθρο μου στάλθηκε σε μαζική διαδικτυακή λίστα φίλων της Εποχής με αποτέλεσμα να πληροφορηθώ και εγώ τον τίτλο του τηλεφωνικά από φίλο πριν αγοράσω την ίδια την εφημερίδα…
Υπό άλλες συνθήκες, θα απαντούσα ίσως σε πιο αμβλυμένο τόνο. Δεν μπορώ όμως παρά να απαντήσω έτσι επειδή αντιλαμβάνομαι ότι έχει γίνει ένας καταμερισμός δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ για την προεκλογική αντιμετώπιση άλλων πολιτικών και εκλογικών προτάσεων. Αυτό είναι θεμιτό σε κάθε πολιτικό σχηματισμό. Αυτό όμως που δεν είναι θεμιτό είναι οι λαθροχειρίες και η αντιπαράθεση χωρίς αρχές ή, ακόμα χειρότερα με τη λογική «αυτές είναι οι αρχές μου, αν δεν σας αρέσουν έχω και άλλες» ανάλογα με τη σύνθεση του ακροατηρίου. Δεν μπορεί, λοιπόν, να αφαιρέσει κανείς τη δυνατότητα στις δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να διατυπώσουν την πολιτική και προγραμματική πρότασή τους. Δεν μπορεί αριστερές φωνές να χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι δεν νομιμοποιείται καμία κριτική απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή «εξυπηρετείται αντικειμενικά η δεξιά». Λυπάμαι, αλλά αυτό θυμίζει άλλη δεκαετία και άλλο πολιτικό χώρο. Επιχείρημα που εκτοξεύεται κατά κόρον τις τελευταίες μέρες σε συζητήσεις και στο διαδίκτυο τόσο προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και προς τον Αλέκο Αλαβάνο και το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Οι κομμουνιστές της ανανέωσης είναι και πρέπει να παραμείνουν αταλάντευτοι εχθροί της λογικής της «αντικειμενικής προβοκάτσιας».
Έχουμε μπροστά μας μία νέα εκλογική μάχη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχει σε αυτή και έχει διατυπώσει κάλεσμα και πρόταση συστράτευσης των δυνάμεων που συμφωνούν στους προγραμματικούς άξονες που έχουν τεθεί για τα ζητήματα της παύσης πληρωμών, της εξόδου από ευρώ-ΟΝΕ-ΕΕ, τη ριζική αναδιανομή εισοδημάτων προς όφελος των εργαζομένων, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με λαϊκό και εργατικό έλεγχο. Θα συμμετάσχει απαιτώντας την άμεση και μονομερή καταγγελία του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Θα ανοίξει το διάλογο για την αναγκαία οργάνωση του λαού και την κοινή δράση ώστε όποια κυβέρνηση και αν έχουμε μετά τις 17 Ιούνη να μην ευνουχιστεί και ποδοπατηθεί η λαϊκή βούληση όπως αποτυπώθηκε και στις 6 Μάη. Και φυσικά θα ασκήσει συναγωνιστική κριτική στη βάση αρχών, κριτική στους κόλπους του λαού κατά την πάντα κλασική μαοϊκή διάκριση περί των αντιθέσεων, προς τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς πέρα και έξω από άγονους ενδοαριστερούς εμφυλίους.  Με πίστη ότι ο λαός και η ριζοσπαστική Αριστερά θα κερδίσουν στο τέλος. Δεν ξέρω ποιός θα κερδίσει και θα χάσει σε κάθε καμπή. Ξέρω όμως ότι για να κερδίσεις τελικά δεν πρέπει να χάσεις την ψυχή σου, δεν πρέπει να χάσεις το ηθικό πλεονέκτημα.


___________________


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...