Η Πολιτική Συγκυρία, ο κοινωνικός ξεσηκωμός και η Αριστερά

Τα χθεσινά περιστατικά ήταν πρωτόγνωρα.

Το αυθόρμητο λαϊκό αίσθημα - αυτό το περίπλοκο και ετερόκλητο παζλ- βρήκε τρόπο και χρόνο έκφρασης σε μια εθνική επέτειο, ενώ το βεληνεκές του καθώς και ο συγχρονισμός του εξέπληξαν ακόμα και τους πιο αισιόδοξους.

Παρά το ετερόκλητο του πλήθους, φαίνεται πως όλες αυτές οι πράξεις διαμαρτυρίας,αγανάκτησης και οργής έχουν έναν κοινό τόπο:την εναντίωση στο ισχύον πολιτικό σύστημα.

Αυτός ο κοινός τόπος, όσο πολιτικά και κοινωνικά ρηχός κι αν είναι, αποτελεί απαραίτητη συνθήκη ώστε το πόπολο να μπορέσει να κάνει πολιτικά προχωρήματα. Οι κοινωνικές συνθήκες -ενδυναμωμένες κι από την ακραία αντιλαϊκή εφαρμοζόμενη πολιτική- φαίνεται να είναι αρκετά ώριμες ώστε ο λαός να αποκτήσει πλέον ξεκάθαρη ταξική συνείδηση.

Μια σύντομη -αλλά ουσιαστική- ανάλυση περί της Πολιτικής Συγκυρίας

Οι ολοένα και πιο βίαιες αλλαγές στην εργασιακή πραγματικότητα και την καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό έδωσε σαφώς πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά σε αυτό που μπορούμε να κωδικοποιήσουμε  ως ρήγμα στη νεοφιλελεύθερη κοινωνική μεθοδολογία του κεφαλαίου. Η σαρωτική επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη, η κατάργηση δικαιωμάτων που μέχρι τώρα απολάμβαναν τα μικροαστικά στρώματα, η δραματική αύξηση της ανεργίας, η κατάρρευση κάθε επαγγελματικής προσδοκίας για τη νεολαία είναι όλα στοιχεία που οδήγησαν σε διάρρηξη των ως τώρα παγιωμένων σχέσεων εκπροσώπησης μεταξύ πλατιών μαζών και στρωμάτων από τα αστικά κόμματα.

Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του προηγούμενου έτους, το κίνημα των πλατειών και η κορύφωσή του στις 28-29 Ιούνη, η πρόσφατη έξαρση του φοιτητικού κινήματος και η είσοδος ολοένα και περισσότερων στρωμάτων στις διαδικασίες των κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος είναι ενδεικτικές του μεγέθους της λαϊκής δυσαρέσκειας αλλά και των διαθέσεων για αντίσταση του ελληνικού λαού. Η μεγαλειώδης συμμετοχή σε πανελλαδικό επίπεδο στην απεργία 19-20 Οκτώβρη αποτέλεσε την κορύφωση της λαϊκής οργής και αγανάκτησης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Ενδεικτικό στοιχείο της κατάφωρης καταδίκης από πλευράς λαϊκών στρωμάτων της κυρίαρχης πολιτικής είναι ο απεργιακός κλοιός στον οποίο βρέθηκε η χώρα με μια σειρά από κλάδους να κινητοποιούνται και να χρησιμοποιοιούν ριζοσπαστικές μορφές πάλης (καταλήψεις υπουργείων κτλ). Αν κάτι αναδεικνύεται ειδικά από τις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του διημέρου αυτού είναι ότι απέναντι στην κίνηση της κυβέρνησης να καταγγέλει κάθε αγώνα ως συντεχνιακό, προτάσσεται η ενοποίηση όλων των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας ενάντια στην αντεργατική πολιτική και το στοιχείο του συντονισμού και της αλληλεγγύης.

Τα χθεσινά γεγονότα

 Σε συνέχεια των μαζικών κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών, ήρθε και η  σύσσωμη αντίδραση των πολιτών απέναντι στους εκπροσώπους των κομμάτων  αστικής εξουσίας, αλλά και στην πλειονότητα των θεσμοθετημένων εκπροσώπων  της πολιτείας. Μία αντίδραση που δεν άφησε εκτός της ούτε τον πρώτο πολίτη της  χώρα - και θεωρητικά το πιο σεβάσμιο πρόσωπο στη χώρα- τον ίδιο τον Πρόεδρο της  Δημοκρατίας.

Είναι προφανές, λοιπόν, πως το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 40 χρόνια. Η αστική δημοκρατία έσπειρε ανέμους και θερίζει θύελλες. Ο κόσμος αντιδρά και ,πλέον, δεν αρκείται στο να κατέβει στην Πλατεία Συντάγματος. Αν κάτι μας έδειξε το "κίνημα των παρελάσεων" ήταν πως η αποκέντρωση είναι το επόμενο βήμα. Ήταν τόσο αυθόρμητο, τόσο απρόβλεπτο , που έπιασε εξ απήνης ακόμα και τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό καταστολής.

Το πόσο πολύ πόνεσε το πολιτικό κατεστημένο από τα γεγονότα φάνηκε αμέσως από τη λυσσαλέα επίθεση προπαγάνδας που εξαπέλυσαν τα καθεστωτικά media σε βάρος των ανά την Ελλάδα "διαδηλωτών" (σε εισαγωγικά μόνο και μόνο επειδή όλος αυτός ο κόσμος δε συμμετείχε σε κάποια προγραμματισμένη διαδήλωση-  ήταν ο ίδιος η δήλωση). Δήθεν δημοκρατικές κορώνες και κραυγές αγωνίας για μια αστική δημοκρατία που εδώ και καιρό έχει περάσει την κόκκινη γραμμή της κοινωνικής τρομοκρατίας. Κατακλυσμός των τηλεπαραθύρων από σύγχρονους υπερήφανους φασίστες πολιτικούς (ΛάΟΣ) και μεθοδευμένη προσπάθεια να εμφανιστεί η πλειοψηφία ως "θλιβερή μειοψηφία". Ο ζήλος της κρατικής και παρακρατικής προπαγάνδας καταδεικνύει όσο ποτέ το φόβο του Συστήματος. Δε φοβούνται μόνο οι πολιτικοί των κυβερνητικών κομμάτων - φοβούνται και όλοι όσοι ακόμα διατηρούν σκανδαλώδη προνόμια και όσοι επιμένουν να τους υπηρετούν με την πένα ή με τη γκλίτσα τους.

Πολιτική ανάλυση του κινήματος

Όπως είναι παραπάνω από εμφανές, οι λαϊκές μάζες αποτελούν ένα καζάνι που βράζει.

Αγανάκτηση ανάμεικτη με οργή, σε συνδυασμό με αίσθημα προδοσίας από ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους και με το οποίο ενίοτε διατηρούσαν πελατειακές σχέσεις (αστικά-μικροαστικά στρώματα), έχουν φέρει το πολιτικό σκηνικό στα όριά του.

Στο κοινωνικό μωσαϊκό, παρά τις χιλιάδες αντιθέσεις του (οι οποίες είναι απόρροια του βιαίως διερρηγμένου κοινωνικού ιστού), φαίνεται να διαμορφώνονται τρεις κυρίαρχες τάσεις. Αυτές οι τάσεις φάνηκαν ξεκάθαρα και στις  χθεσινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας:

Η τάση του Πατριωτισμού

Πρόκειται για τη μαζικότερη -ίσως- τάση ,η οποία αντιμετωπίζει ως προδότες της πατρίδας τους πολιτικούς που συνήψαν τη δανειακή σύμβαση, υπερψήφισαν το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και ουσιαστικά παρέδωσαν μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας. Μέσα σε αυτή την τάση μπορεί κανείς να βρει διάφορες αποκλίσεις, από άκρα δεξιά μέχρι και ρεφορμιστική αριστερά. Χρησιμοποιεί συχνά τις λέξεις "έθνος" και "πατρίδα", ενώ ως κύριο εχθρό της βλέπει τους "ξεπουλημένους", "δοσίλογους" πολιτικούς του τόπου και χώρες όπως η Γερμανία  ή η Αμερική. Είναι μια τάση την οποία επιθυμεί όσο τίποτε άλλο να καπηλευθεί η εγχώρια Δεξιά αλλά και Ακροδεξιά (καθώς και νέα μορφώματα πατριωτικής Αριστεράς,με κούφιο πολιτικό λόγο και επίκληση στον "πατριωτισμό" των Ελλήνων) , οι οποίες προφανώς γνωρίζουν την πολιτική ρηχότητα του υποκειμένου που την εκφράζει και αποσκοπούν στο να αποπροσανατολίσουν έτι περισσότερο τη στρεβλή αυτή ανάγνωση που έχει κάνει αυτή η μερίδα του κόσμου. (μια στρεβλή ανάλυση στην οποία έχουν συμβάλει τα μέγιστα και τα ΜΜΕ, καθεστωτικά,κεντρικά ή "εναλλακτικά" )

Είναι αυτή η μερίδα του κόσμου που χρησιμοποιεί διαρκώς φρασεολογία του τύπου "ξεπούλημα της χώρας", "νέα κατοχή" κλπ, αγνοώντας πως έτσι κι αλλιώς επί δεκαετίες βρισκόμαστε υπό την κατοχή του Καπιταλισμού.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως όλη αυτή η αποστροφή και αντίδραση προς το πολιτικό κατεστημένο εκφράστηκε σε μια σημαδιακή μέρα , μια μέρα εθνικής επετείου. Είναι γνωστό και ιστορικά πως το πρώτο αντανακλαστικό των πλατιών μαζών είναι το εθνικό/εθνικιστικό.

Πολλοί εκφραστές αυτής της τάσης είναι απογοητευμένοι ή αγανακτισμένοι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων (κυρίως του ΠΑΣΟΚ), προερχόμενοι από τα αστικά ή μικροαστικά στρώματα και σπανιότερα από την εργατική τάξη.

Η τάση του αντιαυταρχισμού

Πρόκειται για την τάση με τη μεγαλύτερη μαχητικότητα μέσα στο ετερογενές πλήθος. Κεντρικό της χαρακτηριστικό είναι η εναντίωση σε μορφές επιβαλλόμενης εξουσίας και  κρατικής καταστολής. Μεγάλο κομμάτι αυτής της τάσης μπορεί να είναι ήδη πολιτικοποιημένο σε κάποιο βαθμό ,ενώ συνάμα είναι έτοιμο να έρθει σε σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Η πρόσφατη εμπειρία του κινήματος των πλατειών είχε ως αποτέλεσμα να ενισχυθεί σημαντικά αυτή η τάση.

Η τάση της κοινωνικής διαφοροποίησης

Η τάση της  κοινωνικής διαφοροποίησης, το κομμάτι δηλαδή που παραδοσιακά αμφισβητούσε πτυχές της κυρίαρχης ιδεολογίας, είτε αυτό αφορά στοιχεία της πολιτικοποίησης και των πεποιθήσεών του, είτε το προβαλλόμενο κοινωνικό πρότυπο (φυσιογνωμική διαφοροποίηση, διαφοροποίηση στον τρόπο διασκέδασης κτλ) αποκτά πιο διευρυμένα χαρακτηριστικά. Αυτό είναι αποτέλεσμα της διαρκώς αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και προκαλεί τη σχετική αύξηση του ρεύματος αυτού. Εντούτοις παρατηρείται ταυτόχρονα μια πολιτιστική και πολιτική αποπτώχευση του ρεύματος αυτού, κάνοντας σαφές το ότι η ενστικτώδης αντίδραση σε αντιλαϊκές πολιτικές χρειάζεται να βρει πολιτικές διεξόδους για να μην καταλήξει ενσωματώσιμη διαφοροποίηση.

(σημείωση: Προφανώς στις τάσεις δεν αναφέρω τα συγκροτημένα τμήματα της εργατικής τάξης, τα σωματεία,τα κομματικοποιημένα και διαρκώς αγωνιζόμενα τμήματα της Αριστεράς καθώς και τα διάφορα αυτόνομα μπλοκ)

Ο ρόλος της Αριστεράς - Ιστορικό καθήκον

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Αριστερά πρέπει να παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας στην κοινωνία. Σε μια εποχή που το κοινωνικό υποκείμενο δέχεται λυσσαλέα επίθεση και απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τα αστικά κόμματα εξουσίας και την ίδια την Αστική Δημοκρατία, η Αριστερά οφείλει να δείξει το δρόμο προς μία αντικαπιταλιστική, αντισυστημική κατεύθυνση με σοσιαλιστική προοπτική, προς συμφέρον των εργαζομένων, ενάντια στο Κεφάλαιο και την εκμετάλλευση της εργατιάς και του λαού απ' αυτό. 

Κοντολογίς, η Αριστερά -και δει η κομμουνιστική Αριστερά- είναι αυτή που πρέπει να δείξει στο λαό τον πραγματικό εχθρό: τον Καπιταλισμό. Δεν είναι απλά η τρόικα, το ΔΝΤ, οι δοσίλογοι πολιτικοί ή μια ανέραστη καγκελάριος.

Δεν είναι η τυφλή βία η λύση, ούτε μια βεντέτα με τα ΜΑΤ, ούτε η σύγκρουση για τη σύγκρουση, ούτε ένα αντάρτικο πόλης, ούτε μια ιδεολογία που δε σου περιγράφει πώς θα ξεριζώσει τα καπιταλιστικά κατάλοιπα που θα αυτοαναπαράγονται διαρκώς ακόμα και μετά την πτώση του εξουσιαστή.

Η μάχη είναι ταξική, είναι διαρκής, είναι ανυποχώρητη.

Επομένως, δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως είναι ιστορικό καθήκον της Αριστεράς αφενός να αντιμετωπίσει τις δικές τις παθογένειες ,ξεπερνώντας και τα δύο βασικά της προβλήματα το προηγούμενο διάστημα: την αδυναμία της να υπερβεί γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που την έχουν οδηγήσει σε αργά αντανακλαστικά σε μια σειρά από ζητήματα και την απροθυμία να πάρει την πρωτοβουλία τομών ως προς το κίνημα και την υπόλοιπη Αριστερά,  και αφετέρου να αποτελέσει το Εργαλείο στα χέρια των μαζών για περαιτέρω βάθεμα της πολιτικοποίησης, για  απόκτηση ταξικής συνείδησης ,για διαμόρφωση ορθού πολιτικού λόγου.

Η συγκρότηση ενός Αριστερού Μετώπου σε  αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση είναι το βασικό διακύβευμα της εποχής για την ίδια την αριστερά, κι αυτό φαίνεται από το πόσο πολύ θέλει ο ίδιος ο λαός να επαναστατήσει.

Ούτε δέκα βήματα μπροστά από το λαό, ούτε δέκα βήματα πίσω.

Ούτε ανεδαφικοί ως προς τις κοινωνικές συνθήκες, ούτε θεατές στις κοινωνικές εξεγέρσεις.

Πάντα ένα βήμα μπροστά, πάντα δίπλα στους κοινωνικούς αγώνες, πάντα μαζί με το λαό.

____

Είσαι σκέτο παρακράτος… ή μήπως σκέτο κράτος;

Αναδημοσιεύει από το ThePressProject ο  Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός,  με την πεποίθηση ότι το κείμενο είναι στη σωστή για τη συγκυρία κατεύθυνση, δηλαδή αυτή που μας ενώνει και όχι αυτή που μας χωρίζει…

***

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο θάνατος του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη στο κέντρο της Αθήνας ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει θύελλα συζητήσεων. Το ερώτημα είναι για ποιο θέμα.

Έχει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου την ευθύνη μιας «πολιτικής δολοφονίας», δεδομένου ότι ένας υγιής άνθρωπος πέφτει νεκρός – κατά τα φαινόμενα ύστερα από τη χρήση δακρυγόνων από την αστυνομία; Ή μήπως η ουσία του ζητήματος είναι η αντιπαράθεση ενός τμήματος της Αριστεράς με άλλα τμήματα της Αριστεράς, με τον αναρχικό χώρο και με παρακρατικές ομάδες που παρεισφρέουν σε αυτόν;

Αν δεχθούμε την πρώτη εκδοχή, θα έπρεπε να θρηνούμε το πρώτο θύμα της κρατικής καταστολής στη μνημονιακή περίοδο. Όχι μόνο με θλίψη αλλά και με οργή. Απέναντί μας έχουμε πλέον μια κυβέρνηση η οποία δεν θα διστάσει να αιματοκυλίσει τη χώρα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει τις εντολές που έχει λάβει από Έλληνες και ξένους δανειστές. Όσο περισσότερο αισθάνεται απομονωμένη (και η εγκατάλειψή της ακόμη και από τα παραδοσιακά στηρίγματά της στο εκδοτικό κατεστημένο, αυτό μαρτυρά) τόσο πιο κτηνώδεις θα είναι οι αντιδράσεις της. Μετά τις απειλές Βενιζέλου προς τους δημοσιογράφους, ήρθε ο ξυλοδαρμός τους. Μετά τις απειλές κυβερνητικών στελεχών προς τους συνδικαλιστές ήρθε ο… ψεκασμός τους.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν διστάζει να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές με χημικές ουσίες, η χρήση των οποίων θα συνιστούσε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας σε καιρό πολέμου. Τα επίπεδα κρατικής και παρακρατικής βίας δεν έχουν προηγούμενο στη μεταδικτατορική Ελλάδα, ενώ αρχίζουν να θυμίζουν στιγμές της μετεμφυλιακής καραμανλικής Ελλάδας.

Η τελευταία συγκέντρωση όμως αντί να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής θα μετατραπεί τελικά σε εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης. Με τη βοήθεια των μεγαλύτερων μέσων ενημέρωσης κατάφερε να παρουσιάσει τα γεγονότα όχι σαν μια ολομέτωπη σύγκρουση του κρατικού μηχανισμού με τους πολίτες αλλά σαν μια εμφύλια διαμάχη της Αριστεράς. Και δείχνει να τα καταφέρνει, ακριβώς επειδή ένα πολύ μικρό αλλά ηχηρό τμήμα της Αριστεράς αλλά και του αντιεξουσιαστικού χώρου έχει μεγαλύτερη όρεξη να χτυπήσει ό,τι βρίσκεται δίπλα του και όχι ό,τι βρίσκεται απέναντί του.

Ευθύνες έχουν φυσικά όλες οι πλευρές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ασήμαντες. Το ΚΚΕ μπορεί να λειτούργησε με τη λογική των ΚΝΑΤ αλλά ήταν εκεί όταν έπρεπε και στις τελευταίες ανακοινώσεις του εστίασε την προσοχή του στην κρατική τρομοκρατία και ζήτησε την ανατροπή της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε αρχικά στην παγίδα της αντιπαράθεσης, αλλά ήταν και αυτός εκεί, όπως ήταν και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τα υγιή κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και μαζί τους ήταν και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι – αυτοί που πάντα κινούσαν τα νήματα της ιστορίας δημιουργώντας τις συνθήκες για την Αριστερά να ανασυνταχθεί και να προσφέρει το θεωρητικό και το οργανωτικό πλαίσιο.

Κυρίες και κύριοι, δεν έχουμε εμφύλιο – έχουμε πόλεμο.

Το πάθος ενάντια (και ανάμεσα) στην αριστερά είναι δυνατότερο από αυτό ενάντια στα αφεντικά;

του Π. Μαυροειδή*

Πρώτη φορά τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ήταν τόσο πρόθυμα να δείχνουν χωρίς φειδώ τηλεοπτικού χρόνου, κόσμο και όχι φωτιές.  Μόνο που  έδειχναν ανθρώπους με κοκκινόμαυρες σημαίες (αλλά και με μολότωφ και πέτρες) να επιτίθενται  σε άλλους με κόκκινες σημαίες .

Ο αποτροπιασμός υποτίθεται ότι ήταν για τη δολοφονική επίθεση συγκεκριμένων  τυχοδιωκτικών  αναρχικών ομάδων  κατά των μελών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα η ασυγκράτητη χαρά ήταν για την εικόνα «κόκκινου εναντίον κόκκινου». Και ιδιαίτερα ήθελαν να φαίνεται αυτό το πάθος. Ο ζητούμενος συνειρμός, κάτι παραπάνω από σαφής: φανταστείτε πως θα σφαχτούν μεταξύ τους και τι χάος θα επικρατήσει αν  αποσυρθεί γενικά η αστυνομία και πολύ περισσότερο αν πέσει η κυβέρνηση.Τα προβοκατόρικα συγχαρητήρια του ΛΑΟΣ, του Αlter και του Αντένα στο ΚΚΕ για την «περιφρούρηση της Βουλής», έχουν στόχο να πλήξουν το ηθικό της εργατικής βάσης του. Να αναστείλουν θετικές αγωνιστικές διεργασίες συνάντησης με το μαχητικό αγώνα. Να ενεργοποιήσουν συντηρητικά αντανακλαστικά της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως η αδικαιολόγητη και αλόγιστη «περιφρούρηση» του ΠΑΜΕ από τις δυνάμεις του ταξικού ρεύματος και του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

Ευρύτατη κάλυψη  είχαν και  τα υπονοούμενα  της  Α. Παπαρήγα ότι οι κουκουλοφόροι ξεκίνησαν μέσα από μπλοκ της πρωτοβουλίας «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», το οποίο δήθεν συστέγαζε «αναρχο-αριστερούς, αναρχο-δεξιούς και Χρυσή Αυγή».  Θλιβερή και κοντόθωρη   ταξική και πολιτική ανευθυνότητα.

Όσο γέλαγαν τα μούτρα των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ, του Πρετεντέρη και του Αστυνομικού Διευθυντή, άλλο τόσο πονούσαν οι αγωνιστές της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.

Δεν είναι και μικρό πράγμα: Η δεύτερη μέρα της μεγαλειώδους εργατικής 48ωρης κινητοποίησης,  σημαδεύτηκε από την πρόστυχη προσπάθεια της κυβέρνησης και των υποτακτικών σε αυτή ΜΜΕ, να κεφαλαιοποιήσουν μια πολιτική υποχώρηση στο αναπτυσσόμενο ρεύμα κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής.

Στη προσπάθεια αυτή αξιοποιείται από μεριάς της, με χυδαίο τρόπο, ο τραγικός θάνατος του διαδηλωτή, στελέχους του ΠΑΜΕ. Συσκοτίζεται το γεγονός ότι χάθηκε ένας εργαζόμενος σε μέρα απεργίας και σε χώρο απεργιακής κινητοποίησης, ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης χρήσης χημικών και δακρυγόνων από  την αστυνομία.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να πιστώσει το θάνατο αυτό, αλλά και γενικότερα την ευθύνη για τη βία στο κέντρο της Αθήνας  στις συγκρούσεις μεταξύ του «ΠΑΜΕ και ομάδων αναρχικών», αθωώνοντας τη δική της πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και του εκφοβισμού του λαού.

Σε ότι αφορά αυτά καθαυτά τα γεγονότα στις 20/10, δεν έχουν θέση οι «ίσες αποστάσεις». Χρειάζεται   αποφασιστική πολιτική καταδίκη και απομόνωση σε εκείνες τις  αναρχικές ομάδες που για   άλλη μια φορά επεχείρησαν τυφλή δολοφονική επίθεση σε βάρος διαδηλωτών. Δεν μπορεί και δε πρέπει να γίνει κανένας συμψηφισμός με τις σοβαρές πολιτικές ευθύνες του ΚΚΕ που είναι άλλης κλίμακας και κυρίως άλλης ποιότητας.  Οι ομάδες αυτές πράγματι ψαρεύουν σε θολά νερά. Αναζητούν νομιμοποίηση στη συνείδηση όλων όσων αγαναχτούν για τις λογικές ιδιοκτησίας του κινήματος και των αγώνων που αναπτύσσει το ΚΚΕ, συχνά και με ανοιχτές επιθέσεις στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Το μόνο που προκαλούν ωστόσο είναι αποτροπιασμός και περιφρόνηση. Το αριστερό, απελευθερωτικό και κομμουνιστικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση με πρακτικές αστικής βίας, που θυμίζουν παρακράτος.

Ακόμη μεγαλύτερες είναι οι ευθύνες όμως στο νέο πολιτικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε μετά τα γεγονότα. Θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς μια σοβαρή στάση από τις αναρχικές τυχοδιωκτικές ομάδες. Ακόμη και ο λεγόμενος «πολιτικός αντεξουσιαστικός χώρος», όπως εκφράστηκε μέσα από ανακοίνωση της «Αντεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας», έσπευσε να εξαφανίσει τη δράση κυβέρνησης, κράτους και παρακράτους και να δηλώσει πως «αποκλειστικά υπεύθυνο για τα σημερινά (20-10-11) γεγονότα στο Σύνταγμα είναι το ΚΚΕ»! Οποία τύφλωση! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη πως το πρόβλημα στον αναρχικό και αντεξουσιαστικό χώρο είναι βαθύτερο από τη συμμετοχή  ή όχι στα λεγόμενα «μπάχαλα».

Ωστόσο, ο κόσμος έχει άλλες απαιτήσεις και ανησυχεί περισσότερο από τη στάση του ΚΚΕ. Καμία αντίδραση στη δολοφονία του διαδηλωτή. Σκοτώθηκε ένας εργαζόμενος από τα χημικά της αστυνομίας και δε σηκώθηκαν οι πέτρες και οι πάντες κατά της κυβέρνησης. Σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση με τους αναρχικούς. Εκτός τόπου και χρόνου επιθέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμη πιο σημαντικό: αναδρομική επίθεση στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και εμετικές συκοφαντίες κατά της επαναστατικής αριστεράς. Ας παρακολουθήσουμε λίγο την Α. Παπαρήγα: «Παίζει η ακροδεξιά σίγουρα και προσπαθεί να τραβήξει και δυνάμεις μέσα από την αστυνομία και η κοινοβουλευτική ακροδεξιά. Από εκεί και πέρα υπάρχει και η λεγόμενη ακροαριστερά. Τώρα, δεν μπορώ να κάνω λεπτομερειακούς διαχωρισμούς»(!).

Και ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά από την αντικαπιταλιστική αριστερά;

Με όρους κοινωνίας. Με βάση τις ανάγκες του κινήματος. Για να κερδίσουμε στον κοινωνικό πόλεμο που κήρυξε  κυβέρνηση-ΕΕ και ΔΝΤ και όχι στον ενδο–αριστερό εμφύλιο. Συστράτευση της κομμουνιστικής και μαχόμενης αριστεράς, καθώς και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού δυναμικού στην κοινή δράση για να πέσει η κυβέρνηση, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.

* το άρθρο δημοσιεύεται στο ΠΡΙΝ (23/10/11)

Πηγή: Αριστερό blog

Κυριακή

Η Κυριακή είναι ωραία μέρα.

Έχεις ώρα να καθίσεις ήρεμος για λίγο. Να σκεφτείς.

Πιστεύω βαθιά πως η ραστώνη της Κυριακής έχει γεννήσει τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες. Και τους πιο μεγάλους προβληματισμούς.

Ίσως αυτή η Κυριακή να έπρεπε να δημιουργήσει έναν ακόμα προβληματισμό. Έναν πολύ μεγάλο.

“Πόσο μαλάκας είμαι; “

Αυτή είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Ρητορική ή όχι, ψάχνει απάντηση πάντα.

Βλέπεις, φίλε μου, σε μια συγκυρία που ο κοινωνικός κανιβαλισμός φυτεύεται σαν ιός μέσα στα ανερμάτιστα κεφάλια του διερρηγμένου κοινωνικού ιστού , ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς ειλικρινά : Πόσο μαλάκας είμαι;

Αν θέλουμε να απαντήσουμε χιουμοριστικά ,θα πούμε “πολύ”.

Αλλά αυτό δεν είναι ένα χιουμοριστικό κείμενο.

Γι’αυτό θα απαντήσω με κάθε σοβαρότητα: ” Όσο μαλάκας μπορείς να είσαι”.

Τόσο μαλάκας είσαι.

Ίσως θιχτείς λιγάκι. Καλό είναι αυτό, δείχνει τουλάχιστον μια αντίδραση, μια άμυνα, ίσως και μιαν ενοχή. Γενικά είναι καλό που αντιδράς – αποδεικνύει πως δεν είναι εντελώς νεκρός.

Κοινωνικά νεκρός.

Κι ας κλαίγεσαι κάθε μέρα για τις απεργίες που σε “ταλαιπωρούν”.

Κι ας έχεις ξεχάσει παντελώς τι εστί κοινωνική ταξική πάλη και κοινωνική αλληλεγγύη.

Κι ας έχεις πάρει μάστερ στον ιδιωτισμό σου.

Βλέπεις, μετά την αντίδρασή σου αυτή, ίσως καταλήξεις σε ένα πολύ χρήσιμο συμπέρασμα:

Όλοι είμαστε αναλώσιμοι.

Κάπου εδώ πετάγεται ο Μπογιόπουλος και σου φωνάζει “Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε!”

Δε θα είχε άδικο.

Αλλά για να μη σε ρίξω αμέσως στα σκληρά, θα σου πω το εξής απλό:

Ζεις κι επιβιώνεις σε ένα Σύστημα του οποίου εγγενές χαρακτηριστικό είναι η αδικία. Είναι δομικό του στοιχείο πως για να πετύχει κάποιος μέσα σε αυτό (με τους όρους που το ίδιο το Σύστημα εκλαμβάνεται την “επιτυχία” ) πρέπει να αποτύχει κάποιος άλλος. Δε χρειάζεται δα να είσαι και κάνας μέντορας της οικονομολογίας για να το αντιληφθείς αυτό, ούτε να κάνεις αναλύσεις στηριγμένες πάνω στην εφαρμοσμένη στα οικονομικά θεωρία του χάους. Είναι σχετικά απλό:

Ανεβαίνεις γιατί πατάς σε καμπούρα αλλουνού. Είτε το ξέρεις, είτε όχι.

Κι ίσως αυτή να είναι η πιο χρήσιμη συνειδητοποίηση που μπορείς να κάνεις στο σήμερα.

Γιατί σε βλέπω που ψάχνεσαι από δω κι από κει, μήπως βρεις κάποια ερμηνεία για το πώς στο διάολο έφτασες σε αυτό το χάλι. Και ενίοτε βρίσκεις απάγγειο σε μικροπολιτικές εξηγήσεις που σου πλασάρουν σωρηδόν τα καθεστωτικά μίντια. Και τσιμπάς εύκολα ρε μπαγάσα. Πώς να σου το πω; Πέφτεις στη φάκα σου.

Ήρθε ο καιρός, νομίζω, να καταλάβεις πως οι πολιτικές είναι αυτές που διαμορφώνουν τη ζωή σου. Από ταγούς και σωτήρες μπουχτήσαμε.

Είναι οι πολιτικές αυτές που θα σου επιτρέψουν να πάρεις τον αγώνα ξανά στα χέρια σου.

Όπως τον παίρνουν στα χέρια τους οι χιλιάδες απολυμένοι, αδικημένοι και πετσοκομμένοι εργαζόμενοι που τώρα απεργούν. Γιατί αυτά είναι τα όπλα τους, αυτά είναι και τα δικά σου όπλα:Απεργία, Διαδήλωση, Κατάληψη.

Αν δεν καταλάβεις αυτό, σύντομα θα βρεθείς κι εσύ σε κάποια γωνιά του δρόμου πεταμένος και ξεσκισμένος από το τέρας του Συστήματος.

Γι’ αυτό πάρε γραμμή γρήγορα και συντάξου.

Είναι ο καιρός που διαλέγουμε στρατόπεδα.

Είτε με το λαό, είτε με το Κεφάλαιο.

Μεσοβέζικος δρόμος δεν υπάρχει. Όποιος σταθεί ανάμεσα θα καταβροχθισθεί.

Και ,επιτέλους, σταμάτα να κλαίγεσαι. Δε σου φταίνε οι απεργοί που δεν έχεις δουλειά, δε σου φταίνε οι απεργοί που η χώρα σου πηγαίνει κατά διαόλου, δε σου φταίνε οι απεργοί που ζεις μες στη μιζέρια.

Σου φταίνε αυτοί στους οποίους εναντιώνονται οι απεργοί.

Να, επομένως, το συμφέρον σου.

Διάλεξε μεριά με σύνεση και κάν’το γρήγορα, γιατί η ανάγκη θα γίνει ιστορία πολύ σύντομα.

Άλλωστε, Κυριακή είναι. Έχεις άπλετο χρόνο να σκεφτείς. Αν θυμάσαι ακόμα πώς να το κάνεις αυτό…

Υ.Γ. : Πιστεύω σε σένα ρε. Μπορείς.

Επιστολή στην Πόπη Τσαπανίδου (περί ταλαιπωρίας)

Αγαπητή Πόπη,

δε σας γνωρίζω προσωπικά, παρόλα αυτά σας συμπαθώ.

Αυτή η συμπάθεια, άλλωστε, είναι και ο λόγος που σας απευθύνω αυτή την επιστολή.

Για να είμαι πιο ακριβής, είναι ένας από τους λόγους.

Ο κυρίαρχος λόγος ,όμως, είναι για να σας γνωστοποιήσω την άποψή μου για τον εμετό που ξερνάτε καθημερινά στην εκπομπή σας προς τους εργαζομένους, τα σωματεία, τα συνδικάτα, τους συνδικαλιστές, όλους αυτούς που διεκδικούν και ,εντέλει, προς τον ίδιο το λαό.

Αλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Όπως είπα και πιο πάνω, μου είστε ιδιαίτερα συμπαθής. Κι αυτό το λέω γιατί αν ,φερ’ειπείν, είχατε τη φάτσα του Παπαδημητρίου ή του Πορτοσάλτε δε θα έμπαινα καν στη διαδικασία να ασχοληθώ μαζί σας. Εσείς, σε αντίθεση με τους παραπάνω, ερεθίζετε το αισθητήριο της καλαισθησίας μου κάθε φορά που σας παρακολουθώ στον τηλεοπτικό μου δέκτη, και εκλάβετέ το αυτό ως κομπλιμάν.

Η αλήθεια είναι πως και ο ρόλος σας δεν είναι ακριβώς ίδιος με των παραπάνω συναδέλφων σας. Εσείς έχετε μια ενημερωτική εκπομπή, όπου ο καθένας θα ανοίξει την τηλεόρασή του, θα δει ένα όμορφο πρόσωπο να του λέει τα νέα και θα ακούσει και έναν στοιχειώδη σχολιασμό από τον παρουσιαστή σχετικά με τα τεκτενόμενα.

Αυτός ο σχολιασμός, λοιπόν, είναι το σημείο που πάσχετε (η επιλογή του ρήματος είναι τυχαία και ουδεμία σχέση δεν έχει με το θαμώνα στο πάνελ σας Πάσχο Μανδραβέλη).

Βλέπετε, εργάζεστε σε έναν σταθμό με ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη γραμμή, κάτι που πρέπει να περάσει και στην πιο επιτυχημένη εκπομπή του σε νούμερα (ναι,τη δικιά σας εννοώ – εκλάβετέ το κι αυτό ως κομπλιμάν )

Δεν ξέρω αν αυτά που λέτε τα πιστεύετε κι εσείς η ίδια και -στην τελική- δε με απασχολεί.

Το δεδομένο είναι ένα: Σε όποια διεκδίκηση, σε όποιον αγώνα, σε όποια μάχη δίνει η κοινωνία, εσείς είστε a priori κατά. Πρέπει να είστε κατά. Βλέπετε, ο ιδιοκτήτης του σταθμού σας είναι εφοπλιστής, βιομήχανος, μεγαλοεπιχειρηματίας και ,γενικά, άνθρωπος του Κεφαλαίου, οπότε δε γίνεται να υποστηρίζετε όλους αυτούς που μια ζωή παλεύουν να αποτινάξουν από τα κεφάλια τους πάσης φύσης αφεντικά και ιδιοκτήτες.

Θα με ρωτήσετε -και θα έχετε και δίκιο- “γιατί ,λοιπόν, δεν αλλάζεις κανάλι ρε φίλε; Γιατί κάθεσαι κι ασχολείσαι μαζί μου ενώ λες πως ξέρεις πώς έχει η κατάσταση;”

Νομίζω πως εδώ είναι το ζουμί λοιπόν:

Ασχολούμαι μαζί σας γιατί αυτό που κάνετε εσείς είναι πιο αισχρό και από αυτό που κάνουν τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια σας (Πορτοσάλτε, Μπάμπης, Πάσχος, Αλέξης, Τέλογλου) . Γιατί τουλάχιστον αυτοί έχουν το θάρσος να προπαγανδίζουν ανερυθρίαστοι τις αντιλαϊκές απόψεις τους και να εκφράζουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Εσείς, αντιθέτως, ενδεδυμένη το μανδύα της “αντικειμενικότητας” ,της “κοινής γνώμης” και του “μέσου πολίτη” , επιδίδεστε σε μια λυσσαλέα επίθεση σε όποιον “ταλαιπωρεί τους συμπολίτες του”.

Για εσάς η ταλαιπωρία περιορίζεται στη μη συγκομιδή των σκουπιδιών, στη μη κυκλοφορία των ΜΜΜ, στη διακοπή της κυκλοφορίας λόγω κάποιας διαδήλωσης.

Να σας μιλήσω τώρα εγώ για την πραγματική ταλαιπωρία:

Ταλαιπωρία είναι να μην έχεις δουλειά.

Ταλαιπωρία είναι να μην έχεις μέλλον.

Ταλαιπωρία είναι να δουλεύεις ανασφάλιστος ,συχνά ακόμα και κάτω από τις φτερούγες του κράτους.

Ταλαιπωρία είναι να μην έχεις να δώσεις στα παιδιά σου μέλλον.

Ταλαιπωρία είναι να μην έχεις να δώσεις στα παιδιά σου ένα γεμάτο πιάτο φαΐ.

Ταλαιπωρία είναι να μη μπορείς να τα μορφώσεις με αξιοπρέπεια.

Ταλαιπωρία είναι να μην μπορείς να ζήσεις με αξιοπρέπεια.

Ταλαιπωρία είναι να σε παίρνουν τα κοπρόσκυλα από τις τράπεζες για τη δόση του δανείου, το οποίο πήρες για να μπορέσεις να ζήσεις την οικογένειά σου και το οποίο δάνειο δεν μπορείς πια να αποπληρώσεις, γιατί ενώ όλοι οι μισθοί πέφτουν οι δόσεις μένουν ακόμα αλύγιστα υψηλές.

Ταλαιπωρία είναι να έχεις τη μάνα σου ανάπηρη και να της κόβουν κι αυτή την πενιχρή σύνταξη που παίρνει, με αποτέλεσμα να πρέπει να ταΐσεις εσύ άλλο ένα στόμα, το οποίο θα τρώει πλέον δίχως το μοναδικό πράγμα που του είχε απομείνει, δηλαδή την αξιοπρέπεια.

Ταλαιπωρία είναι να σε βαράνε οι μπάτσοι στο κεφάλι με γυρισμένα γκλοπ ,επειδή τόλμησες να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να διεκδικήσεις το δίκιο σου.

Ταλαιπωρία είναι να σε ψεκάζουν με καρκίνο επειδή τόλμησες να κάνεις την αγανάκτησή σου δράση.

Ταλαιπωρία είναι να βλέπεις τον πατέρα σου να παθαίνει έμφραγμα ,καθώς λύγισε κάτω από τις τόσες πιέσεις που του ασκεί η αντιλαϊκή πολιτική .

Ταλαιπωρία είναι να βλέπεις το φίλο σου να αυτοκτονεί επειδή δεν μπορεί να βγάλει άκρη με τα χρέη.

Όχι, το να αυτοκτονείς δεν είναι ταλαιπωρία – είναι πολύ απλό και παίρνει μόνο 5 χιλιοστά του δευτερολέπτου μέχρι να διαπεράσει η σφαίρα το κρανίο και να πλήξει τον εγκέφαλο.

Ταλαιπωρία είναι να διεκδικείς το δίκιο σου και να έχεις όλα τα καθεστωτικά μίντια να διαμηνύουν πως αυτό που κάνεις είναι “αντιδημοκρατικό” και “άδικο”.

Ταλαιπωρία είναι να είσαι στο χείλος του γκρεμού και να σου λένε πως είναι ταλαιπωρία το ότι δεν αποφασίζεις να πέσεις.

Κι επειδή για όλα τα παραπάνω εσείς δε μιλήσατε ποτέ στην εκπομπή σας, σας παρακαλώ να είστε πολύ πιο προσεκτική με τη χρήση του όρου “ταλαιπωρία”. Γιατί ο λαός πλέον ξέρει καλά τι σημαίνει αυτή η λέξη. Το νιώθει στο πετσί του. Η ανάγκη του τον ώθησε να δει καλύτερα. Αυτή του την ανάγκη θέλουμε τώρα να κάνουμε ιστορία για να μην ξαναχρειαστεί ποτέ να περάσει αυτή την ταλαιπωρία.

Αλλά με αυτά και με κείνα, ίσως σας ταλαιπώρησα κι εσάς με την πολυλογία.

Ελπίζω πως εσείς θα το ξεπεράσετε με λίγη ξεκούραση στη βίλα σας.

Εμείς, από την άλλη, για να ξεπεράσουμε την ταλαιπωρία μας θα κατέβουμε πάλι στους δρόμους για να ταλαιπωρήσουμε όλους αυτούς που θέλουν να μας στερήσουν την αξιοπρέπειά μας, την ίδια μας τη ζωή.

Με καλή προαίρεση,

ένας ταλαιπωρημένος.

Αλλαγή

Άγγιξες ξαφνικά ευαίσθητες χορδές φτιαγμένες από πέτρα

Ας είναι, πάντα η μουσική σου ακουγόταν πιο όμορφη όταν γινόταν σκληρή

Καλέμι, φωτιά, χτύπος και λάξευμα

Όλα υποπροϊόντα της διάλυσής σου

Φωτιά γιατί; Δεν ταιριάζει.

Αυτοσκοπός το να καις

Σε έμαθα πια. Άλλαξες πάλι. Σε έμαθα στιγμιαία.

Καλό πράμα η αλλαγή όταν προβλέπεται.

Κρυώνεις, τρέμεις, ξεψυχάς

Ποιος χέστηκε ,καλή μου, για ωραίες λέξεις. Ψοφάς.

Άκλαυτη, άνυδρη και σκοτεινή ας χαθείς για πάντα

Εκεί σου αξίζει: στο πάντα

Σε χαιρετώ με μειδίαμα άκαρδο και μπόλικο ξενέρωτο σαρκασμό

Καλωσορίζω νέα κατάκτηση.

Αντίο  Αγανάκτηση

Γεια σου Οργή.